Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 21.3.11
«Θέλουν να µας πάνε σ’ άλλο σχολείο που είναι 300 µέτρα µακριά. Και µετά θα µας πάνε σ’ ένα άλλο που είναι 500 µέτρα µακριά. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;». Παρακολουθώντας τον αγανακτισµένο µαθητή στην τηλεόραση, αναρωτιόµουν πόσα χρόνια σκοπεύει να µείνει στα θρανία για να προσθέτει µέτρα στις αποστάσεις. Είναι όµως µάλλον βέβαιο ότι µιλούσε µε τη φωνή µιας Ελλάδας που χρειάζεται αυτοκίνητο ακόµη και για να πάει ώς το περίπτερο. Ξέρω πως Ελλάδα δεν είναι µόνο η Αθήνα, πως υπάρχουν αποµακρυσµένα χωριά, οι µαθητές των οποίων ακούν µάλλον χαµογελώντας ειρωνικά τις καταγγελίες του συνοµήλικού τους.
Ξέρω και άλλα, όλοι τα ξέρουµε. Ξέρουµε, ας πούµε, πως στην Ελλάδα έχουµε περίπου 180.000 διδάσκοντες στην Πρωτοβάθµια και τη ∆ευτεροβάθµια Εκπαίδευση, κάτι πάνω από το 20% των υπαλλήλων του Λεβιάθαν/∆ηµοσίου. Κι ότι έχουµε 15.500 σχολικές µονάδες, ενώ η Βάδη-Βυρτεµβέργη, µε πληθυσµό όσο και η Ελλάδα, έχει µόνο 3.800. Ξέρουµε κι άλλα που, λογικά, θα αποδείκνυαν πως οι συγχωνεύσεις που πάει να εφαρµόσει το υπουργείο Παιδείας, αυτονόητες µεν, µοιάζουν µε ασπιρίνη που χορηγείται σε καρκινοπαθή. Ξέρουµε επίσης πως το πρόβληµα µε την εκπαίδευση δεν είναι εκεί – όµως αυτό δεν το λέµε, γιατί αν το πούµε πρέπει να συµφωνήσουµε πως έχουµε αποτύχει ως κοινωνία. Και στην Ελλάδα του 2011 έχει φωνή µόνον όποιος, κατ’ επάγγελµα, διαφωνεί µε αυτό που συµφωνούν όλοι οι υπόλοιποι, µε την αποτυχία µας δηλαδή.
Ξέρουµε, π.χ., πως όταν η διδακτέα ύλη είναι η «παπαγαλία», τότε, είτε την τάξη την αποτελούν 25 µαθητές είτε 40, το αποτέλεσµα είναι το ίδιο. Αν βέβαια το πούµε αυτό, πρέπει να ψάξουµε και πόσοι απ’ αυτούς τους 180.000
διδάσκοντες είναι σε θέση να υπηρετήσουν µια άλλη εκπαίδευση που δεν στηρίζεται στην παπαγαλία. Κι αυτό, ακόµη κι αν θέλουµε να το µάθουµε, δεν µπορούµε, διότι λέγεται ότι το τελευταίο φύλλο ποιότητας εκπαιδευτικού συντάχθηκε το 1980.
Τι άλλο ξέρουµε; Οτι ο µαθητής είναι σκληρά εργαζόµενος, ότι περνάει τις ηµέρες του τρέχοντας από την τάξη στο φροντιστήριο, για να συναντήσει ενίοτε τον ίδιο καθηγητή που είδε το πρωί στην τάξη, κι από ‘κεί στις «ξένες γλώσσες» για να µάθει αυτό που υποτίθεται πως του µαθαίνει η δωρεάν εκπαίδευση. Και παρότι τα ξέρουµε όλα αυτά – και πολλά ακόµη –, γονείς και διδάσκοντες παροτρύνουν τα παιδιά να αντισταθούν στην απάνθρωπη µεταχείριση που τους επιφυλάσσουν οι συγχωνεύσεις. Και τραγουδώντας όλοι µαζί «φεγγαράκι µου λαµπρό» χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου.
Ξέρω και άλλα, όλοι τα ξέρουµε. Ξέρουµε, ας πούµε, πως στην Ελλάδα έχουµε περίπου 180.000 διδάσκοντες στην Πρωτοβάθµια και τη ∆ευτεροβάθµια Εκπαίδευση, κάτι πάνω από το 20% των υπαλλήλων του Λεβιάθαν/∆ηµοσίου. Κι ότι έχουµε 15.500 σχολικές µονάδες, ενώ η Βάδη-Βυρτεµβέργη, µε πληθυσµό όσο και η Ελλάδα, έχει µόνο 3.800. Ξέρουµε κι άλλα που, λογικά, θα αποδείκνυαν πως οι συγχωνεύσεις που πάει να εφαρµόσει το υπουργείο Παιδείας, αυτονόητες µεν, µοιάζουν µε ασπιρίνη που χορηγείται σε καρκινοπαθή. Ξέρουµε επίσης πως το πρόβληµα µε την εκπαίδευση δεν είναι εκεί – όµως αυτό δεν το λέµε, γιατί αν το πούµε πρέπει να συµφωνήσουµε πως έχουµε αποτύχει ως κοινωνία. Και στην Ελλάδα του 2011 έχει φωνή µόνον όποιος, κατ’ επάγγελµα, διαφωνεί µε αυτό που συµφωνούν όλοι οι υπόλοιποι, µε την αποτυχία µας δηλαδή.
Ξέρουµε, π.χ., πως όταν η διδακτέα ύλη είναι η «παπαγαλία», τότε, είτε την τάξη την αποτελούν 25 µαθητές είτε 40, το αποτέλεσµα είναι το ίδιο. Αν βέβαια το πούµε αυτό, πρέπει να ψάξουµε και πόσοι απ’ αυτούς τους 180.000
διδάσκοντες είναι σε θέση να υπηρετήσουν µια άλλη εκπαίδευση που δεν στηρίζεται στην παπαγαλία. Κι αυτό, ακόµη κι αν θέλουµε να το µάθουµε, δεν µπορούµε, διότι λέγεται ότι το τελευταίο φύλλο ποιότητας εκπαιδευτικού συντάχθηκε το 1980.
Τι άλλο ξέρουµε; Οτι ο µαθητής είναι σκληρά εργαζόµενος, ότι περνάει τις ηµέρες του τρέχοντας από την τάξη στο φροντιστήριο, για να συναντήσει ενίοτε τον ίδιο καθηγητή που είδε το πρωί στην τάξη, κι από ‘κεί στις «ξένες γλώσσες» για να µάθει αυτό που υποτίθεται πως του µαθαίνει η δωρεάν εκπαίδευση. Και παρότι τα ξέρουµε όλα αυτά – και πολλά ακόµη –, γονείς και διδάσκοντες παροτρύνουν τα παιδιά να αντισταθούν στην απάνθρωπη µεταχείριση που τους επιφυλάσσουν οι συγχωνεύσεις. Και τραγουδώντας όλοι µαζί «φεγγαράκι µου λαµπρό» χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου.
Στην Ελλάδα έχει φωνή όποιος, κατ’ επάγγελµα, διαφωνεί µε αυτό που συµφωνούν όλοι οι υπόλοιποι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.