H Αριστερά να διαλέξει όχθη στη μάχη της Αθήνας

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixmi.gr, 20.5.11

Τα προβλήματα του κέντρου της πρωτεύουσας με την αύξηση της εγκληματικότητας και τα φαινόμενα βίας από ακραίες πολιτικές ομάδες συνιστούν εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα. Πρόκειται για τη δημόσια εικόνα της Αθήνας με σαφείς επιπτώσεις στον τουρισμό, στις κεντρικές δραστηριότητες της πόλης, στη «βιτρίνα» της Ελλάδας. Η κυβέρνηση και ο Δήμος βρίσκονται σε διαδικασία λήψης αποφάσεων και μέτρων για να επανέλθει η ομαλότητα στη καθημερινή ζωή.

Φυσικά, όλοι γνωρίζουν ότι το κύριο ζήτημα δεν είναι οι εξαγγελίες- έχουν, άλλωστε, υπάρξει και σε προηγούμενες περιόδους- αλλά η αποφασιστική εφαρμογή τους. Είναι λυπηρό που στη χώρα μας συνήθως χρειάζεται ένα ανθρώπινο θύμα για να υπάρξουν δραστικές αποφάσεις της Πολιτείας.

Τώρα, μάλιστα, έχουμε πολλά θύματα. Την τραγική περίπτωση του 44χρονου στην οδό Ηπείρου, τους τραυματίες από την επίθεση στο Αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων, τους άτυχους μετανάστες που χτυπήθηκαν από ρατσιστικές ομάδες.

Είναι, λοιπόν, ανάγκη να συνεννοηθούμε άμεσα ώστε να σταματήσει αυτή η κατηφόρα. Να πάψει η Αθήνα να οδηγείται στη καταστροφή.

Στην Αριστερά η σχετική συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και καιρό είναι δύσκολη και επίπονη. Υπάρχουν τα μεγάλα διακυβεύματα των κοινωνικών ευαισθησιών, της πολυπολιτισμικότητας και της ένστασης απέναντι στη κρατική καταστολή. Όμως, τα πράγματα έχουν πάρει πλέον μια άλλη τροπή από τις εικόνες και τις παραστάσεις που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Το άναρχο μεταναστευτικό ρεύμα όλο και περισσότερο διαπλέκεται με φαινόμενα παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Τα αίτια είναι κοινωνικά. Η πρόληψη είναι σημαντικό πεδίο πολιτικών παρεμβάσεων αλλά και τα ίδια τα φαινόμενα παρανομιών είναι υπαρκτά στη καθημερινότητα της πρωτεύουσας. Επομένως έχει αξία να μελετήσεις τα αίτια μιας ληστείας, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει να εμποδίσεις την ίδια τη ληστεία!

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την πολιτική βία. Μπορεί οι αφετηρίες των ομάδων που χρησιμοποιούν τη βία ως πολιτική πράξη να είναι διαφορετικές. Τα θύματα, όμως, είναι θύματα. Το αίμα παραμένει αίμα!

Επομένως, από τη σκοπιά της Αριστεράς χρειάζονται πιο τολμηρές επιλογές, ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων. Έχουμε να κάνουμε, πλέον, με μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της πόλης. Μάχη ενάντια στις συμμορίες, τη «Χρυσή Αυγή», τους ακραίους αντιεξουσιαστές, τα κυκλώματα μαφίας που συνδέονται με τα ναρκωτικά, την πορνεία, το παραεμπόριο, τη μεταναστευτική ροή. Είναι, τελικά, η μάχη του δημοκρατικού κράτους απέναντι στην ανομία, τη βία, το βρώμικο χρήμα.

Αφορά την προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας ως κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος των πολιτών. Ιδιαίτερα, μάλιστα, των πιο φτωχών στρωμάτων που ζουν στια λαϊκές γειτονιές και δέχονται πρώτοι τις παρενέργειες της οικονομικής κρίσης.

Ας ξεκαθαρίσουμε την εικόνα. Στην Αθήνα βρισκόμαστε σε οριακό σημείο από τη δράση όλων των σκοτεινών κυκλωμάτων. Αυξάνει επικίνδυνα η δύναμη των πολλαπλών κέντρων της μαφίας. Την ίδια ώρα η ανοχή σε πράξεις βίας είτε με πρόσχημα τις αρνητικές συνέπειες του μνημονίου είτε την «προστασία του έθνους» διευκολύνει ακόμα περισσότερο τον κύκλο του αίματος. Η Αριστερά πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί στην όχθη που προασπίζεται την ομαλότητα στην πόλη. Χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς μισόλογα. Με σεβασμό στη δημοκρατική νομιμότητα και με σαφή οριοθέτηση από κάθε εκδοχή αυταρχικής μετάλλαξης της Δημοκρατίας.

Εάν δεν κερδηθεί γρήγορα αυτή η μάχη, ο κίνδυνος της φασιστικής απειλής είναι μεγάλος. Η ισχυροποίηση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, είναι υπαρκτό ζήτημα. Πρέπει να τους φράξουμε το δρόμο. Να μην επιτρέψουμε σε λαϊκό κόσμο να μετακινηθεί στις γραμμές τους. Να αφαιρέσουμε τα επιχειρήματα που διευκολύνουν τη ρητορική του μίσους.

Θα χρησιμοποιήσω ένα ιστορικό παράδειγμα. Σπεύδω να προσημειώσω ότι δεν ταυτίζω ούτε τη θεματολογία, ούτε τις εποχές, ούτε τα σύμβολα. Το παράδειγμα αφορά την Ιταλία στα μολυβένια χρόνια της δεκαετίας του ’70, με τα φαινόμενα τυφλής πολιτικής βίας στα όρια γενικευμένης σύρραξης.

Ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχαν τότε καθαρές επιλογές χωρίς ταλαντεύσεις. Βρέθηκαν από την πλευρά του δημοκρατικού κράτους για να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία, για να μη γίνει η Ιταλία έρμαιο σκοτεινών κύκλων, οι οποίοι με όχημα την τρομοκρατία οδηγούσαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με τελικό στόχο την ίδια την Αριστερά και τη Δημοκρατία. Επαναλαμβάνω ότι χρησιμοποιώ «εργαλειακά» το ιστορικό αυτό παράδειγμα.

Έχει, όμως, τη σημασία του. Κυρίως για τον κόσμο της Αριστεράς. Αλλά και για να γίνει κατανοητό ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την αρπαγή μιας τσάντας…

*Ο Θόδωρος  Μαργαρίτης είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς