Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην καθ’ ημάς Ανατολή

Tου Διονύση Γουσέτη, Καθημερινή, 16.11.11

Οταν το 1823 ο Βύρωνας ήρθε στην απελευθερωμένη Ελλάδα με τα λεφτά του εγγλέζικου δανείου, βρήκε τη χώρα να αλληλοσφάζεται. Δεν επρόκειτο για ταξικό αγώνα, όπως διδάσκουν κάποιοι δογματικοί του μαρξισμού. Επρόκειτο για αγώνα της καθυστερημένης κατακερματισμένης Ελλάδας του τοπικισμού, της οικογενειοκρατίας, των πελατειακών δικτύων, εναντίον της Ελλάδας της συνταγματικής νομιμότητας και του εκσυγχρονισμού. Δηλαδή, για αγώνα της καθ’ ημάς Ανατολής εναντίον της προσέγγισης στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα που αλληλοσφάζεται σήμερα μοιάζει εκπληκτικά με την τότε Ελλάδα. Οι δυνάμεις της καθυστέρησης ενυπάρχουν στα δύο κόμματα εξουσίας και καθορίζουν τις αποφάσεις της ηγεσίας τους. Οι ηγεσίες αναγκάζονται να δώσουν την εξουσία στις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, όπως και τότε, χάριν και πάλι ενός δανείου. Αυτή την εξουσία όμως προσπαθούν, όπως και τότε, να τη ροκανίσουν όσο μπορούν. Υπονομεύουν τον πρωθυπουργό που αναγκάστηκαν να επιλέξουν με ποικίλους τρόπους.

Στις δυνάμεις της καθυστέρησης περιλαμβάνονται και οι δυνάμεις της ολοκληρωτικής Αριστεράς. Περιφρονώντας την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας, περιφρόνησαν τη δημοκρατία. Υποκριτικά χαρακτηρίζουν τοκογλύφους τους εταίρους μας, ενώ γνωρίζουν άριστα ότι ορισμένοι από αυτούς μας δανείζουν με επιτόκια χαμηλότερα από αυτά που εκείνοι δανείζονται. Υποκριτικά εξανίστανται με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του ακροδεξιού ΛΑΟΣ -που όμως ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση που αυτοί περιφρόνησαν- ενώ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνυπάρχουν επί μήνες στις πλατείες των αγανακτισμένων, στα έκτροπα του γιορτασμού της 28ης Oκτωβρίου και παλαιότερα στις διαδηλώσεις στην αμερικανική πρεσβεία με τη Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές και παραθρησκευτικές οργανώσεις. Ή μήπως ξέχασε η «Αυγή» ότι ομοφωνούσε με τον κ. Καρατζαφέρη, πως έπρεπε να δανειστούμε όχι από τους εταίρους μας, αλλά από «εναλλακτικές» πηγές δανεισμού, όπως η Κίνα, οι Αραβες, η Ρωσία;

Αλλά και η «Δημοκρατική Αριστερά» δεν στάθηκε αντάξια της κληρονομιάς που πήρε από το ΚΚΕ εσωτερικού. Οταν το 1980 η Βουλή συνεδρίαζε για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ εσ. Μπάμπης Δρακόπουλος και Λεωνίδας Κύρκος, δεν λύγισαν κάτω από την οχλαγωγία των «δημοκρατικών δυνάμεων» και το βαρύ πολιτικό κόστος που πλήρωσαν. Εμειναν στην αίθουσα της Βουλής με τη Ν.Δ. και υπερψήφισαν τη συμφωνία, κρίνοντας ότι η προσέγγιση στην Ευρώπη συμφέρει τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός των σημερινών «επιγόνων» συνυπάρχει μαζί με την υπονόμευσή του, όπως προσφυώς έγραψε η κ. Βάσω Κιντή αποχωρώντας από τη ΔΗΜΑΡ.

Ο Φίλιππος Ηλιού έχει αποφανθεί ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με τα προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα». Η λύση των προβλημάτων εξακολουθεί, όπως τότε, να είναι η ίδια: προσκόλληση στην Ευρώπη και στις ευρωπαϊκές αξίες. Κάθε άλλη κατεύθυνση βλάπτει. Κυρίως τους εργαζόμενους, που η Αριστερά καμώνεται πως υπερασπίζεται