Ο «πατριωτισμός» του οφειλέτη

Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΙΠΙΔΗ

Οταν το κράτος πουλάει ένα μέρος της ακίνητης περιουσίας του, δε συρρικνώνεται η Ελλάδα, αλλά το κράτος ως ιδιοκτήτης. Η ελληνική επικράτεια (η ελληνική γη) παραμένει ακέραιη, αφού αυτή ορίζεται πολιτικά και όχι με βάση το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εντός αυτής χωραφιών, οικοπέδων και λοιπών ακινήτων. Ενα κρατικό ακίνητο δεν είναι περισσότερο ελληνικό από ένα άλλο ακίνητο που ανήκει σε ιδιώτη, Ελληνα ή ξένο. Τα πατριωτικά επιχειρήματα γελοιοποιούν τη συζήτηση για την αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας υπηρεσίας. Ο κρατισμός δεν είναι πατριωτισμός.

Η αξιοποίηση της ακίνητης κρατικής περιουσίας, η οποία περιλαμβάνει μισθώσεις, μακροχρόνιες μισθώσεις, παραχωρήσεις εκμετάλλευσης, συνεκμεταλλεύσεις και βεβαίως πωλήσεις, θα έπρεπε να αποτελούν πρώτιστο διαχρονικό καθήκον των ελληνικών κυβερνήσεων. Ομως, αυτό το καθήκον ουδέποτε εκπληρώθηκε. Σήμερα, εν μέσω της κρίσης, αυτό το καθήκον είναι πολύ περισσότερο επιτακτικό. Η χώρα κάνει μια τιτάνια προσπάθεια για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Η μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων και εντέλει η παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων είναι προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, αλλά αυτή η ανάγκη υποχρεώνει σε πολιτικές λιτότητας που συρρικνώνουν το λαϊκό εισόδημα. Η δανειακή βοήθεια που παρέχει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης είναι σωτήρια, αλλά το δημόσιο χρέος πριν αρχίσει να μειώνεται μακροπρόθεσμα, θα αυξηθεί βραχυπρόθεσμα. Ακόμη και εάν επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής και μειωθεί το επιτόκιο των δανείων της τρόικας, η διαχείριση του τεράστιου χρέους παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Στην αντιμετώπιση αυτού του μείζονος προβλήματος θα συνέβαλε σημαντικά η επαναγορά ενός μέρους του δημόσιου χρέους στις σημερινές χαμηλές τιμές της αγοράς (στο 70% της ονομαστικής αξίας), ώστε να μειωθεί σοβαρά η δαπάνη για τους τόκους. Η επαναγορά βέβαια απαιτεί χρήματα. Αυτά τα χρήματα μπορεί να βρεθούν ώς ένα βαθμό από τις αποκρατικοποιήσεις (πώληση μεριδίων κρατικής συμμετοχής σε εισηγμένες και μη επιχειρήσεις, αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας κρατικής περιουσίας). Ισως ο στόχος που ετέθη για 50 δισ. ευρώ να είναι μαξιμαλιστικός στις σημερινές συνθήκες ύφεσης και απομοίωσης των αξιών, αλλά ακόμη και μικρότερα ποσά μπορεί να έχουν κρίσιμη χρησιμότητα. Το δίλημμα που τίθεται είναι: αποκρατικοποιήσεις που οδηγούν σε επενδύσεις, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας ή νέες αυξήσεις στη φορολογία, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων που θα οδηγήσουν σε ακόμη πιο βαθιά ύφεση; Η κυβέρνηση, αντί να κρύβεται πίσω από την τρόικα, πρέπει να κοιτάξει τον ελληνικό λαό στα μάτια.