Κάρτες αντί ποινών

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 11.2.11

Ο τρόπος που χειρίζεται η κυβέρνηση τις αντιδράσεις για τις αυξήσεις στα εισιτήρια είναι αδιέξοδος και πολλαπλά επιζήμιος. Ας αναζητήσουμε τη λογική. Ποιος είναι ο στόχος; Να στραφούν οι πολίτες στη χρήση των μέσων μεταφοράς. Αυτό θα φέρει έσοδα. Και τα ελλείμματα πρέπει να μειωθούν με τη μείωση των εξόδων. Υπάρχει ένα ισχυρό εργαλείο που αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά θα ενισχύσουμε τη χρήση των μέσων. Η κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Η αύξηση των εισιτηρίων είναι μεγάλη, αλλά δίνει και μία δυνατότητα. Η μείωση της τιμής της κάρτας - σημαντικά κάτω από τη σημερινή αυξημένη τιμή των 45 ευρώ- όχι μόνον θα εκληφθεί θετικά από τους πολίτες, αλλά θα συμβάλει αποφασιστικά στην αύξηση της χρήσης της.

Αντί να εμπλέκεται η κυβέρνηση στη θλιβερή και ακραία επιλογή της ποινικοποίηση της μη πληρωμής εισιτηρίου, θα κερδηθούν οι πολίτες από τα μέσα μεταφοράς. Για τους χρήστες των μέσων η μείωση της τιμής της κάρτας θα την αναδείξει σε πρακτική λύση για φθηνότερο εισιτήριο. Για πολύ περισσότερους χρήστες θα συμφέρει η κάρτα. Σήμερα τα 45 ευρώ αντιστοιχούν σε 32 διαδρομές τον μήνα, 8 περίπου τη βδομάδα. Μία μείωση στα 35 ευρώ την κάνει συμφέρουσα για περισσότερες από 6 διαδρομές τη βδομάδα. Πιο πολλοί χρήστες δηλαδή.

Αναμφίβολα οι αριθμοί πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά. Αλλά να μελετηθούν. Και σε κάθε περίπτωση πριν την ποινικοποίηση η κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει τεκμηριωμένα γιατί την απορρίπτει.

Γενικότερα, η νοοτροπία της ποινικής αντιμετώπισης τέτοιων αντιδράσεων οδηγεί σε λάθος επιλογές. Τα πρόστιμα βεβαίως και πρέπει να επιβάλλονται. Κυρίως όμως να βρίσκονται λειτουργικές λύσεις που να λύνουν τις κρίσεις υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, στηρίζοντας τη συνοχή της κοινωνίας.