Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 8.3.11
Εγώ το πιστεύω ότι οι µετανάστες που κάνουν απεργία πείνας δεν είναι άτοµα που χειραγωγούνται από έλληνες συµπαραστάτες και αλληλέγγυους. Τυχαίνει να γνωρίζω µετανάστες, όχι από τους απεργούς αυτούς, που συχνά αισθάνονται απελπισµένοι, κι όχι λόγω χαρακτήρα. Η ελληνική κοινωνία ταλαιπώρησε πολύ τους µετανάστες ακόµα και τον καιρό που δεν είχε πρόβληµα κρίσης. Οταν η καθηµερινότητά σου είναι διαρκής καταδίωξη, µπορεί να µοιάζει ανακουφιστική µια πράξη ηρωική, οριστική, ακόµα και αυτοκτονίας. ∆εν είναι µόνο η κουλτούρα του µάρτυρα που οδηγεί σε κάτι τέτοιο, είναι η αβάσταχτη κούραση της διαρκούς αδικίας. Οµως οι έλληνες αλληλέγγυοι και συµπαραστάτες, ακόµα και αν δεν επηρεάζουν τους µετανάστες στο να συνεχίζουν την απεργία πείνας, οφείλουν τώρα να προσπαθήσουν τουλάχιστον να τους επηρεάσουν στο να τη σταµατήσουν. Εκείνοι δεν είναι τόσο απελπισµένοι όσο οι µετανάστες, δεν έχουν τόσο διωχθεί. Οσο κακή άποψη κι αν έχουν για τον τόπο µας, ζουν καλύτερα από εκείνους, και καλά κάνουν. Αλλά κι εκείνοι γι’ αυτό ήρθαν εδώ, για να ζήσουν καλύτερα. Πρέπει να τους το θυµίζουν. Να βρουν τρόπο να τους πείσουν να επιλέξουν τη ζωή.
Οχι µόνο επειδή εµείς εδώ δεν έχουµε την κουλτούρα του µάρτυρα, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ, γιατί κάπως την έχουµε. Αλλά επειδή έχουµε και την κουλτούρα της ζωής, µιας κάποιας αφθονίας, ενός κάποιου περισσεύµατος που στο κάτω κάτω έκανε τους µετανάστες να σηκωθούν και να έρθουν. Αλλιώς είναι σαν να καταδικάζουν κι αυτοί, µαζί µε τους πιο αντιδραστικούς και ρατσιστές, το ότι οι µετανάστες ήρθαν εδώ για µια ζωή καλύτερη. Αν παραδέχονται, όπως πολλοί παραδεχόµαστε, ότι δικαιούνταν να ξεσπιτωθούν και να µεταναστεύσουν για µια καλύτερη ζωή, δεν οφείλουµε, δεν οφείλουν αυτοί που στέκονται δίπλα στο προσκεφάλι τους να τους το θυµίσουν αυτό; Τη ζωή που µπορεί να γίνει και καλύτερη; Υπάρχει επικίνδυνη διολίσθηση στον ηρωισµό, στο απόλυτο, στην αδιαλλαξία. Μπορεί οι απεργοί να µην ακούνε πια τίποτε. Οµως εσείς εκεί, αλληλέγγυοι και συµπαραστάτες, πρέπει να προσπαθήσετε να τους πείσετε να σας ακούσουν.
Οχι µόνο επειδή εµείς εδώ δεν έχουµε την κουλτούρα του µάρτυρα, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ, γιατί κάπως την έχουµε. Αλλά επειδή έχουµε και την κουλτούρα της ζωής, µιας κάποιας αφθονίας, ενός κάποιου περισσεύµατος που στο κάτω κάτω έκανε τους µετανάστες να σηκωθούν και να έρθουν. Αλλιώς είναι σαν να καταδικάζουν κι αυτοί, µαζί µε τους πιο αντιδραστικούς και ρατσιστές, το ότι οι µετανάστες ήρθαν εδώ για µια ζωή καλύτερη. Αν παραδέχονται, όπως πολλοί παραδεχόµαστε, ότι δικαιούνταν να ξεσπιτωθούν και να µεταναστεύσουν για µια καλύτερη ζωή, δεν οφείλουµε, δεν οφείλουν αυτοί που στέκονται δίπλα στο προσκεφάλι τους να τους το θυµίσουν αυτό; Τη ζωή που µπορεί να γίνει και καλύτερη; Υπάρχει επικίνδυνη διολίσθηση στον ηρωισµό, στο απόλυτο, στην αδιαλλαξία. Μπορεί οι απεργοί να µην ακούνε πια τίποτε. Οµως εσείς εκεί, αλληλέγγυοι και συµπαραστάτες, πρέπει να προσπαθήσετε να τους πείσετε να σας ακούσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.