Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 25.1.11
Του φτωχού τα στρέµµατα είναι τα τέσσερα, τα δέκα είναι του πλούσιου. Κι είναι πολύ άδικο να τα βάζει ο νόµος µε τους φτωχούς και να αφήνει τους πλούσιους να κάνουν ό,τι θέλουν. Πόσω µάλλον που τα στρέµµατα του φτωχούµπορούν να γίνουν στρέµµατα πολλών φτωχών, ακριβώς όπως και τωνπλουσίων. ∆ηλαδή, όταν ένας φτωχός τεσσάρων στρεµµάτων χτίζεισυγκρότηµα σε διακόσια τετραγωνικά, µε λίγοπατάρι, λίγο υπόγειο κ.λπ., αυτοµάτως έχουµε άλλους τριάντα φτωχούς να µοιράζονται τα στρέµµατά του. Μιλάµε πια για τεράστια, για µαζική φτώχεια. Κι εµείς οι Ελληνες µπορεί να είµαστε λαός που υποκύπτει στη διχόνοια, που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή, αλλά όταν είναιγια του φτωχού τα στρέµµατα ξεχνάµε τα µίση, όπως και για του φτωχού τα τετραγωνικά. Είναι κανόνας της ελληνικής ανάπτυξης, είναι το πνεύµατης φυλής. Οι ρίζες του ξεκινάνε στη µικρή Αθήνα µε τα µεγάλα χτήµατα, τότε που των φτωχών τα στρέµµατα αντιστάθηκαν επιτυχώς σε κάθε προσπάθεια σχεδίου πόλης που θα έκοβε πλατείες και λεωφόρους, βουλεβάρτα και πεζοδρόµια εις βάρος της περιουσίας τους. Κι απότότε η φτώχειαπολλαπλασιαζόταν µέσα στα στρέµµατα, αφού οι πρώτοιφτωχοί κοµµάτιασαν τα φτωχά τους χτήµατα και τα πούλησαν σε άλλους, πολλούς φτωχούς, που µε τη σειρά τους αντιστάθηκαν µε νύχια και µε δόντια σε κάθε σχέδιο πλατείας, πάρκου, πεζοδροµίου ή συντελεστή δόµησης µικρότερο από το µέγιστο. Γιατί ήρθαν κι αυτά τα κόλπα ύστερα, δεν έφτανε η Τουρκοκρατία που, καθώς διαλυόταν, πούλαγε στρέµµατα και µετανάστευε,δεν έφταναν οι Βαυαροί που θέλανε να χαράξουν δρόµους µεαλέες (από τότε οι Γερµανοί µάς κυνηγούσαν), είχαµε και πολεοδοµικά σχέδια, συντελεστές δόµησης. Αλλά, όπως βλέπετε, αντιστάθηκαν οι πρόγονοί µας σθεναρά και η παράδοση της αντίστασης συνεχίζεται, κυρία Μπιρµπίλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου