Του Γρηγόρη Καλφέλη, ΒΗΜΑ, 3.5.11
Η εμφάνιση του πρώην ισχυρού ανθρώπου του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτόν τον καιρό.Η σύσταση της προκαταρκτικής επιτροπής ήταν - κατά τη γνώμη μου - κάτι το αναμενόμενο ή δευτερεύον. Μάλιστα, υπό τους όρους που έγινε, ήταν ίσως μια ανώδυνη και βολική προσπάθεια ενός καταρρακωμένου πολιτικού συστήματος να βρει ένα ελάχιστο ηθικό προσωπείο.Κα το λέω αυτό, γιατί ταυτόχρονα θα έπρεπε να διερευνηθεί και κάτι άλλο : Αν, δηλαδή, υπάρχουν ποινικές ευθύνες και για τα άλλα πρόσωπα του ΚΥΣΕΑ που αποφάσισαν μαζί με τον πρώην ισχυρό άνδρα την αγορά αυτών των διαβόητων υποβρυχίων, τα οποία στοίχισαν στο ελληνικό Δημόσιο (μαζί με τις ανήθικες μίζες) ένα πακτωλό χρημάτων. Αυτό όμως δεν έγινε και αναρωτιέται κανείς γιατί.
Εν πάση περιπτώσει ή ίδια η ομιλία είχε τα εξής χαρακτηριστικά (και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον) : Δηλαδή ο Άκης Τσοχατζόπουλος χρησιμοποιούσε μια παραμορφωμένη και ξύλινη γλώσσα την οποία πιθανώς να καταλάβαιναν οι κομματικές στρατιές του 1974 (ίσως και λίγο αργότερα).
Σήμερα όμως αυτή η κομματική γλώσσα είναι ακατάληπτη και αυτό λέγεται «απώλεια γλώσσας». Επίσης η πρώην ισχυρή προσωπικότητα του ΠΑΣΟΚ έβλεπε παντού συνωμοσίες που στρέφονταν εναντίον του – κατά τα σταλινικά πρότυπα - και αυτό λέγεται «απώλεια πραγματικότητας».
Όμως πάνω από όλα, η παραπάνω θλιβερή εικόνα θύμιζε τα σοφά λόγια ενός γερμανού φιλοσόφου : Δηλαδή, όσο εύκολα και αν αρχίζει κανείς την καριέρα του ως πολιτικός, τόσο δύσκολο είναι να βγει από εκεί μέσα σώος και αβλαβής!
Και να σκεφθεί κανείς ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε κάποτε το πολιτικό (και πολιτισμικό) alter ego του Ανδρέα Παπανδρέου! Και υπό την έννοια αυτή μαζί με το στέλεχος αυτό «δικαζόταν» και κρίνονταν συνολικά και πολλά άλλα πράγματα ή μεγέθη της ίδιας της μεταπολίτευσης, που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος μιας ντροπιασμένης χρεοκοπίας.
Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα εντελώς επιλεκτικά. Έτσι, καταρχήν «δικαζόταν» ένα στρεβλό και διεφθαρμένο κομματικό σύστημα που επέτρεπε σε μαθουσάλες - βουλευτές να παραμένουν για χρόνια στον πολιτικό στίβο. Αυτό με τη σειρά του εμπόδιζε τους νέους ανθρώπους να μπαίνουν στα δημόσια πράγματα.
Έτσι πνιγόταν η αντιπροσωπευτικότητα της δυτικής μας δημοκρατίας. Και υπό την έννοια αυτή παραμένει πάντα επίκαιρη η θεσμική πρόταση για ορισμένο αριθμό θητειών που θα πρέπει να κάνουν οι βουλευτές (δύο ή τρεις θητείες), ώστε να μη προλαβαίνουν να λαδώνονται από το μαύρο πολιτικό χρήμα, δηλαδή από τα λεφτά που δίνονται κάτω από το τραπέζι από τους επιχειρηματίες!
Επίσης μαζί με το ισχυρό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δικαζόταν και κρίνονταν και ένα πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν οδηγούσε τους επίορκους κοινοβουλευτικούς άνδρες στη φυλακή, ακόμη και όταν έκαναν σοβαρά εγκλήματα.
Κανείς δεν οδηγήθηκε στη φυλακή για τις υποκλοπές, το χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι και τόσες άλλες φρικτές εγκληματικές βλάβες της περιουσίας του κράτους. Και νομίζω ότι είναι καιρός να καταργηθούν οι ειδικές παραγραφές και να δικάζονται όλοι με τους κανονικούς νόμους (και όχι με την ειδική νομοθεσία για τους Υπουργούς)!
Τέλος, δικαζόταν και ένα «πρωθυπουργικό σύστημα», που δεν λογοδοτούσε σε κανένα. Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, έστω και αν αδικώ την περίοδο Σημίτη. Ο Mark Roche σημειώνει στο καινούργιο του βιβλίο, ότι η Goldman Sachs κάλυψε το 2000 με τα περίφημα συμβόλαια ασφάλισης - Credit Default Swaps - ποσό πολύ μεγαλύτερο του δημόσιου χρέους (Roche, «Η Τράπεζα - Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο»).
Και έτσι η Ελλάδα δεσμεύεται με επαχθείς όρους να πληρώσει μέχρι το 2019 τεράστια ποσά στην Τράπεζα! Μέχρι στιγμής κανείς από την περίοδο εκείνη δεν έχει «λογοδοτήσει» αναλυτικά για αυτή τη σοβαρή καταγγελία!
Επομένως είναι ανάγκη να ανανεώσουμε το πολιτικό μας σύστημα, ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τους κακούς επαγγελματίες της πολιτικής, που θέλγονται μόνο από την απόλαυση της εξουσίας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Όχι έλεος για τους πολιτικούς εκείνους που έφεραν την Ελλάδα στα πρόθυρα μιας επαίσχυντης χρεοκοπίας!
Εν πάση περιπτώσει ή ίδια η ομιλία είχε τα εξής χαρακτηριστικά (και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον) : Δηλαδή ο Άκης Τσοχατζόπουλος χρησιμοποιούσε μια παραμορφωμένη και ξύλινη γλώσσα την οποία πιθανώς να καταλάβαιναν οι κομματικές στρατιές του 1974 (ίσως και λίγο αργότερα).
Σήμερα όμως αυτή η κομματική γλώσσα είναι ακατάληπτη και αυτό λέγεται «απώλεια γλώσσας». Επίσης η πρώην ισχυρή προσωπικότητα του ΠΑΣΟΚ έβλεπε παντού συνωμοσίες που στρέφονταν εναντίον του – κατά τα σταλινικά πρότυπα - και αυτό λέγεται «απώλεια πραγματικότητας».
Όμως πάνω από όλα, η παραπάνω θλιβερή εικόνα θύμιζε τα σοφά λόγια ενός γερμανού φιλοσόφου : Δηλαδή, όσο εύκολα και αν αρχίζει κανείς την καριέρα του ως πολιτικός, τόσο δύσκολο είναι να βγει από εκεί μέσα σώος και αβλαβής!
Και να σκεφθεί κανείς ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε κάποτε το πολιτικό (και πολιτισμικό) alter ego του Ανδρέα Παπανδρέου! Και υπό την έννοια αυτή μαζί με το στέλεχος αυτό «δικαζόταν» και κρίνονταν συνολικά και πολλά άλλα πράγματα ή μεγέθη της ίδιας της μεταπολίτευσης, που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος μιας ντροπιασμένης χρεοκοπίας.
Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα εντελώς επιλεκτικά. Έτσι, καταρχήν «δικαζόταν» ένα στρεβλό και διεφθαρμένο κομματικό σύστημα που επέτρεπε σε μαθουσάλες - βουλευτές να παραμένουν για χρόνια στον πολιτικό στίβο. Αυτό με τη σειρά του εμπόδιζε τους νέους ανθρώπους να μπαίνουν στα δημόσια πράγματα.
Έτσι πνιγόταν η αντιπροσωπευτικότητα της δυτικής μας δημοκρατίας. Και υπό την έννοια αυτή παραμένει πάντα επίκαιρη η θεσμική πρόταση για ορισμένο αριθμό θητειών που θα πρέπει να κάνουν οι βουλευτές (δύο ή τρεις θητείες), ώστε να μη προλαβαίνουν να λαδώνονται από το μαύρο πολιτικό χρήμα, δηλαδή από τα λεφτά που δίνονται κάτω από το τραπέζι από τους επιχειρηματίες!
Επίσης μαζί με το ισχυρό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δικαζόταν και κρίνονταν και ένα πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν οδηγούσε τους επίορκους κοινοβουλευτικούς άνδρες στη φυλακή, ακόμη και όταν έκαναν σοβαρά εγκλήματα.
Κανείς δεν οδηγήθηκε στη φυλακή για τις υποκλοπές, το χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι και τόσες άλλες φρικτές εγκληματικές βλάβες της περιουσίας του κράτους. Και νομίζω ότι είναι καιρός να καταργηθούν οι ειδικές παραγραφές και να δικάζονται όλοι με τους κανονικούς νόμους (και όχι με την ειδική νομοθεσία για τους Υπουργούς)!
Τέλος, δικαζόταν και ένα «πρωθυπουργικό σύστημα», που δεν λογοδοτούσε σε κανένα. Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, έστω και αν αδικώ την περίοδο Σημίτη. Ο Mark Roche σημειώνει στο καινούργιο του βιβλίο, ότι η Goldman Sachs κάλυψε το 2000 με τα περίφημα συμβόλαια ασφάλισης - Credit Default Swaps - ποσό πολύ μεγαλύτερο του δημόσιου χρέους (Roche, «Η Τράπεζα - Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο»).
Και έτσι η Ελλάδα δεσμεύεται με επαχθείς όρους να πληρώσει μέχρι το 2019 τεράστια ποσά στην Τράπεζα! Μέχρι στιγμής κανείς από την περίοδο εκείνη δεν έχει «λογοδοτήσει» αναλυτικά για αυτή τη σοβαρή καταγγελία!
Επομένως είναι ανάγκη να ανανεώσουμε το πολιτικό μας σύστημα, ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τους κακούς επαγγελματίες της πολιτικής, που θέλγονται μόνο από την απόλαυση της εξουσίας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Όχι έλεος για τους πολιτικούς εκείνους που έφεραν την Ελλάδα στα πρόθυρα μιας επαίσχυντης χρεοκοπίας!
Καλφέλης Γρηγόρης
Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α. Π. Θ
kalfelis@law.auth.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.