Για τις «αποκαταστάσεις» του ΚΚΕ

 Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice, 10.10.11

Από τη στιγμή που το ΚΚΕ αποκατέστησε επίσημα τον Στάλιν, πρόσφατα, (γιατί στην πράξη είχε αποκατασταθεί προ πολλού), ήταν θέμα χρόνου και η πολιτική – κομματική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη. Ταυτόχρονη ήταν και η (πολιτική μόνο) αποκατάσταση του Βελουχιώτη. Το ότι ο Ζαχαριάδης ήταν αυτός που είχε διαγράψει το Βελουχιώτη, περιλούζοντάς τον βέβαια με όλα συνήθη κοσμητικά επίθετα του σταλινικού λεξιλογίου, μικρή σημασία είχε. Και ο διαγράψας και ο διαγραμμένος είχαν δίκιο. Αμφότεροι είναι με το κόμμα. Αμφότεροι επιστρατεύονται από το ΚΚΕ. Αμφότεροι χρήσιμοι. Ας αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται και ο Ζαχαριάδης και ο Βελουχιώτης, που συγκρούστηκαν άγρια μεταξύ τους, να είναι και οι δύο ΟΚ; Γίνεται ο Βελουχιώτης να είναι «δηλωσίας», μετά «πρωτοκαπετάνιος», μετά πάλι δηλωσίας και «Μιζέριας» -στον οποίο δεν πρέπει να δίνεται «ούτε νερό, ούτε φαϊ», όπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης»

όταν κυνηγούσαν το Βελουχιώτη στρατός και παρακρατικοί- και τώρα πάλι «πρωτοκαπετάνιος»; Γίνεται να είναι σωστά τα πάντα όλα;

Γίνεται μια χαρά, όταν το κρίνει το κόμμα- και ιδίως όταν, καθώς «αποκαθιστά», αναφέρει μισόλογα των μισόλογων, αντί για τα πραγματικά γεγονότα.

Υπάρχει και προηγούμενο: ο Πλουμπίδης, που θεωρήθηκε από το Ζαχαριάδη πράκτορας, ο οποίος δήθεν δεν εκτελέστηκε, και φυγαδεύτηκε στην Aμερική. Μετά αποκαταστάθηκε ο Πλουμπίδης, άρα δεν ήταν «πράκτορας», και θεωρήθηκε «πράκτορας» ο Ζαχαριάδης. Σωστός λοιπόν ο Πλουμπίδης. Τώρα αποκαταστάθηκε και ο Ζαχαριάδης, που είχε βγάλει πράκτορα τον Πλουμπίδη. Άρα, σωστός και ο Ζαχαριάδης. Πώς γίνεται να ισχύουν και τα δύο;

Γίνεται λοιπόν, αρκεί να το κρίνει το κόμμα. Το κόμμα που έχει πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν έχει άδικο- μάλιστα, ιδίως όταν έχει άδικο. Το κόμμα που κρίνει με θρησκευτικά κριτήρια ό,τι λογαριάζει ως αίρεση, ως ελάχιστη απόκλιση. Και που χρειάζεται 50 και 60 και 70 χρόνια για να ανακαλέσει χαρακτηρισμούς όπως «προδότης», «πράκτορας», «χαφιές», «δηλωσίας» και όλα τα σχετικά.

Κι αυτό μόνο για κάποιους επώνυμους. Γιατί χιλιάδες απλοί άνθρωποι εξουθενώθηκαν / απομονώθηκαν / φυλακίστηκαν / εκτελέστηκαν / εξορίστηκαν / έχασαν τη δουλειά τους / πέθαναν έγκλειστοι με τις παραπάνω κατηγορίες, στο βουνό, στο Δεκέμβρη, στις φυλακές, στις εξορίες, στις «Λαϊκές Δημοκρατίες», από τους ίδιους τους ίδιους τους συντρόφους τους, χωρίς ποτέ ν΄ αποκατασταθούν. Άνθρωποι που δε λεγόντουσαν Ζαχαριάδης, Βελουχιώτης, Πλουμπίδης, αλλά –άκης, –ίδης, -όπουλος, -ούδης, -έας, -άκος, -ας, -έλος κλπ κλπ.

Υ.Γ. Το όνομα Κώστας Καραγιώργης σάς λέει τίποτα, παλιοί μου σύντροφοι;