Απαντούν οι Ορέστης Καλογήρου, Βάσω Κιντή, Νίκος Μουζέλης, Γιώργος Παγουλάτος, Γιώργος Σκαρμπαδώνης, ΝΕΑ, 6.6.11
ΟΡΕΣΤΗΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Καθηγητής στο Τµήµα Φυσικής του ΑΠΘ Είναι αναγκαία η συλλογική δράση
Πριν από µερικά χρόνια ο δικός µου µικρόκοσµος, το πανεπιστήµιο, έφτασε κοντά στη διάλυση όταν ανερµάτιστες µειοψηφίες το µετέτρεψαν σε µια έρηµο καταλήψεων. Αιτία τα άνευρα µέτρα τής τότε υπουργού Παιδείας και µια άστοχη σύνδεσή τους µε το Αρθρο 16. Ο λαϊκισµός και ο παραλογισµός κυριαρχούσαν. Μια µικρή οµάδαπα νεπιστηµιακών τόλµησαν να πάνε κόντρα στο ρεύµα δηµοσιεύοντας µια διακήρυξη «µε πυξίδα τηνκοινή λογική», θέτοντας ως προτεραιότητα το άνοιγµα των πανεπιστηµίων και τη µεταρρύθµιση. Η διακήρυξη αυτή είχε λυτρωτική επίδραση πάνω µου. Μαζί µε εκατοντάδες πανεπιστηµιακούς ένιωσα ότι δεν είµαστε µόνοι όσοι ασφυκτιούσαµε. Ετσι µπήκα ξανά ύστερα από χρόνια από την πίσω πόρτα στη συλλογική δράση. Τους τελευταίους µήνες η ατολµία, ο λαϊκισµός και η ανευθυνότητα στον δηµόσιο λόγο µού έφεραν το ίδιο αίσθηµα ασφυξίας. Υπέγραψα αυτό το κείµενο για να επιστρέψω εκείνο το δώρο στους χιλιάδες ανθρώπους που ασφυκτιούν το ίδιο και έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι µόνοι. Είµαστε εδώ.
ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗ
Αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών Με ενοχλεί η ανευθυνότητα
Κανείς δεν αµφιβάλλει ότι οι στιγµές είναι κρίσιµες. Αντί όµως να έχουµε τη συντεταγµένη και συντονισµένη προσπάθε ιαόλων, στην κυβέρνηση και στηναντιπολίτευση, για να αποτραπεί η χρεοκοπία και η κατάρρευση, αυτό που παρατηρούµε είναι η γνωστή ανεύθυνη και κενή ρητορεία, η µετάθεση ευθυνών και η ευθυνοφοβία, η αναβλητικότητα, οι προσωπικές πολιτικές και το κοµµατικό υπεράνω του δηµοσίου συµφέροντος. Ζήτησα κι εγώ µαζί µε άλλους, ως πολίτης, από την πολιτική ηγεσία της χώρας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να βρει το θάρρος για να στηρίξει και να στηριχθε ίστις δηµιουργικές δυνάµεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονταν στο περιθώριο και να χαράξει µια νέα πορεία που δεν είναι φοβική αλλά δυναµική, που βλέπει προς την Ευρώπη και τον κόσµο.
ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΖΕΛΗΣ
Οµότιµος καθηγητής Κοινωνιολογίας LSE - πρόεδρος της Ενωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Να ενώσουν όλοι τις δυνάµεις τους
Νοµίζωπωςτο κείµενο «Τολµήστε!» τονίζει δύο σηµεία.
Πρώτον, τα κόµµατα, ιδίως τα δύο µεγάλα κόµµατα, πρέπεινα ενώσουν τις δυνάµεις τους για να µπορέσει η χώρα να αντιµετωπίσει την κρίση. ∆υστυχώς, για τη στιγµή δεν φαίνεται η κρίση και η οργή του κόσµου να έχουν αλλάξει τη συµπεριφορά των κοµµάτων. Οι κοκοροµαχίες, οι ξύλινοι λόγοι, τα µικροκοµµατικά συµφέροντα καλά κρατούν. Βέβαια υπάρχουν σοβαρές διαφορές µεταξύ κυβέρνησης και αξιωµατικής αντιπολίτευσης ως προς τον τρόπο χειρισµού του Μνηµονίουκαι της τρόικας. Αλλά αυτό δεν έπρεπε να µας οδηγήσει σε µια εικόνα προς τα έξω αγεφύρωτων διαφορών.
