Αναζήτηση ενός καινούργιου στυλ

Της Άννας Δαμιανίδη, www.protagon.gr, 8.11.11

Κάπως ανάλαφρη ξύπνησα σήμερα. Λέτε να τραβάει η όρεξη μας και λίγη συνεργασία στην πινακοθήκη των επιλογών; Λέτε ο συμβιβασμός να μην είναι τόσο κακό πράγμα όσο συνηθίσαμε να πιστεύουμε; Τι παράξενο, νιώθω κάτι που μοιάζει με εκτίμηση και για τον Παπανδρέου που τόσο προσπάθησε να φέρει τα άλλα κόμματα στο τραπέζι και για όσους δέχτηκαν να φτάσουν τελικά. Είναι μια πολιτιστική επανάσταση που συντελείται στην ψυχή μου, ερήμην μου βεβαίως, γιατί κι εγώ τέτοιος τύπος είμαι, ασυμβίβαστος, μονοκόμματος, δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου και ξέρω καλύτερα απ’ όλα να στρέφω μεγαλοπρεπώς την πλάτη όταν με θίγουν και δεν με υπολογίζουν επαρκώς. Είναι η κουλτούρα μου έτσι, δεν έχω καλλιεργήσει τρόπους συναίνεσης, ήμουν το καλομαθημένο (κι όχι κακομαθημένο) παιδί του μπαμπά μου κι επιπλέον δεν διδάχτηκα σαβουάρ βιβρ παζαριού και συνεννόησης, ενώ από αδιαλλαξία είχα μουσεία και πινακοθήκες, ανθολογίες και βιβλιοθήκες να διαλέγω. Η ψυχή μου έγινε σαν τσακμακόπετρα, σκληρή και αιχμηρή, γεμάτη εν δυνάμει σπίθες έτοιμες να βάλουν φωτιά παντού. Επειδή τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται, αλλά και οι άσχημες πόλεις, ως γνωστόν, όμορφα καίγονται.

Συναίνεση λοιπόν και  βρισκόμαστε σχεδόν χωρίς λέξεις. Τα πρωινά παραληρήματα στο ραδιόφωνο, τα μιμιέ που παρακολουθώ, ακούγονται ξεκούρδιστα, δεν βρίσκουν τόνους να συντονιστούν. Δεν το έχουν ξαναπάθει αυτό το πράγμα. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού, και πάλι μουτρωμένοι δίνουν τα χέρια, (τρόπος του λέγειν) οι ηγέτες. Ο δε αγαπημένος μου ζωγράφος λέει στο φέισμπουκ, να ενωθούν πια και τα κόμματα της αριστεράς παιδιά, να κερδίσουν μαζί την εξουσία.

Δεν ξέρω αν θα τον ακούσουν τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά κι εγώ τα παρακαλώ, αν δεν ενωθούν, λίγο να συσκεφτούν τουλάχιστον, μήπως να σταματούσαν τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις που αποφασίζουν τα συνδικάτα. Να αφήσουν το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο, να ανασάνει. Να μπορέσουν τα μαγαζιά να δουλέψουν και οι πολίτες να περάσουμε μερικές κανονικές μέρες. Φτάνει η οικονομική κρίση για τα μαγαζιά, όταν κλείνει και το κέντρο εξοντώνονται. Τι θα κερδίσει η Αριστερά αν δεν μείνει ανοιχτό κατάστημα για κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας;

Μη μου πείτε ότι έτσι πολεμά τον καπιταλισμό. Το εμπόριο υπήρχε πριν τον καπιταλισμό. Υπήρχε στις αυτοκρατορίες και τις φεουδαρχίες, στις δουλοκτητικές κοινωνίες, ακόμα και στις κομμουνιστικές. (Αυτές οι τελευταίες είχαν λίγη αμηχανία βέβαια μαζί του, αλλά τελικά συμβιβάστηκαν.) Τα μαγαζιά παιδιά, οι αγορές, μπορεί να στηρίζονται ακόμα στο χρήμα, αλλά είναι αναγκαίο στοιχείο κάθε κοινωνίας. Άσε που και το χρήμα προϋπήρχε του καπιταλισμού.

Σκεφτείτε το. Μπορεί να επικαλείστε διαρκώς την ανευθυνότητα των κομμάτων της Αριστεράς που δεν έχουν κυβερνήσει, για την κατάσταση της οικονομίας και τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά για την κατάσταση της πόλης έχουν κάποια ευθύνη. Είναι καλή στιγμή να την αναλάβουν.