Ο πάτος του βαρελιού

Του Νίκου Γραικούση, 24.10.11

Η πιο διαδεδομένη συζήτηση του καιρού μας έχει τον τίτλο ΄΄η έξοδος από την κρίση΄΄. Η φράση αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του και …..να τελειώνουμε. Η λέξη ΄΄έξοδος΄΄ μας  δημιουργούμε την  ψευδαίσθηση ότι πράγματι υπάρχει έξοδος από την κρίση και ότι η λύση που θα μας οδηγήσει στην έξοδο, θα επαναφέρει την πάλαι ποτέ χρυσή εποχή. Πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι,  ότι η έξοδος από την κρίση περνά αναγκαστικά από τον πάτο του βαρελιού της κρίσης. Για να μην παραμυθιαζόμαστε, θα προσπαθήσω να περιγράψω τον πάτο του βαρελιού έτσι όπως τον έχουν σχεδιάσει, για να ξέρουμε και σε τι είδους έξοδο μπορούμε να ελπίζουμε μετά. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να κάνουμε σωστή εκτίμηση της πραγματικότητας, θα πρέπει να  έχουμε υπόψη μας τις παρακάτω παραμέτρους που περιγράφουν ΄΄τον πάτο του βαρελιού.΄΄

Όταν λοιπόν θα έχουμε φτάσει στο απώτατο σημείο θα έχουν συμβεί τα παρακάτω.

1.- Θα έχει δημιουργηθεί ένα πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό, που θα προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από  τις μειώσεις των μισθών στο Δημόσιο Τομέα και των  συντάξεων καθώς και οποιαδήποτε άλλης δημόσιας δαπάνης,  που αφορά το κοινωνικό κράτος και της δημόσιες επενδύσεις, εκτός των στρατιωτικών δαπανών.

2.- Το πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι τέτοιου  μεγέθους ώστε να αποπληρώνονται στο ακέραιο τα τοκοχρεολύσια, μετά το οποιαδήποτε κούρεμα και να εξέρχεται  στην αλλοδαπή το οφειλόμενο ποσό για πολλές ακόμα δεκαετίες.

3.- Οι μισθοί και τα ημερομίσθια στον ιδιωτικό τομέα, με τη βοήθεια της ανεργίας, της ύφεσης και της κυβερνητικής πολιτικής, θα έχουν εξομοιωθεί αναγκαστικά με αυτά των γειτονικών χωρών ή στην καλύτερη περίπτωση θα είναι τα ανώτερα των βαλκανικών ή ανατολικοευρωπαϊκών εταίρων μας.

4.- Θα έχει επέλθει πλήρη θεσμική κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων, με μοναδική εξαίρεση την ατομική σύμβαση εργασίας.

5.- Θα έχουν ολοκληρωθεί οι αποκρατικοποιήσεις, όχι αναγκαστικά με την απευθείας πώληση ΔΕΚΟ, αλλά και με την μέθοδο της επένδυσης ντόπιου και  ξένου κεφαλαίου σε όλους τους τομείς του δημόσιου πλούτου, με στόχο την με αποικιοκρατικούς όρους εκμετάλλευση κάθε εγχώριας πλουτοπαραγωγικής πηγής.

6.- Οι πόροι της όποιας πάταξης της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής θα αποτελούν ΄΄φορολογικά αναπτυξιακά κίνητρα΄΄ του υπερσυγκεντωμένου κεφαλαίου.

Τότε και μόνο τότε, σύμφωνα με το οφθαλμοφανέστατο σχέδιο που βρίσκεται υπό πλήρη εκτέλεση σήμερα, θα έχουμε φτάσει στον πάτο.

Αλλά τότε πλέον δεν θα μπορούμε να μιλάμε για έξοδο από την κρίση, αλλά για τη διαχείριση των αποτελεσμάτων της λύσης που δόθηκε  στην  κρίση.  

Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση, με τη σημερινή πολιτική.

Υπάρχει μόνο η διαχείριση της ελεύθερης πτώσης  προς τον πάτο της κρίσης.

Η  διαχείριση αυτή σήμερα με την παρούσα πολιτική  είναι τραγικά απάνθρωπη.

Μπορεί όμως να γίνει ανθρώπινα διαχειρίσιμη;

Η επιλογή γι΄ αυτό είναι καθαρά πολιτική επιλογή και τίποτα περισσότερο.

Τα αποτελέσματα φυσικά του παραπάνω σχεδίου σε κοινωνικό επίπεδο, είναι η βίαιη αλλαγή της καθημερινότητας όλων των πολιτών, η ανάστροφη αλλαγή νοοτροπίας και προτύπων, η φτώχια και η ανέχεια που θα σκεπάσει την πλειοψηφία  του πληθυσμού.

Η έξοδος από την κρίση, μετά από πολλά χρόνια, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από την συνήθεια των νέων και υπό διαμόρφωση τώρα, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών.

Τα θετικά κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα της νέας ισορροπίας  μετά την μελλοντική και προσδοκώμενη ΄΄έξοδο΄΄ όσον αφορά τον κόσμο της εργασίας,  θα είναι  απλά η  δυνατότητα να βρίσκεις σχετικά πιο εύκολα δουλειά, με τη χαμηλότερη φυσικά αμοιβή, είτε ως υπάλληλος – εργάτης είτε ως αυτοαπασχολούμενος.

Η συσσώρευση του κεφαλαίου στη χώρα μας θα είναι τεράστια και ανελέητη.

Το σχέδιο αυτό που έχει μπει σε εφαρμογή και εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι σχεδιασμένο εκτός της χώρας και  φυσικά από την οπτική γωνία των αλλοδαπών δανειστών μας.

Εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέρονται και τις δικές τους ισορροπίες  με γνώμονα το δικό τους συμφέρον.

Δεν θα μπορούσε σε αυτήν την περίπτωση να είναι κάτι διαφορετικό.

 Το πρόβλημα έγκειται στο ότι εμείς ως Έλληνες ή ως Ελλάδα δεν συμμετέχουμε στη λύση της κρίσης του δικού μας χρέους.

Έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά, κάτω από τον ωμό εκβιασμό της επόμενης δόσης με την οποία θα  πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Και αυτό οφείλεται, πέρα από τους εγκληματικά λανθασμένους κυβερνητικούς χειρισμούς, στο ότι δεν έχουμε την τόλμη να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που να αφορούν τους εαυτούς μας.

Με δεδομένο ότι κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από το ευρώ και την ευρωζώνη,  με δεδομένο ότι οφείλουμε να ματώσουμε και να φτάσουμε ακόμα και στο σημείο να μην έχουμε να πληρώσουμε ολόκληρους μισθούς και ολόκληρες συντάξεις, οφείλουμε να σχεδιάσουμε την έξοδο από την κρίση στην Αθήνα και όχι κάπου μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου.

Αυτό ήταν και είναι το μέγιστο λάθος μας.

Αν διαθέταμε ένα σοβαρό, συμπαγές και πατριωτικό πολιτικό σύστημα, θα είχαμε τη δυνατότητα να σταθούμε σαν  ισότιμοι συνομιλητές στο τραπέζι της εξεύρεσης της λύσης.

Και θα μετατοπίζαμε τον πάτο του βαρελιού πολύ προς τα επάνω.

Μια σαφώς ολοκληρωμένη και περιγεγραμμένη λύση για τη διαχείριση της κρίσης, με οριοθετημένο χρονοδιάγραμμα, όσο μεγάλο και αν είναι και με  σαφήνεια διατυπωμένες τις απαιτούμενες θυσίες εκ μέρους του Ελληνικού Λαού, είναι  εφικτή, απαραίτητη και αναγκαία, αρκεί να προσανατολίζεται προς τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού.

Όσο φυσικά υπάρχει ακόμα χρόνος για αυτό.

                                                                                                                                Γραικούσης Νίκος.