Θλιβερές συγκρίσεις

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 13.7.11

Πολλοί αναλυτές το είχαν προβλέψει. Η τελική μάχη για την επιβίωση του ευρώ δεν θα δοθεί στην Ισπανία, ούτε βέβαια στην Ελλάδα, αλλά «ανάμεσα στις γραφικές παραλίες και τους καθεδρικούς ναούς της Ιταλίας», όπως το έθεσε ένας αμερικανός οικονομολόγος. Η τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία, είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί να καταρρεύσει - αλλά και πολύ μεγάλη για να σωθεί. Πάση θυσία να μην ξυπνήσουν οι κερδοσκόποι. Την περασμένη εβδομάδα ξύπνησαν. Αργησαν κιόλας: μια χώρα με έναν πρωθυπουργό μπλεγμένο ανάμεσα στα σκάνδαλα διαφθοράς και τα πάρτι μπούνγκα - μπούνγκα θα μπορούσε να έχει πέσει θύμα τους νωρίτερα. Οταν όμως αυτός ο πρωθυπουργός τα έβαλε με τον πιο σοβαρό ίσως πολιτικό της παράταξής του, τον υπουργό Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι, η επίθεση άρχισε. Η Ιταλία έζησε την περασμένη εβδομάδα μια Μαύρη Παρασκευή. Ακολούθησε μια Μαύρη Δευτέρα, στη διάρκεια της οποίας η καγκελάριος Μέρκελ τηλεφώνησε στον Μπερλουσκόνι και τον επανέφερε στην τάξη. Ολα έδειχναν ότι η χθεσινή ημέρα θα ήταν μια Μαύρη Τρίτη. Αλλά αυτό δεν συνέβη.

Ο λόγος δεν ήταν ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες έλαβαν κάποια πρωτοβουλία για να σταματήσουν τους κερδοσκόπους. Οι ίδιοι οι Ιταλοί, άλλωστε, δεν θεωρούν ότι το πρόβλημα βρίσκεται εκεί. «Αν συμπεριφερθούμε με σοβαρότητα, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν ήμασταν σοβαροί», έγραψε η «Κοριέρε ντέλα Σέρα». Ο λόγος που αποφεύχθηκαν (προς το παρόν, έστω) τα χειρότερα, λέγεται συναίνεση. Τη ζήτησε ο (αριστερός) πρόεδρος Ναπολιτάνο από την (αριστερή) αντιπολίτευση. Κι εκείνη την έδωσε. Τα τρία κόμματα που την εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο δεσμεύτηκαν να μην εμποδίσουν την ψήφιση του προγράμματος λιτότητας που ζήτησε η Ευρώπη. Μέχρι την Κυριακή όλα θα τελειώσουν. Τα χρηματιστήρια χαλάρωσαν.

Οι συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα είναι θλιβερές. Μπροστά στα αδιέξοδα, που οφείλονται ασφαλώς σε μεγάλο βαθμό στην ανικανότητα της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση - δεξιά και αριστερή - λαϊκίζει, κραυγάζει και εκβιάζει. Για όλα φταίνε οι ξένοι, που πρέπει είτε να επαναδιαπραγματευθούν μαζί μας είτε να διαγράψουν το χρέος μας. Δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε. Αντε, μην τα πάρουμε και δεχθούμε να μας σώσουν οι Ρώσοι κι οι Κινέζοι.

Η ιταλική αντιπολίτευση επεσήμανε και κάτι άλλο: μόλις περάσουν τα δύσκολα, ο Μπερλουσκόνι πρέπει να φύγει. Αλλά αυτό το ξέρει πια και ο ίδιος.