Una giornata particolare...

Του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 20.10.11

Η σημερινή ημέρα προδικάζεται σημαντική. Δεν περιμένουμε τον Χίτλερ στη Ρώμη (1938) όπως στην θαυμάσια ταινία του Έτορε Σκόλα. Μπορεί όμως (υπογραμμίζω το «μπορεί») να συμβούν τα εξής:

1. Να ψηφιστεί τελικά το «πολυνομοσχέδιο», έστω και με κάποιες μικρές απώλειες για το ΠαΣοΚ και μετά θα έχουμε να μάθουμε το τι θα αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κέρδος κάποιες εβδομάδες, ως τον Δεκέμβρη.

2. Να μην ψηφιστεί οπότε θα έχουμε όχι μόνο την κοινωνική, οικονομική και δημοσιονομική κρίση αλλά και μια δραματική ως προς τις άμεσες συνέπειές της πολιτική κρίση ταυτόχρονα με την προοπτική άμεσης πτώχευσης, εξόδου από ευρώ και Ευρώπη και επιστροφής σε μια άθλια δραχμή.

3. Να αποδειχτούν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, να χάσουν τον έλεγχο όσοι οργανώνουν τον αποκλεισμό της Βουλής, υπάρξουν θύματα και να πέσουν τα «Παλαιά Ανάκτορα» όπως έπεσαν τα «Θερινά» με διαθέσιμους Λένιν την κυρία Παπαρήγα και τον κ. Τσίπρα.

4. Πρόσθετος παράγοντας που εντείνει τη γενικευμένη παραζάλη είναι η πολυδιάσπαση όλων των παρατάξεων χωρίς να διαφαίνονται ακόμα οργανωτικά αλλά μόνο σαν διάχυτο αίτημα, τάσεις ανανέωσης. Η παραζάλη αυτή αφορά το ΠαΣοΚ όπου κάθε τέως δοτός και τέως δοτή ελέω αρχηγού «εκλεκτός του λαού»  προσποιείται ότι έχει συνειδησιακά προβλήματα και κάνει μικροεκβιαστικά νερά. Αφορά επίσης τη σαμαρική Νέα Δημοκρατία όπου πολλαπλασιάζονται οι άτυπες συσπειρώσεις όσων διαφωνούν με τις ακραίες αντιμνημονιακές θέσεις του «αρχηγού» και ανησυχούν βαθύτατα με την απομόνωσή τους στην Ευρώπη. Και αφορά φυσικά την Αριστερά...

Αν πέσει νόμιμα η κυβέρνηση θα μπούμε σε ένα κύκλο, όχι συναίνεσης και συμμαχιών αλλά, εκλογών. Στον πληθυντικό γιατί, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, κανείς δεν θα μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία που θα του επέτρεπε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και γιατί κανένας όχι μόνο δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί να αποδεχτεί το σχήμα συγκυβερνήσεων ικανών να συγκυβερνήσουν αποτελεσματικά. Μέσα στην κρίση. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το απειροελάχιστο ποσοστό διεθνούς αξιοπιστίας που απομένει στη χώρα. Και αυτή είναι η αισιόδοξη προοπτική. Για διαφορετικούς φυσικά λόγους βρισκόμαστε ως προς την προοπτική ακυβερνησίας στη θέση του Βελγίου...

Η απαισιόδοξη θα ήταν λύσεις έμμεσης ή και άμεσης εκτροπής που γνωρίζουμε πώς αρχίζουν αλλά και πως τελειώνουν: με τραγωδίες, όπως είχε πει ο Σεφέρης και αποδείχτηκε πόσο δίκιο είχε. Βέβαια, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, θα αντιτάξουν πολλοί, αλλά οι μνηστήρες της ουσιαστικής εκτροπής γνωρίζουν πολλά μονοπάτια και όχι μόνο τα όσα βατά σε άρματα μάχης. Παράδειγμα, η  Ιταλία. Και ακόμα περισσότερο η Ουγγαρία όπου μέρα με την ημέρα «εκφασίζεται» μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το έχουμε πια μάθει: δεν αρκεί να κραυγάζεις «έξω όλοι», πρέπει να ξέρεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και ποιοι θα τους αντικαταστήσουν.

Κάτω από διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικό Σύνταγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπορούσε να διαπιστώσει την αναντιστοιχία που σίγουρα υπάρχει ανάμεσα στην κοινή γνώμη και τη Βουλή, να την διαλύσει και να πάμε παρακάτω. Όμως, αυτό το δικαίωμα δεν το έχει ο Πρόεδρος που το μόνο του «όπλο» είναι η δική του παραίτηση ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει ο Γιώργος Παπανδρέου. Είναι τουλάχιστον αμφίβολο όμως, ότι ο Κάρολος Παπούλιας θα «θυσιαστεί» για να προσθέσει ένα ακόμα αδιέξοδο σε όλα τα άλλα.