Εάν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οφείλουμε μαζί με τη «διαπόμπευση» προνομιούχων υπαλλήλων, πράξη που εξευμενίζει κάπως την οργή των υπολοίπων για τα σημεία και τέρατα που είχαν γίνει κεκτημένα στο Δημόσιο και τις παραφυάδες του, να μάθουμε όλη την αλήθεια. Δηλαδή, την πολιτική ταυτότητα των κατά συρροήν ηθικών αυτουργών αυτής της ακατάσχετης «επιδοματικής τακτικής». Ποιοι υπουργοί, δήμαρχοι και λοιποί που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα, υπέγραφαν για τη χορήγηση προνομίων θεσμοθετώντας προκλητική εργασιακή ελαστικότητα και ανισότητα; ποιοι υπέκυπταν με ελαφρότητα σε εξωπραγματικές απαιτήσεις διαφυλάττοντας την ειρήνη στο «μαγαζί τους», γενόμενοι αρεστοί στο εκλογικό ποίμνιο;
«Αφού μάς τα έδιναν να μην τα παίρναμε;». Eρώτημα που θέτουν με ειλικρίνεια πολλοί εργαζόμενοι, απαντώντας στην παράθεση προκλητικών προνομίων και απίστευτων επιδομάτων που απολάμβαναν επί δεκαετίες Ελληνες που ήταν πιο ίσοι από τους άλλους.
Πρώτο κρατούμενο: εάν η χώρα δεν είχε χρεοκοπήσει, το σκάνδαλο δεν θα θιγόταν, θα συνέχιζε να κουκουλώνεται από πνεύμα κοινωνικής αλληλεγγύης. «Από την τσέπη μας τα βγάζουμε; Το κράτος τους πληρώνει», θα λέγαμε με μεγαλόθυμη αμεριμνησία.
Αρα, τα κίνητρα καυτηριασμού του καθεστώτος «που βούλιαξε το Δημόσιο» δεν έχουν ηθικολογική αφετηρία. Και θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία υπάρχουν κάποιοι που λένε «όχι» σε προνόμια που τους δίνονται, αυτοκαταγγελλόμενοι: «Ευχαριστώ, δεν το αξίζω αυτό το επίδομα, και για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου απαιτώ να εξαιρεθώ…».
Εάν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οφείλουμε μαζί με τη «διαπόμπευση» προνομιούχων υπαλλήλων, πράξη που εξευμενίζει κάπως την οργή των υπολοίπων για τα σημεία και τέρατα που είχαν γίνει κεκτημένα στο Δημόσιο και τις παραφυάδες του, να μάθουμε όλη την αλήθεια. Δηλαδή, την πολιτική ταυτότητα των κατά συρροήν ηθικών αυτουργών αυτής της ακατάσχετης «επιδοματικής τακτικής». Ποιοι υπουργοί, δήμαρχοι και λοιποί που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα, υπέγραφαν για τη χορήγηση προνομίων θεσμοθετώντας προκλητική εργασιακή ελαστικότητα και ανισότητα; ποιοι υπέκυπταν με ελαφρότητα σε εξωπραγματικές απαιτήσεις διαφυλάττοντας την ειρήνη στο «μαγαζί τους», γενόμενοι αρεστοί στο εκλογικό ποίμνιο;
Γιατί επιδόματα π.χ. πλυσίματος χεριών, προθέρμανσης αυτοκινήτου, χρήσης κυλικείου, μεταφοράς φακέλου, έγκαιρης προσέλευσης, χρήσης φαξ και δεκάδες άλλα σουρεαλιστικά δεν είχαν μόνον αποδέκτες. Είχαν και εμπνευστές και αναδόχους και συνεχιστές, τα ονόματα των οποίων επιβάλλεται να πέσουν στο τραπέζι της διαφάνειας.
Δεύτερο κρατούμενο: η αισιόδοξη προβολή του ελληνικού δράματος εκφράζεται από πολλές -και σοβαρές- πλευρές: επιχειρηματολογείται ότι η στενωπός του Μνημονίου θα μάς κάνει καλύτερους, σοβαρότερους, θα νοικοκυρέψει το κράτος, θα ξεριζώσει λειτουργικές στρεβλώσεις του, έως ότου εισέλθουμε στην καθαρτήρια λεωφόρο. Εως χθες, οι παρεμβάσεις του «ξένου παράγοντα» χρησίμευαν ως ερμηνευτικό εργαλείο κάθε κακοδαιμονίας και εθνικής συμφοράς, σαν διαχρονικό μας άλλοθι. Η σημερινή έξωθεν επιβολή (κατόπιν αιτήματός μας) νέου τρόπου δημόσιας διαχείρισης και κυρίως ατομικής επιβίωσης, συνιστά τη μεγαλύτερη ομολογία σύνθετης αποτυχίας των τελευταίων δεκαετιών. Είμαστε καταδικασμένοι -όσοι δεν ζούμε με παραμυθίες- να τη βαφτίζουμε αλλαγή πλεύσης, επωμιζόμενοι την αξιοπρέπεια της επόμενης γενιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.