∆εύτερο σηµείο: η έξοδός µας από την ΟΝΕ και η επιστροφή της χώρας
στη δραχµή θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσµατα. Από αυτή την άποψη δεν έχουµεάλλη επιλογή από το να συνεχίσουµε την ευρωπαϊκή πορεία µας. Αυτό δεν σηµαίνειβέβαια πως το Μνηµόνιο µε τη σηµερινή µορφή του είναι µονόδροµος.
∆εν υπάρχει αµφιβολία πως το τωρινό Μνηµόνιο έχει έναν οικονοµικά αντιαναπτυξιακόκαι κοινωνικά άδικο χαρακτήρα. Επειδήόµως η θέση µας είναι πολύ αδύνατη και επειδή η τρόικα λειτουργείσε ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, δεν ξέρω σε ποιον βαθµό θα µπορούσαµε να περάσουµε από µια νεοφιλελεύθερη σε µια σοσιαλδηµοκρατικού τύπου συνεννόηση µε τους πιστωτές µας. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ
Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονοµίας στο Οικονοµικό Πανεπιστήµιο Αθηνών Να µη χαθεί και η τελευταία ευκαιρία
Μήνες τώρα παρακο λουθούµε κυβερνητικά στελέχη παραλυµένα από την αδράνεια και την ατολµία. Μιαλαϊκιστική αντιπολίτευση να εµφανίζει εύπεπτες και ανώδυνες ρετσέτες ως δήθεν στρατηγικές εξόδου από την κρίση. Τα κόµµατα της Αριστεράς να χαϊδεύουν τις δυνάµεις της ανοµίας και τηςκαταστροφικής οργής. Τα σύννεφα της δηµαγωγίας να απλώνονται, πνίγοντας τη συλλογική αυτογνωσία και την κοινή λογική. Προτάσεις άγνοιας και τυχοδιωκτισµού (να κηρύξουµε παύση πληρωµών, να καταφύγουµε στη Ρωσία και την Κίναγυρίζοντας την πλάτη στην Ε.Ε., να φύγουµε από το ευρώ κ.λπ.) να βρίσκουν πρόθυµα αυτιά σε µιααπελπισµένη κοινωνία. Υπέγραψα κι εγώ, για
τους παραπάνω λόγους, και γιατί έχω βαρεθεί να ακούω ότι για όλα τα δεινά µας φταίει το Μνηµόνιο (λες και αυτό έφερε την κρίση) από ανθρώπους που έκαναν στο παρελθόν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να µην αλλάξει τίποτα (το χρέος, τα συντεχνιακά κεκτηµένα, οι πελατειακές προσλήψεις, οι συντάξεις στα 45...). Και διότι (στο τέλος ενόςδιαφαινόµενου κατήφορου τραγικών λαθών και παραλείψεων) κινδυνεύει να χαθεί η τελευταία µας ευκαιρία, και µαζί το µεγαλύτερο εθνικό επίτευγµα των τελευταίων 30 ετών:η ισότιµη συµµετοχή µας στον πυρήνα της Ευρώπης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ
Συγγραφέας Είµαστε όλοι στην ίδια βάρκα
