Ο Ακρίτας

Του Πάνου Θεοδωρίδη, Αγγελιοφόρος, 28.11.11

Στις πολιτικές μου φιλίες ανήκω στους Ακρίτες. Σπάνια έτυχε να κάνω παρέα με ομοϊδεάτες ή ομοτέχνους. Οπως ποιητές, κομμουνιστές, αρχιτέκτονες, τραυλούς. Περιστοιχίζομαι μονίμως από μια ιδιότυπη κάστα αριστερών, που από την πολλή παρέα μ' ενδιαφέρει που καταλήγουν περισσότερο κι από την προσωπική μου πολιτική ιστορία, που εξάλλου έχει μια βρεφικότητα. Κολυμπάω, λοιπόν, στα ακριτικά νερά του ρεφορμισμού. Το τελευταίο του επίτευγμα, η λεγόμενη ΔΗΜΑΡ, η Δημοκρατική Αριστερά. Δεν είναι μεγάλο κόμμα και προήλθε από μικροδιασπάσεις των αναθεωρητών της δεκαετίας του '70. Εχω σπουδάσει μαζί τους, τους έχω ρίξει πολύ δούλεμα κι αυτοί επίσης. Εχουμε παίξει χαρτιά, έχουμε τσακωθεί για πλάνα κινηματογράφου που δεν ήταν αρκετά «αριστερά», έχουμε χάσει πολλές συνέχειες διαχειριζόμενοι το δισταγμό, που είναι το παντεσπάνι κάθε «διανοητή» (άλα τις!). Ωσπου τελευταία άρχισα να θυμώνω μαζί τους. Λέω να τους ονομάζω «μαγνήτες». Οχι μόνον τους ΔΗΜΑΡίτες, αλλά και το παλιό εσωτερικό, όσο και το απόσπασμα του Συνασπισμού που κόλλησε στο 1989. Πολλή κουβέντα, αλλά έτσι και ξεκαθαρίσει η κατάσταση, ποτέ δε μαζεύονται να νοικοκυρευτούν. Μόλις γίνουν πάνω από μια δωδεκάδα, διασπώνται.

Ξέρω φίλο που διασπάστηκε πάνω από δέκα φορές και τώρα έχει αυτοδιασπαστεί. Σε κεφάλι και τα μέλη του. Δηλαδή, προεδρεύει του εαυτού του. Και να γιατί.

Ολοφάνερο ότι, επειδή πάμπολλοι αριστεροί γυρνάνε γύρω από το ΠΑΣΟΚ σαν μυγάκια στην αναμμένη λάμπα, ήρθε μάλλον ο καιρός οι πιο κοντινοί στο όραμα της σοσιαλδημοκρατίας να φτιάξουν ένα κίνημα, ξεκάθαρα μνημονιακό (αν όχι, ειλικρινώς, τουλάχιστον να μη ροκανίζει μνημονιακούς) που θα μπορεί να συγκεντρώνει πασόκους που δεν μπορούν να ψηφίσουν την καθαρόαιμη Αριστερά. Η οποία, τώρα με τις νέες κυβερνήσεις και τα πολυκομματικά της Γερμάνιας χώρας, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, θα πάρει μεγάλα ποσοστά, όσο κι αν δεν το θέλει. Η ΔΗΜΑΡ, λοιπόν, έχει κάποιον χώρο, ευπρεπή αριθμητικώς, που δε θα πάθει κάτι αν συνοδέψει επί μερικές εβδομάδες ή χιλιόμετρα την παλαίμαχη πασοκοσκέψη, δείχνοντας ότι δε θεωρεί τους οπαδούς του κατάλληλους για γκιλοτίνα. Ετσι κι αυτοί θα απαλλαγούν από τον καισαροπαπισμό τους και η ΔΗΜΑΡ θα αγγίξει κάποια ελπίδα εκπροσώπησης στο Κοινοβούλιο. Δε νομίζω ότι γεννήθηκε ακόμη ο μουστερής που θέλει να ρίξει ψήφο σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ και θα αλλάξει γνώμη, να τη ρίξει στη ΔΗΜΑΡ.

Ελα, όμως, που ο Κουβέλης αισθάνεται έστω και από μακρόθεν σχετικός με τον πόνο του κόμματος που τον καταπίεζε παλιά. Ο,τι δηλώνει και ό,τι ανακοινώνει γίνεται, θαρρείς, για να πείσει την Αριστερά ότι της μοιάζει πάρα πολύ. Δεν ψηφίζει τον Παπαδήμο, δε θέλει τον Σαμαρά να υπογράφει. Και τα δύο αυτά φαινόμενα μόνον ψήφους μπορούν να δώσουν στη Δημοκρατική Αριστερά, χωρίς να απομειώσουν την κανονική Αριστερά. Ο,τι δηλώνεται αριστερό, θα προικιστεί. Το θεωρώ βέβαιο. Οσο ο εκλογικός νόμος δε θίγεται, ο δικομματισμός θα έχει το πάνω χέρι, ακόμη και αν έχουν οι δυο τους από 15%.

Ακρίτας, λοιπόν, χωρίς να το θέλω. Και δεν υπάρχει Αραβας στον ορίζοντα…