Ακριβοπληρωμένα «κεκτημένα»

 Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice, 16.2.11

Μεταξύ αυτών που φωνάζουν πιο δυνατά, ξεχωρίζουν επαγγέλματα κατεξοχήν ευνοημένα από το παρατεταμένο «πάρτι» που προηγήθηκε: γιατροί, που με το αζημίωτο συνταγογραφούσαν ό,τι θέλει ο πελάτης, φαρμακοποιοί με σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ με μέσες ετήσιες αποδοχές 55.000 (!) ευρώ, οι εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ με μέσες ετήσιες αποδοχές 78.000 ευρώ (!!), κ.ο.κ.

Οι μεταρρυθμίσεις, που είναι πια εκ των ων ουκ άνευ από τη στιγμή που το φουντάραμε το καράβι (εν μέσω γενικής ευωχίας με δανεικά), βρίσκονται πια σε οριακό σημείο. Όπως έγραφε ο Φώτης Γεωργελές στην προηγούμενη  A.V.:  «Έχουμε φτάσει στην καρδιά του προβλήματος. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις είναι τόσο ισχυρές. Οι πιο συντηρητικές νοοτροπίες υιοθετούν τον πιο ριζοσπαστικό λόγο προκειμένου να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις».

Μεταξύ αυτών που φωνάζουν πιο δυνατά, ξεχωρίζουν επαγγέλματα κατεξοχήν ευνοημένα από το παρατεταμένο «πάρτι» που προηγήθηκε: γιατροί, που με το αζημίωτο συνταγογραφούσαν ό,τι θέλει ο πελάτης, φαρμακοποιοί με σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ με μέσες ετήσιες αποδοχές 55.000 (!) ευρώ, οι εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ με μέσες ετήσιες αποδοχές 78.000 ευρώ (!!), κ.ο.κ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των εργαζομένων σε ορισμένες από αυτές τις ΔΕΚΟ προσπαθούν να μας πείσουν πως θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς αν τα πράγματα παραμείνουν έτσι ακριβώς όπως είχαν μέχρι σήμερα. Λες και οποιαδήποτε νέα ρύθμιση και οποιαδήποτε εξέλιξη μπορεί να είναι χειρότερη απ’ ό,τι η σημερινή κατάσταση, τόσο σε επίπεδο ελλειμμάτων, όσο και σε επίπεδο ποιότητας των παρεχόμενων (όταν παρέχονται…) υπηρεσιών.
Ας γίνω, όμως, ακόμα πιο σαφής. Επειδή πολλοί από τους πρωταγωνιστές του «πάρτι» (επιμένω στον όρο) μοστράρονται –είτε  από  θράσος  είτε από ιδεολογική σύγχυση, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο– ως θεματοφύλακες του «δημόσιου» χαρακτήρα που πρέπει απαραιτήτως να έχουν ορισμένες υπηρεσίες, θα ήταν ίσως σκόπιμες μερικές επισημάνσεις:
α) Δημόσιος χαρακτήρας δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κρατικό μονοπώλιο, και ακόμα λιγότερο κρατικοδίαιτες και υπό κρατική προστασία συντεχνίες. Υπάρχει, άραγε, κανείς που να μην έχει αντιληφθεί πόσο φτηνότερες τηλεπικοινωνίες μπορεί να αγοράσει αφότου καταργήθηκε το μονοπώλιο του ΟΤΕ;
β) Από τη σώρευση ελλειμμάτων των περισσότερων ΔΕΚΟ ο φορολογούμενος πολίτης, ως αιμοδότης του κρατικού προϋπολογισμού, κάθε άλλο παρά έχει λόγο να είναι ευτυχής. Προφανές, αλλά δεν βλάπτει να το υπενθυμίζουμε: οι σκανδαλώδεις αμοιβές των κυρίων του ΟΣΕ, του ΗΣΑΠ, της Ολυμπιακής Αεροπορίας παλαιότερα, καταβάλλονται, σε τελική ανάλυση, από σας και από μένα.
γ) Οι μόνοι που βολεύονται με το φαύλο, αναποτελεσματικό και τελικά αδιέξοδο αυτό καθεστώς είναι οι διορίζοντες (τα κόμματα, οι βουλευτές,  συχνά και οι εν ενεργεία ή συνταξιούχοι υπάλληλοι που σε αρκετές περιπτώσεις, μην έχοντας τίποτε να ζηλέψουν από τα μέλη μεσαιωνικής συντεχνίας, διατηρούν «δικαίωμα προτίμησης» για τα παιδιά τους) και βέβαια οι διοριζόμενοι, τους οποίους κανείς δεν πρόκειται να κουνήσει από τη θέση τους επί τριάντα πέντε χρόνια, ανεξάρτητα από την επάρκειά τους ή μη, αλλά και από τις ανάγκες της υπηρεσίας τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι περισσότεροι Έλληνες μια τέτοια θέση κατέληξε να ονειρεύονται.

Συμπερασματικά, αλλά και όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει στα «Νέα» ο Γιάννης Βούλγαρης, ένας από τους πιο διεισδυτικούς και οξυδερκείς αναλυτές της ελληνικής πραγματικότητας, κάποιοι «ονόμασαν, βολικά, λαϊκότητα τη διανομή πλούτου ο οποίος δεν είχε παραχθεί». Και αλλού: «Η αριστερολαϊκιστική τροπή της Μεταπολίτευσης κατέληξε να παράγει συντεχνιακές συλλογικότητες που κατασπάραζαν το δημόσιο ταμείο μέχρι χρεοκοπίας».
Τέλος, αναγκαία διευκρίνιση, επειδή ορισμένοι επιχειρούν να «ιδεολογικοποιήσουν» το ζήτημα, να υπερασπιστούν στο όνομα της σοσιαλδημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών το αδηφάγο τέρας που έχουν/με δημιουργήσει. Σοσιαλδημοκρατική πολιτική δεν σημαίνει ανεξέλεγκτα και θηριώδη ελλείμματα, των οποίων την κάλυψη επωμίζεται ο κρατικός προϋπολογισμός, και επομένως οι φορολογούμενοι. Αυτό το ιδιότυπο καθεστώς που διαμορφώθηκε σταδιακά στην Ελλάδα της Mεταπολίτευσης θυμίζει μάλλον (προνεωτερικό) συντεχνιακό κορπορατισμό, άλλων εποχών, άλλων καθεστώτων και άλλων περιοχών του πλανήτη, και όχι βέβαια σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση σύγχρονου και ευνομούμενου ευρωπαϊκού κράτους.