Υπέγραψααυτό το κείµενογιατί είναιµετριοπαθές και περιέχει το προφανές – βασικές επαγγελίες που αναγνωρίζω. Περνάµε κρίσιµες ώρες. Το θέµα δενείναι προσωπικό, οικογενειακό, ταξικό, κοµµατικό ή ιδεολογικό, αλλά µας αφορά όλους ανεξαιρέτως– όσοι πιστεύουν ότι εξαιρούνται επειδή είναι, ή είµαστε έντιµοι και σωστοί πολίτες, ή υποστηρίζουν ερµηνείες που εκκινούν από εµµονές,δεν θα ξεφύγουν σε περίπτωση επιδείνωσης. Η ρήση «Κρεµάστετον αδερφό µου, εγώ ζαλίζοµαι» δεν προσφέρει λύση. Η επαγγελίατης περιχαράκωσης σε στυλ Αλβανίας του Χότζα µε προβολή το πιθανό, µελλοντικό, συντοµότατο ανέκδοτο «έλληνας τουρίστας» δεν µε συγκινεί ιδιαίτερα. Χρειάζεται οµοψυχία, γενναιότητα, αυτο-υπέρβαση, τόλµη καιπίστη, όπως εξάλλου σε κάθε ανάλογη συγκυρία που η χώρα ήταν εµπερίστατη. Οι ταγοί – κυρίως και πρώτιστα – νααναλάβουν τιςευθύνες τους, να δείξουν υψηλό φρόνηµα, πέρα από λαϊκισµούς και ιδεολογικά αφρόλουτρα. Κριτική, λοιπόν, στους πολιτικούς, κατεξοχήν, αλλά και στον εαυτό µας ταυτόχρονα. Κι εµείς, και εγώ, ο έσχατος πολίτης, παρά την οδύνη, να δείξουµε αυτοσυγκράτηση. Οι αυταπάτες, η συνθηµατολογική ευκολία και η µεγαλοστοµία µάςοδήγησαν εδώπου ήρθαµε. Τέρµα. ∆εν τα φάγαµε µαζί, αλλά είµαστε όλοι στην ίδια βάρκα, που έλεγε κι ο Μπερλινγκουέρ, κάποτε. Κι όταν βγούµε απ’ το βαρύ χρέος, τότε επιδιδόµαστε πάλι, µε συσσωρευµένο πια πάθος, στο αγαπηµένο µας άθληµα, τον διχασµό.
Καθηγητής στο Τµήµα Φυσικής του ΑΠΘ Είναι αναγκαία η συλλογική δράση
Πριν από µερικά χρόνια ο δικός µου µικρόκοσµος, το πανεπιστήµιο, έφτασε κοντά στη διάλυση όταν ανερµάτιστες µειοψηφίες το µετέτρεψαν σε µια έρηµο καταλήψεων. Αιτία τα άνευρα µέτρα τής τότε υπουργού Παιδείας και µια άστοχη σύνδεσή τους µε το Αρθρο 16. Ο λαϊκισµός και ο παραλογισµός κυριαρχούσαν. Μια µικρή οµάδαπα νεπιστηµιακών τόλµησαν να πάνε κόντρα στο ρεύµα δηµοσιεύοντας µια διακήρυξη «µε πυξίδα τηνκοινή λογική», θέτοντας ως προτεραιότητα το άνοιγµα των πανεπιστηµίων και τη µεταρρύθµιση. Η διακήρυξη αυτή είχε λυτρωτική επίδραση πάνω µου. Μαζί µε εκατοντάδες πανεπιστηµιακούς ένιωσα ότι δεν είµαστε µόνοι όσοι ασφυκτιούσαµε. Ετσι µπήκα ξανά ύστερα από χρόνια από την πίσω πόρτα στη συλλογική δράση. Τους τελευταίους µήνες η ατολµία, ο λαϊκισµός και η ανευθυνότητα στον δηµόσιο λόγο µού έφεραν το ίδιο αίσθηµα ασφυξίας. Υπέγραψα αυτό το κείµενο για να επιστρέψω εκείνο το δώρο στους χιλιάδες ανθρώπους που ασφυκτιούν το ίδιο και έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι µόνοι. Είµαστε εδώ.
ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗΑναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών Με ενοχλεί η ανευθυνότητα
Κανείς δεν αµφιβάλλει ότι οι στιγµές είναι κρίσιµες. Αντί όµως να έχουµε τη συντεταγµένη και συντονισµένη προσπάθε ιαόλων, στην κυβέρνηση και στηναντιπολίτευση, για να αποτραπεί η χρεοκοπία και η κατάρρευση, αυτό που παρατηρούµε είναι η γνωστή ανεύθυνη και κενή ρητορεία, η µετάθεση ευθυνών και η ευθυνοφοβία, η αναβλητικότητα, οι προσωπικές πολιτικές και το κοµµατικό υπεράνω του δηµοσίου συµφέροντος. Ζήτησα κι εγώ µαζί µε άλλους, ως πολίτης, από την πολιτική ηγεσία της χώρας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να βρει το θάρρος για να στηρίξει και να στηριχθε ίστις δηµιουργικές δυνάµεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονταν στο περιθώριο και να χαράξει µια νέα πορεία που δεν είναι φοβική αλλά δυναµική, που βλέπει προς την Ευρώπη και τον κόσµο. ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΖΕΛΗΣ
Οµότιµος καθηγητής Κοινωνιολογίας LSE - πρόεδρος της Ενωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Να ενώσουν όλοι τις δυνάµεις τους
Νοµίζωπωςτο κείµενο «Τολµήστε!» τονίζει δύο σηµεία.
Πρώτον, τα κόµµατα, ιδίως τα δύο µεγάλα κόµµατα, πρέπεινα ενώσουν τις δυνάµεις τους για να µπορέσει η χώρα να αντιµετωπίσει την κρίση. ∆υστυχώς, για τη στιγµή δεν φαίνεται η κρίση και η οργή του κόσµου να έχουν αλλάξει τη συµπεριφορά των κοµµάτων. Οι κοκοροµαχίες, οι ξύλινοι λόγοι, τα µικροκοµµατικά συµφέροντα καλά κρατούν. Βέβαια υπάρχουν σοβαρές διαφορές µεταξύ κυβέρνησης και αξιωµατικής αντιπολίτευσης ως προς τον τρόπο χειρισµού του Μνηµονίουκαι της τρόικας. Αλλά αυτό δεν έπρεπε να µας οδηγήσει σε µια εικόνα προς τα έξω αγεφύρωτων διαφορών.
∆εύτερο σηµείο: η έξοδός µας από την ΟΝΕ και η επιστροφή της χώρας
στη δραχµή θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσµατα. Από αυτή την άποψη δεν έχουµεάλλη επιλογή από το να συνεχίσουµε την ευρωπαϊκή πορεία µας. Αυτό δεν σηµαίνειβέβαια πως το Μνηµόνιο µε τη σηµερινή µορφή του είναι µονόδροµος. ∆εν υπάρχει αµφιβολία πως το τωρινό Μνηµόνιο έχει έναν οικονοµικά αντιαναπτυξιακόκαι κοινωνικά άδικο χαρακτήρα. Επειδήόµως η θέση µας είναι πολύ αδύνατη και επειδή η τρόικα λειτουργείσε ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, δεν ξέρω σε ποιον βαθµό θα µπορούσαµε να περάσουµε από µια νεοφιλελεύθερη σε µια σοσιαλδηµοκρατικού τύπου συνεννόηση µε τους πιστωτές µας. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ
Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονοµίας στο Οικονοµικό Πανεπιστήµιο Αθηνών Να µη χαθεί και η τελευταία ευκαιρία
