Αλληλεγγύη στους Ιάπωνες

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 17.3.11

Είναι λάθος μου ή η διεθνής αλληλεγγύη προς τον ιαπωνικό λαό είναι ασήμαντη, πολύ μικρή; Η ανησυχία μπροστά στις τηλεοράσεις είναι αντιστρόφως ανάλογη με την υλική βοήθεια και την έμπρακτη συμπαράσταση. Υπάρχει η αναζήτηση της ασφάλειας λόγω απόστασης εδώ στην Ευρώπη, ίσως και στην Αμερική. Οι γειτονικές χώρες ασχολούνται με το να διαβεβαιώνουν τον πληθυσμό τους ότι η ραδιενεργή μόλυνση δεν είναι απειλητική.

Είναι οι φοβίες, οι ιδιοτέλειες, η προσπάθεια με τις ευχές να γλυτώσουμε; Κατά βάση είναι η αυταπάτη ότι από τα μεγάλα στραβά μπορούμε να γλυτώσουμε “όταν δεν φταίμε”, για την ακρίβεια όταν υποστηρίζουμε ότι δεν φταίμε κι εμείς. Και όμως ξέρουμε ότι είναι αυταπάτη. Οι μεγάλες ανθρωπογενείς καταστροφές -όπως και οι φυσικές- τιμωρούν πολλούς περισσότερους από όσους φταίνε. Μάλιστα, οι φταίχτες καταφέρνουν συχνά να γλυτώνουν.

Γι' αυτό και έχει σημασία η συλλογική ασφάλεια. Γι' αυτό και έχει αξία η επιβολή της βούλησης της πλειοψηφίας - όταν εκείνη έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο.

Γι' αυτό και έχει σημασία η έκφραση της αλληλεγγύης της ανθρωπότητας προς τους συνανθρώπους μας όπου γης που πλήττονται από φυσικές καταστροφές είτε από ενέργειες και παραλείψεις των ανθρώπινων εξουσιών.

Μαζί με την εξαγωγή των συμπερασμάτων από τα λάθη των άλλων είναι ανάγκη να εκδηλωθεί και η συναίσθηση ότι είμαστε επιβάτες στο ίδιο σκάφος, τη Γη μας. Και ότι η σωτηρία του πλανήτη μάς αφορά όλους, το μέλλον των επόμενων γενεών. Η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού θα περάσει μια μεγάλη καμπή, αν και δεν είναι εύκολο να προβλέψουμε ότι θα εγκαταλειφθεί. Ίσως η Ιαπωνία ύστερα από αυτά που τραβάει να δείξει τον δρόμο και σε άλλες χώρες. Ο υπόλοιπος κόσμος θα περιμένει να ωφεληθεί από την πίεση στην ιαπωνική βιομηχανία και εξαγωγική δραστηριότητα ή θα σπεύσει να βοηθήσει; Κι όσοι είμαστε κατά της πυρηνικής ενέργειας θα σιωπήσουμε για την αναλγησία των άλλων χωρών;