Εξωπραγματικά σχέδια

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 15.2.11

Η γνωστοποίηση των συζητήσεων κυβέρνησης - τρόικας για τη συγκέντρωση 50 δις από την πώληση δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων αποκαλύπτει μια ανησυχητική προχειρότητα. Γίνεται πολλή φασαρία για το αν μπορούσαν ή όχι οι εκπρόσωποι της τρόικας να το πουν, όμως η ουσία είναι τι έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα είναι Νεοδημοκρατικής έμπνευσης, παρά τις φωνασκίες των εκπροσώπων της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν το καλοκαίρι παρουσίαζε με πολύ πάθος αυτή ακριβώς την πρόταση ο Αντ. Σαμαράς, η κυβέρνηση την απέρριπτε. Τώρα έχουν γοητευθεί … Από την προχειρότητα; Από την ανευθυνότητα της πρότασης;

Είναι αλήθεια ότι για την κυβερνητική πολιτική τέτοια μέτρα μοιάζουν μονόδρομος. Όσο και είναι εξωπραγματικό το ύψος των 50 δισ. και δεν υπάρχει σοβαρή τεκμηρίωση. Στην αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους εξαρχής κυριαρχεί η πολιτική που μειώνει τον γενικότερο ρόλο του Δημοσίου, καθώς τα φορολογικά και άλλα έσοδα (από επιχειρήσεις) του Δημοσίου δεν μπορούν να το στηρίξουν στην κρίση.

Δεν ήταν ούτε είναι αναγκαστική αυτή η πορεία. Υπήρχε και υπάρχει άλλος δρόμος: της στήριξης των εσόδων του Δημοσίου από την πραγματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αλλά και από την αύξηση των εσόδων του Δημοσίου από τις δημόσιες επιχειρήσεις. Αυτή είναι η μόνη εναλλακτική διέξοδος. Αν θέλουμε να σώσουμε και την περιουσία του Δημοσίου. Η υλοποίησή της απαιτούσε και απαιτεί τολμηρά και σκληρά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής. Απαιτούσε και απαιτεί αποφασιστικά μέτρα αναδιοργάνωσης -όχι εκποίησης- των δημοσίων επιχειρήσεων. Πολιτικές για τις οποίες θα έπρεπε και πρέπει να πιέσουν οι εργαζόμενοι του Δημοσίου, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για τη στήριξη του Δημοσίου. Ο ρόλος του δεν θα σωθεί με λόγια, αλλά με πράξεις.

Η άποψη ότι είναι δυνατόν να μην πληρώσει κανείς για την έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση είναι εξωπραγματική. Δεν υπάρχει μαγική έξοδος, κατά τη μέθοδο που μας οδήγησε στον υπέρμετρο δανεισμό. Κάποιοι πληρώνουν ήδη, κάποιοι θα πληρώσουν και στο μέλλον. Το πολιτικό θέμα είναι ποιοί θα είναι. Η συνέχιση του πασιφανώς άδικου φορολογικού συστήματος και η απαξίωση, η οικονομική κατάρρευση των δημόσιων επιχειρήσεων, δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Το αντίθετο. Μας το δείχνει ξακάθαρα η εμπειρία του τελευταίου χρόνου.