Μήνες τώρα παρακο λουθούµε κυβερνητικά στελέχη παραλυµένα από την αδράνεια και την ατολµία. Μιαλαϊκιστική αντιπολίτευση να εµφανίζει εύπεπτες και ανώδυνες ρετσέτες ως δήθεν στρατηγικές εξόδου από την κρίση. Τα κόµµατα της Αριστεράς να χαϊδεύουν τις δυνάµεις της ανοµίας και τηςκαταστροφικής οργής. Τα σύννεφα της δηµαγωγίας να απλώνονται, πνίγοντας τη συλλογική αυτογνωσία και την κοινή λογική. Προτάσεις άγνοιας και τυχοδιωκτισµού (να κηρύξουµε παύση πληρωµών, να καταφύγουµε στη Ρωσία και την Κίναγυρίζοντας την πλάτη στην Ε.Ε., να φύγουµε από το ευρώ κ.λπ.) να βρίσκουν πρόθυµα αυτιά σε µιααπελπισµένη κοινωνία. Υπέγραψα κι εγώ, για
τους παραπάνω λόγους, και γιατί έχω βαρεθεί να ακούω ότι για όλα τα δεινά µας φταίει το Μνηµόνιο (λες και αυτό έφερε την κρίση) από ανθρώπους που έκαναν στο παρελθόν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να µην αλλάξει τίποτα (το χρέος, τα συντεχνιακά κεκτηµένα, οι πελατειακές προσλήψεις, οι συντάξεις στα 45...). Και διότι (στο τέλος ενόςδιαφαινόµενου κατήφορου τραγικών λαθών και παραλείψεων) κινδυνεύει να χαθεί η τελευταία µας ευκαιρία, και µαζί το µεγαλύτερο εθνικό επίτευγµα των τελευταίων 30 ετών:η ισότιµη συµµετοχή µας στον πυρήνα της Ευρώπης. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ
Συγγραφέας Είµαστε όλοι στην ίδια βάρκα
Υπέγραψααυτό το κείµενογιατί είναιµετριοπαθές και περιέχει το προφανές – βασικές επαγγελίες που αναγνωρίζω. Περνάµε κρίσιµες ώρες. Το θέµα δενείναι προσωπικό, οικογενειακό, ταξικό, κοµµατικό ή ιδεολογικό, αλλά µας αφορά όλους ανεξαιρέτως– όσοι πιστεύουν ότι εξαιρούνται επειδή είναι, ή είµαστε έντιµοι και σωστοί πολίτες, ή υποστηρίζουν ερµηνείες που εκκινούν από εµµονές,δεν θα ξεφύγουν σε περίπτωση επιδείνωσης. Η ρήση «Κρεµάστετον αδερφό µου, εγώ ζαλίζοµαι» δεν προσφέρει λύση. Η επαγγελίατης περιχαράκωσης σε στυλ Αλβανίας του Χότζα µε προβολή το πιθανό, µελλοντικό, συντοµότατο ανέκδοτο «έλληνας τουρίστας» δεν µε συγκινεί ιδιαίτερα. Χρειάζεται οµοψυχία, γενναιότητα, αυτο-υπέρβαση, τόλµη καιπίστη, όπως εξάλλου σε κάθε ανάλογη συγκυρία που η χώρα ήταν εµπερίστατη. Οι ταγοί – κυρίως και πρώτιστα – νααναλάβουν τιςευθύνες τους, να δείξουν υψηλό φρόνηµα, πέρα από λαϊκισµούς και ιδεολογικά αφρόλουτρα. Κριτική, λοιπόν, στους πολιτικούς, κατεξοχήν, αλλά και στον εαυτό µας ταυτόχρονα. Κι εµείς, και εγώ, ο έσχατος πολίτης, παρά την οδύνη, να δείξουµε αυτοσυγκράτηση. Οι αυταπάτες, η συνθηµατολογική ευκολία και η µεγαλοστοµία µάςοδήγησαν εδώπου ήρθαµε. Τέρµα. ∆εν τα φάγαµε µαζί, αλλά είµαστε όλοι στην ίδια βάρκα, που έλεγε κι ο Μπερλινγκουέρ, κάποτε. Κι όταν βγούµε απ’ το βαρύ χρέος, τότε επιδιδόµαστε πάλι, µε συσσωρευµένο πια πάθος, στο αγαπηµένο µας άθληµα, τον διχασµό. Δεν υπάρχει αµφιβολία πως το τωρινό Μνηµόνιο έχει έναν οικονοµικά αντιαναπτυξιακό και κοινωνικά άδικο χαρακτήρα. Επειδή όµως η θέση µας είναι πολύ αδύνατη και επειδή η τρόικα λειτουργεί σε ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, δεν ξέρω σε ποιον βαθµό θα µπορούσαµε να περάσουµε από µια νεοφιλελεύθερη σε µια σοσιαλδηµοκρατικού τύπου συνεννόηση µε τους πιστωτές µας
Κύριε Σκαμπαρδώνη, σε ποιά ενωμοτία προσκόπων ανήκετε; Με ενδιαφέρει και μένα, να είμαι με τα καλά παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφή