Οι θρησκευτικές διαμάχες των Γάλλων

Toυ Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 12.4.11

Ούτε οι άθεοι δεν έχουν µείνει αδιάφοροι από τις ζωηρές συζητήσεις που έχουν ανοίξει στη Γαλλία σχετικά µετον κοσµικό χαρακτήρα του γαλλικού κράτους. Οι θρησκευτικές  ρίζες των Γάλλων είναι χριστιανικές. Είναι κυρίως καθολικοί, αλλά και διαµαρτυρόµενοι. ∆ίχως να ξεχνάµε τους Εβραίους. Οι στατιστικές γράφουν πως σε όλη τη χώρα υπάρχουν 36.000 ενορίες, που έχουν 100.000 εκκλησίες. Εντυπωσιακός αριθµός. Οµως, µετά τη Γαλλική Επανάσταση ο καθολικισµός φθίνει, γράφει το περιοδικό «Μαριάν». Και τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Την ίδια ώρα, µια άλλη θρησκεία που άρχισε να αποβιβάζεται µαζικά στις γαλλικές ακτές στη δεκαετία του 1960, τείνει να υποκαταστήσει τον φθίνοντα καθολικισµό. Μέχρι το τέλος του έτους, οι µουσουλµάνοι της Γαλλίας θα φτάσουν τα 6 εκατοµµύρια. Και όσο αυτοί γίνονται περισσότεροι τόσο πληθαίνουν και οι διεκδικήσεις τους. Θέλουν τους δικούς τους τόπους λατρείας. Τόσο το καλύτερο για την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, που έχει επενδύσει στη µισαλλοδοξία ένα µεγάλο µέρος των πολιτικών φιλοδοξιών της. Με όλα αυτά έχουν ανάψει οι συζητήσεις για τον κοσµικό χαρακτήρα του γαλλικού κράτους. Είναι κάτι σαν συνέχεια του διαβόητου διαλόγου για την εθνική ταυτότητα, που είχαν προκαλέσει οι πολιτικοί σχεδιαστές του Σαρκοζί, προκειµένου να εκµεταλλευτούν προεκλογικά το φόβητρο των µεταναστών.

Οι υποστηρικτές...
... του κοσµικού χαρακτήρα του γαλλικού κράτους, πάντως, ύστερα από µικροπολιτικούς υπολογισµούς, επιδοτούν την ανέγερση νέων τζαµιών, αναβαπτίζοντάς τα υποκριτικά σε «πολιτιστικά κέντρα» προκειµένου να παρακάµψουν νόµο του 1905 που ορίζει: «Η Γαλλική ∆ηµοκρατία δεν αναγνωρίζει, δεν µισθοδοτεί και δεν επιδοτεί κανένα θρησκευτικό δόγµα». Ενας άθεος, πολύ λιγότερο υποκριτής αλλά πολύ περισσότερο είρωνας από τους προηγούµενους, προτείνει στο περιοδικό «Μαριάν» τη δική του λύση στο πρόβληµα, την οποία έχει δανειστεί από τον χώρο της οικονοµίας. «Γνωρίζουµε, ας πούµε, πως για να λειτουργήσει στο µέγιστο της παραγωγικότητάς του ένα εργοστάσιο χρειάζεται να απασχολεί τρεις βάρδιες την ηµέρα», γράφει. «Οι τόποι λατρείας θα µπορούσαν να επωφεληθούν από αυτή την αρχή. Οι καθολικοί και οι µουσουλµάνοι έχουν διαφορετικά εορτολόγια. Ο,τι είναι για τους καθολικούς η Κυριακή, είναι για τους µουσουλµάνους η Παρασκευή. ∆εν χρειάζονται λοιπόν δύο διαφορετικούς τόπους λατρείας. Αντί να χτίσουµε νέους, θα µπορούσαν να πηγαίνουν σε δύο διαφορετικές βάρδιες στις 100.000 εκκλησίες της χώρας, που φτάνουν και περισσεύουν για την πνευµατική παραγωγή τους. Ισως έτσι κάποτε να µάθουν να συνυπάρχουν και να µη βγάζουν τα µάτια τους στο όνοµα ενός θεού που στο κάτω κάτω δεν υπάρχει».

Δεν υπάρχει;
Το ότι αυτή η συµπαθητική ιδέα του αθέου µας διαπνέεται εµφανώς από τον ορθό λόγο δεν µας καθησυχάζει καθόλου. Επειδή, αν θυµόµαστε καλά, οι Ιακωβίνοι της Γαλλικής Επανάστασης είχαν κατεβάσει από τον θρόνο του τον Θεό και είχαν αναβιβάσει σε αυτόν τον Ορθό Λόγο (φωτογραφία). Ονόµατα. Αλλάζουν µονάχα τα ονόµατα.