Η διάσπαση του ατόμου

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 5.7.11

Μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: όσοι φιλοδοξούν να εκφράσουν την αμηχανία, την αγωνία μας, τη δυσπιστία που μας προκαλεί η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν το γνωστό και χιλιοειπωμένο «αν γινόμουν για μια μέρα πρωθυπουργός Εγώ…». Αδυνατώντας να βρουν λέξεις για να αρθρώσουν πολιτικό λόγο δεν τους μένουν παρά οι κραυγές των προπηλακισμών, οι χειροδικίες και ό,τι άλλο. Τώρα οι της Σπίθας προπηλακίζουν με βαριές εκφράσεις ο ένας τον άλλον. Οσοι πιστεύουν ότι διατηρούν την ιδεολογική καθαρότητα στο σπίτι του κ. Θεοδωράκη προπηλακίζουν όσους καταχράστηκαν τη φιλοξενία του, αυτούς που όλοι μαζί αποκαλούν «γκεμπελίσκους». Και όλοι μαζί προπηλακίζουν όσους και οι μεν και οι δε θεωρούν «ναιναίκους». Κι όλη αυτή η κακοφωνία καλείται «πολιτική». Μάλιστα, όχι όποια όποια πολιτική, αλλά εναλλακτική, αυτή που υποτίθεται θα ξεπεράσει τις αναπηρίες της κατεστημένης πολιτικής.

Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι ο καβγάς που ξέσπασε ανάμεσα στα πρωτοκλασάτα στελέχη της Σπίθας, αλλά οι όροι με τους οποίους αυτός διεξάγεται. Από τη μια, όπως διαβάζω στο «Βήμα της Κυριακής», ο απελθών κ. Καραμπελιάς κατηγορεί την περί τον κ. Θεοδωράκη ηγετική ομάδα για «έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας», για «συγκεντρωτικό μοντέλο λειτουργίας» και άλλα παρόμοια. Από την άλλη, ο ιδρυτής του κινήματος επικαλείται την «ιδεολογική καθαρότητα» και δηλώνει ότι δεν καταλαβαίνει ούτε την «κριτική», ούτε δέχεται την «αμφισβήτηση» όσων «στρογγυλοκάθονται στο δικό του σπίτι».

Φοβάμαι ότι κανέναν δεν μπορεί να ξεγελάσει η μεγαλοστομία του παλαιοκομματικού λεξιλογίου. Στον μικρόκοσμο της Σπίθας ξέσπασε ένας ακόμη καβγάς για την πρωτοκαθεδρία, για το πάπλωμα, για τη σφραγίδα, ένας απ' αυτούς τους καβγάδες που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε «πολιτικό πρόβλημα» της Ελλάδας. Δεν είναι απαραιτήτως άχρηστος: όταν περισσότεροι από ένας ερίζουν για την ίδια καρέκλα, αυτή η καρέκλα αποκτά αξία, περισσότερη πάντως απ' αυτή που θα είχε αν άφηναν τον αρχηγό να στρογγυλοκάθεται με την ησυχία του.

Θα πείτε, όταν ο κόσμος καίγεται, ελάχιστα μας ενδιαφέρουν οι καβγάδες για την πρωτοκαθεδρία ενός μορφώματος σαν τη Σπίθα που θέλει να είναι «πολιτικό» αλλά η μόνη πολιτική πρότασή του είναι το όνομα του ιδρυτή του. Μας ενδιαφέρουν περισσότερο, αντιθέτως, οι απειλητικές αφίσες που κυκλοφόρησαν μέλη του στον Εβρο εναντίον όσων βουλευτών ψήφισαν «ναι» στο Μεσοπρόθεσμο.

Και ακόμη περισσότερο μας ενδιαφέρει η αιτιακή σχέση που συνδέει την απουσία πολιτικής πρότασης με τις απειλές. Χιλιοειπωμένα πράγματα. Μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: όσοι φιλοδοξούν να εκφράσουν την αμηχανία, την αγωνία μας, τη δυσπιστία που μας προκαλεί η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν το γνωστό και χιλιοειπωμένο «αν γινόμουν για μια μέρα πρωθυπουργός Εγώ…». Αδυνατώντας να βρουν λέξεις για να αρθρώσουν πολιτικό λόγο δεν τους μένουν παρά οι κραυγές των προπηλακισμών, οι χειροδικίες και ό,τι άλλο.

Τώρα οι της Σπίθας προπηλακίζουν με βαριές εκφράσεις ο ένας τον άλλον. Οσοι πιστεύουν ότι διατηρούν την ιδεολογική καθαρότητα στο σπίτι του κ. Θεοδωράκη προπηλακίζουν όσους καταχράστηκαν τη φιλοξενία του, αυτούς που όλοι μαζί αποκαλούν «γκεμπελίσκους». Και όλοι μαζί προπηλακίζουν όσους και οι μεν και οι δε θεωρούν «ναιναίκους». Κι όλη αυτή η κακοφωνία καλείται «πολιτική». Μάλιστα, όχι όποια όποια πολιτική, αλλά εναλλακτική, αυτή που υποτίθεται θα ξεπεράσει τις αναπηρίες της κατεστημένης πολιτικής.

Κοινώς: το αδιέξοδο είναι βαθύ, πολύ βαθύ. Ή μάλλον, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: το πρόβλημα της χώρας πριν γίνει πολιτικό υπήρξε πρόβλημα πολιτικής παιδείας, απλούστερα δε παιδείας.