Εδώ ο κόσμος χάνεται

Του Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 22.3.11

Σε μια χώρα που πηγαίνεις και με ταχύπλοο από την Κρήτη, ένας δικτάτορας έσφαζε δυο εβδομάδες τον λαό του. Εδώ όμως κάνουμε διαδηλώσεις μόνο για τις σφαγές στην Παλαιστίνη και στο Κουρδιστάν. Και μαζί με τους άλλους δυτικούς νοιαζόμαστε πιο πολύ για τα πετρέλαια παρά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ελλάδα όμως αυτή η παγκόσμια επικαιρότητα είναι ανούσια μπροστά στα γιαούρτια που έφαγε ο Πάγκαλος. Στα πηγαδάκια της Βουλής αυτό συζητάνε, τα κανάλια αυτό αναλύουν, οι δημοσκοπήσεις αυτό θα ερευνήσουν και ο Αλέξης γι' αυτό έστειλε επιστολή στον Γιώργο.

Υπάρχουν μέρες που με την Ελλάδα μόνο γελάς. Αν δεν θλίβεσαι. Δείτε τι συμβαίνει στον κόσμο. Η Ιαπωνία παίζει ρουλέτα με τα πυρηνικά. Δεν έφταιξε αλλά δεν είναι και αθώα. Στα σαθρά της εδάφη – σαθρά λόγω αυξημένης σεισμικής δραστηριότητας - έχει 15 πυρηνικούς σταθμούς. Η Ευρώπη που έχει διακόσιους  ξεροκαταπίνει αλλά δεν αλλάζει τις αποφάσεις της. Σε λίγα χρόνια η «περιοχή» μας θα αποκτήσει άλλα 20 εργοστάσια, κάποια μια ανάσα από τα νησιά του Αιγαίου.
Και μετά είναι η Λιβύη. Σε μια χώρα που πηγαίνεις και με ταχύπλοο από την Κρήτη, ένας δικτάτορας έσφαζε δυο εβδομάδες τον λαό του. Εδώ όμως κάνουμε διαδηλώσεις μόνο για τις σφαγές στην Παλαιστίνη και στο Κουρδιστάν. Και μαζί με τους άλλους δυτικούς νοιαζόμαστε πιο πολύ για τα πετρέλαια παρά για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
 

Στην Ελλάδα όμως αυτή η παγκόσμια επικαιρότητα είναι ανούσια μπροστά στα γιαούρτια που έφαγε ο Πάγκαλος. Στα πηγαδάκια της Βουλής αυτό συζητάνε, τα κανάλια αυτό αναλύουν, οι δημοσκοπήσεις αυτό θα ερευνήσουν και ο Αλέξης γιαυτό έστειλε επιστολή στον Γιώργο. Για τα γιαούρτια του Πάγκαλου και όχι  για τα πυρηνικά ή τους βαρβαρδισμούς.

Την ίδια συζήτηση είχαμε πριν μερικούς μήνες για τον κ.Αλαβάνο. Είχε ή δεν έχει δικαίωμα ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του Συνασπισμού να πάει στον Άγιο Παντελεήμονα; Οι μισοί έλεγαν «καλά έκανε και πήγε» και οι άλλοι μισοί έλεγαν «κακώς πήγε γιατί προκάλεσε». Μετά συζητήσαμε αν είχε ή όχι δικαίωμα ο Κωστής Χατζηδάκης να διασχίσει την Πανεπιστημίου, ο γέρο Κακλαμάνης να πάει σε καφενείο και ο Παναγόπουλος να μιλάει σε συγκεντρώσεις. Και λίγο πριν τις εκλογές ήταν η σειρά του Καμίνη να απειληθεί από κάποιους αγανακτισμένους τηλεθεατές αν εμφανιζόταν στη γειτονιά τους. Και επειδή αυτά τα πράγματα δεν τελειώνουν αν δεν τα τελειώσεις τώρα συζητάμε αν έπρεπε να εμφανιστεί ο Παπαδημούλης, ο Σπηλιωτόπουλος και ο Λοβέρδος στην παρουσίαση ενός βιβλίου στο Χαλάνδρι και αν μπορεί να πάει να φάει ο Πάγκαλος σε ταβέρνα στην Κερατέα. Ταυτόχρονα προβληματισμός υπάρχει αν γιουχάρεις τον Παπαντωνίου όταν παρακολουθεί θεατρική παράσταση και αν κυνηγάς τον Πρωθυπουργό στα στενά της Σύρου.

Και αν η κουλτούρα της ακροδεξιάς εμπεριέχει τέτοιες συμπεριφορές – είναι τυχαίο ότι όσοι δράστες έχουν εμφανιστεί, στις περιπτώσεις Αλαβάνου, Χατζηδάκη, Πάγκαλου, δηλώνουν ακροδεξιοί; - είναι απορίας άξιο γιατί το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα σιωπά. Ίσως κάποιοι να σκέφτονται πονηρά. «Όσο γιουχάρουν τον αντίπαλο, εγώ είμαι κερδισμένος». Κάνουν λάθος όμως γιατί όλοι οι πολιτικοί μπορούν να έχουν από 100 φανατικούς φίλους που μόλις τους δοθεί ένα σήμα θα γιαουρτώνουν τους αντιπάλους τους. Εδώ μέχρι και ο Καντάφι βρήκε γυναικόπαιδα να βάλει ασπίδα στις κατοικίες του… Σε αυτόν τον γενικευμένο οσονούπω γιαουρτοπόλεμο που θα γίνει καρεκλοπόλεμος και μετά  μπιστολοπόλεμος, χαμένοι δεν θα είναι οι πολιτικοί. Αυτοί σιγά σιγά θα πάρουν τα μέτρα τους, θα αυξήσουν τους σωματοφύλακες τους και θα αποσυρθούν στα φρούρια τους. Και θα μείνουμε εμείς και οι συμμορίες τους. Γαλάζιοι εναντίον  κόκκινων. Κόκκινοι εναντίον πράσινων. Πράσινοι εναντίον ροζ. Ροζ εναντίον μαύρων. Όπως συνέβη εδώ και χρόνια και στα γήπεδα. Οι παράγοντες δεν πλακώνονται πια, έχουν τους χουλιγκάνους τους.