Τα κόμματα μιλάνε ακόμα στους πελάτες τους, όχι στην κοινωνία.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 16.11.11

Οι θεσμικές συμμορίες παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Μαφίες σκουπιδιών, συμμορίες λαθρεμπορίου καυσίμων με λευκά κολάρα, καταπατητές δημόσιας γης και βιομηχανία αυθαιρέτων, συνδικαλιστές που απομυζούν τις ΔΕΚΟ, διακινητές του μαύρου χρήματος, νταλαβεριτζήδες ανάμεσα στα κρατικά, κομματικά και επιχειρηματικά λόμπι, οργανωμένες ομάδες «απορρόφησης» των κοινοτικών κονδυλίων, υπεράριθμοι των κομματικών στρατών που στελεχώνουν χιλιάδες άχρηστους φορείς δημιουργημένους ακριβώς γι’ αυτό, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα της μίζας και της φοροδιαφυγής, μέσα ενημέρωσης του εκβιασμού, της διαπλοκής και της κρατικής επιδότησης, τρωκτικά των δημόσιων ταμείων, κόμματα που πουλάνε προστασία σε επιχειρήσεις, συντεχνίες που ελέγχουν κλάδους ολόκληρους της οικονομίας και μπαίνουν φραγμός στην απελευθέρωση των αγορών, συμμορίες των νοσοκομειακών αποθηκών, παρασιτικά δημοσιοϋπαλληλικά στρώματα που πλουτίζουν «πουλώντας» τις υπηρεσίες του δημοσίου με αντίτιμο φακελάκια, γρηγορόσημα, φορολογικές περαιώσεις. Μια γκρίζα Ελλάδα που προτιμάει τη δραχμή, γιατί η «κανονικότητα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν την περιλαμβάνει.

Αυτές τις μέρες, η Ιταλία βρέθηκε στην ίδια φάση που ήμασταν εμείς πριν ενάμιση χρόνο. Τα επιτόκια άρχισαν να φεύγουν προς τα πάνω, το ΔΝΤ έρχεται. Η χώρα αντέδρασε ακαριαία. Η κυβέρνηση παραιτήθηκε, τα κόμματα, που εκεί είναι και 17, επέλεξαν έναν πρώην κοινοτικό επίτροπο, τον Μάριο Μόντι, του ανέθεσαν την πρωθυπουργία και αυτός σχηματίζει μια «κυβέρνηση μάχης» με 12-14 μόνο υπουργούς πρώτης γραμμής για να βγάλει τη χώρα από τη δίνη. Προώθησαν ανάλογες μεταρρυθμίσεις τις οποίες υπερψήφισε όλη η Βουλή με 380 βουλευτές, σε σύνολο 408. Και με την ανοχή των αριστερών συνδικάτων. Όλα αυτά σε μια βδομάδα. Κι όμως, μετά από 17 χρόνια Μπερλουσκόνι δεν είναι και πολύ πιο σοβαροί από μας. Τι είναι αυτό που έκανε την Ιταλία να αντιδράσει αστραπιαία, τι τους έκανε όλους να συνειδητοποιήσουν ότι ζούνε σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και πρέπει να αντιδράσουν υπεύθυνα και με εθνική συνεννόηση;

Έχουν οικονομία. Την τρίτη μεγαλύτερη της Ευρωζώνης. Ξέρουν πολύ καλά τι έχουν να χάσουν άμα μπουν στην περιπέτεια.

Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, το εδώ σύστημα εξουσίας, δηλαδή ο ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, ξέρει τι έχει να χάσει άμα «γίνουμε Ευρώπη». Για δεκαετίες, το κύριο μέσο πλουτισμού σ’ αυτή τη χώρα ήταν η αφαίμαξη του κοινωνικού συνόλου μέσα από ένα περίπλοκο σύστημα αλληλοεξαρτήσεων, κοινωνικών εκβιασμών και υπεξαίρεσης του δημόσιου πλούτου. Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια, καθώς ο ευρωπαϊκός έλεγχος εντείνεται, το σύστημα αρχίζει να μπάζει νερά από παντού. Τράπεζες που χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις των ιδιοκτητών τους με τα λεφτά των καταθετών, μέσα ενημέρωσης τροφοδοτούμενα από κρατικό χρήμα, διαφημιστικές εταιρείες μεσάζοντες στην κυκλοφορία του μαύρου χρήματος, επιχειρήσεις σφραγίδες με μόνα κέρδη τη μη απόδοση φόρων, εισφορών και ΦΠΑ, καταρρέουν καθημερινά. Το παρασιτικό σύστημα αποκρούει τις μεταρρυθμίσεις με κάθε τρόπο, έχοντας ως plan B την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή. Μια κατάρρευση της χώρας θα άφηνε άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς.

Οι θεσμικές συμμορίες παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Μαφίες σκουπιδιών, συμμορίες λαθρεμπορίου καυσίμων με λευκά κολάρα, καταπατητές δημόσιας γης και βιομηχανία αυθαιρέτων, συνδικαλιστές που απομυζούν τις ΔΕΚΟ, διακινητές του μαύρου χρήματος, νταλαβεριτζήδες ανάμεσα στα κρατικά, κομματικά και επιχειρηματικά λόμπι, οργανωμένες ομάδες «απορρόφησης» των κοινοτικών κονδυλίων, υπεράριθμοι των κομματικών στρατών που στελεχώνουν χιλιάδες άχρηστους φορείς δημιουργημένους ακριβώς γι’ αυτό, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα της μίζας και της φοροδιαφυγής, μέσα ενημέρωσης του εκβιασμού, της διαπλοκής και της κρατικής επιδότησης, τρωκτικά των δημόσιων ταμείων, κόμματα που πουλάνε προστασία σε επιχειρήσεις, συντεχνίες που ελέγχουν κλάδους ολόκληρους της οικονομίας και μπαίνουν φραγμός στην απελευθέρωση των αγορών, συμμορίες των νοσοκομειακών αποθηκών, παρασιτικά δημοσιοϋπαλληλικά στρώματα που πλουτίζουν «πουλώντας» τις υπηρεσίες του δημοσίου με αντίτιμο φακελάκια, γρηγορόσημα, φορολογικές περαιώσεις. Μια γκρίζα Ελλάδα που προτιμάει τη δραχμή, γιατί η «κανονικότητα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν την περιλαμβάνει.

Το χρήμα της προηγούμενης περιόδου, με χρεοκοπημένες τις επιχειρήσεις του και τις καταθέσεις στην Ελβετία, ποντάρει στην πτώχευση για να αγοράσει μισοτιμής την Ελλάδα. Ο παρασιτισμός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ο Χολαργός θα τυπώνει δραχμές, το πελατειακό κράτος θα επιβιώνει σαν να μην άλλαξε τίποτα και ο πληθυσμός της χώρας θα πρέπει να ζήσει με 200 ευρώ, καθώς οι υποτιμήσεις και ο πληθωρισμός θα οδηγούν σε τριτοκοσμικές καταστάσεις.

Οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της δραχμής, πάντα μεταμφιεσμένες σε πατριώτες, επαναστάτες, αδιάλλακτους φίλους του λαού, με συμμάχους τους άφθονους «χρήσιμους ηλίθιους» του δημόσιου διαλόγου που πετάνε τις κορόνες της τσάμπα μαγκιάς, «ας καούν όλα, ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα», με δυνάμεις κρούσης που καίνε εφορίες, τελωνεία, δημαρχεία, για να χαθούν τα αρχεία, βάζουν βόμβες στα σπίτια των ελεγκτών οικονομικού εγκλήματος, με βολικούς «φανατικούς» που προπηλακίζουν κάθε αντίθετη φωνή στοχοποιώντας την ως «εχθρό του λαού», φτιάχνουν το κλίμα το κατάλληλο που θα οδηγήσει στην αυτοκτονία. Σε μια δημόσια ζωή χωρίς διάλογο, χωρίς επιχειρήματα, με κραυγές για κρεμάλες και κατηγορίες για προδότες, όπου κανένας κανονικός άνθρωπος δεν θα συμμετέχει. Παρά μόνο τα οργανωμένα λόμπι με τις ομάδες κρούσης και το μαύρο χρήμα.

Η τελευταία βδομάδα έδειξε ότι η ελληνική κοινωνία, ακριβώς 12, ούτε καν στο παραπέντε, συνειδητοποίησε ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα αυτής της περιόδου. Η στάση της, η απέχθεια και η αντίδρασή της μέσω των κοινωνικών δικτύων, γελοιοποίησε όλες τις προσπάθειες των κομματικών μηχανισμών να βρουν μια ψευδεπίγραφη λύση για να κοροϊδέψουν ακόμα μια φορά τους Ευρωπαίους και να διατηρήσουν την ακινησία. Η αποδοχή του νέου πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου που ούτε ξέρουν καλά καλά, δείχνει ότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται την ανάγκη ηρεμίας, υπευθυνότητας και συνεργασίας. Ο Λουκάς Παπαδήμος στην πρώτη του ομιλία ικανοποίησε αυτή την ανάγκη. Είπε απλώς τα γεγονότα, χωρίς κομματικούς υπολογισμούς. Έχουμε αυτά τα προβλήματα, είναι δύσκολα, μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να κάνουμε αυτά που πρέπει. Και θα τα κάνουμε όχι γιατί μας τα επιβάλλουν, αλλά για τη δική μας ευημερία. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος είπε ότι είναι προς το συμφέρον μας οι μεταρρυθμίσεις. Μέχρι τώρα, ακόμα και αυτοί που υποτίθεται ότι τις προωθούσαν, ζητούσαν συγνώμη, έκλαιγε η ψυχή τους, ήταν εκτός των σοσιαλιστικών τους πιστεύω, τα έκαναν γιατί μας τα επέβαλλαν οι δανειστές μας. Αλλιώς δηλαδή, αν μας δάνειζαν ακόμα, θα μέναμε σ’ αυτό το υπέροχο κράτος που είχαμε μέχρι το 2009.

Τα κόμματα μιλάνε ακόμα στους πελάτες τους, όχι στην κοινωνία. Η υπόλοιπη κοινωνία ξέρει ότι πρέπει όλα να αλλάξουν. Ακόμα και πριν τη χρεοκοπία του 2009, ανυποψίαστη για δάνεια, επιτόκια, ελλείμματα και χρέη, η κοινή γνώμη σε κάθε έρευνα εξέφραζε τη δυσαρέσκεια, την κούραση, το θυμό της για ένα σύστημα που καταφανώς είχε χρεοκοπήσει ηθικά και κοινωνικά πριν από την οικονομική χρεοκοπία. 

Η ελληνική κοινωνία, ακόμα και μετά από αυτά τα δύο οδυνηρά χρόνια, έχει ακόμα δυνάμεις για να περιμένει, να υποστηρίζει μια προσπάθεια αποφυγής της καταστροφικής πτώχευσης, της επιστροφής στη δραχμή. Η μπάλα τώρα είναι στο πολιτικό σύστημα. Οι διεργασίες στα κόμματα μόλις έχουν ξεκινήσει. Η αντίδραση των βουλευτών όλων των κομμάτων στις κατώτερες των περιστάσεων αποφάσεις των κομματικών ηγεσιών, αντίδραση που στην ουσία τις ανέτρεψε, δείχνει ότι το παιχνίδι έχει ανοίξει. Αρκεί η μεταβατική αυτή κυβέρνηση Παπαδήμου να καταφέρει να κερδίσει όσο χρόνο χρειάζεται για να ωριμάσει το πολιτικό σύστημα, αλλά και η ίδια η κοινωνία.