Ο λαϊκισμός που σκοτώνει

Του Τάκη Μίχα, 11.1.11

"Όμως εκείνο που ενώνει τους δυο λαϊκισμούς πάνω απ όλα είναι η συναντίληψη ότι αποτελούν θύματα μιας συνομωσίας που στοχεύει στην υποδούλωση των δυο λαών. Για τους Αμερικανούς Νεάντερνταλ ο Ομπάμα είναι ένας κρυπτομουσουλμάνος που έχει ως στόχο να υποδουλώσει την Αμερική στο Ισλάμ. Για τους ντόπιους Νεάντερνταλ ο Παπανδρέου, η Μπακογιάννη και γενικώς όσοι απεύχονται την χρεοκοπία της χώρας αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα που ετοιμάζει το «ολοκληρωτικό ξεπούλημα»(!) της Ελλάδας στα ξένα κέντρα."

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, κανείς ακόμα δεν ξέρει ποιοί είναι οι λόγοι που ώθησαν τον Τζάρετ Λι Λόφορντ στην δολοφονική επίθεση στην Αριζόνα, όπου έξι πολίτες έχασαν τη ζωή τους και 14 τραυματίστηκαν, μεταξύ τους και η βουλευτής Γκάμπριελ Γκίφορντς, η οποία εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Όμως οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν ότι αναμφίβολα η γλώσσα του μίσους, της ακρότητας και της υπερβολής που χαρακτηρίζει την πολιτική ρητορική στις ΗΠΑ τα τελευταία έτη, έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο. Διότι πρόκειται για μια ρητορική που δεν έχει ως στόχο την ανάδειξη των διαφορετικών προσεγγίσεων και οπτικών, αλλά την απαξίωση και την ηθική δολοφονία των αντιπάλων.

Απ’ αυτή την σκοπιά ο πολιτικός λόγος στις ΗΠΑ τα τελευταία έτη παρουσιάζει πολλά κοινά με τον αντίστοιχο πολιτικό λόγο στην Ελλάδα. Και εδώ π.χ. η κριτική στις προσπάθειες διαχείρισης του χρέους έχει ελάχιστη σχέση με μια προσπάθεια διατύπωσης επιχειρημάτων και περισσότερο με προσπάθειες κατασυκοφάντησης και ηθικής απαξίωσης της άλλης πλευράς. Διότι όταν κανείς διαλαλεί με κάθε σοβαρότητα ότι το «Μνημόνιο» σηματοδοτεί ... κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας από την διεθνή πλουτοκρατία(!) ή ότι αντιπροσωπεύει «εσωτερική κατοχή»(!) τότε το θέμα δεν είναι απλά ότι κανείς συμπεριφέρεται ως παράφρων, αλλά επίσης και κυρίως ότι θέτει τις εννοιολογικές βάσεις για βαρβαρότητες όπως αυτές που έγιναν με θύμα τον (πρώην φιλελεύθερο) βουλευτή Κωστή Χατζηδάκη. Όμως υπάρχουν φυσικά ουσιαστικές διαφορές μεταξύ του αμερικανικού και του ελληνικού λαϊκισμού του μίσους.

Στις ΗΠΑ οι φορείς του λαϊκισμού είναι οι άνθρωποι των σπηλαίων που ακούνε στο όνομα «Το κόμμα του τσαγιού»-και προέρχονται κυρίως από την Δεξιά. Στην Ελλάδα οι αντίστοιχοι άνθρωποι των σπηλαίων προέρχονται κυρίως από τον χώρο της ΕΚΑ(«εθνική καθεστωτική αναρχοαριστερά») –με προεξέχοντες εδώ τους τζούνιορς του ΣΥΡΙΖΑ και τους γεροκομισσάριους των σοβιετικών γκουλαγκ.

Στην Αμερική το όραμα των τρωγλοδυτών είναι το μικρό κράτος, μηδενικοί φόροι και ο καθένας για την πάρτη του-«My gun my horse and my woman» Στην Ελλάδα το όνειρο κάθε καθεστωτικού αναρχοαριστερού είναι το μεγάλο κράτος, ο διορισμός στο δημόσιο(κατά προτίμηση σε κανένα Λύκειο για να κάνουμε και ιδιαίτερα...) και η “προοδευτική” κρατική επιδότηση. Στις ΗΠΑ στόχος των λαϊκιστών δεν είναι τόσο εκείνοι που έχουν περισσότερα χρήματα όσο εκείνοι που έχουν περισσότερη μόρφωση. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο παραδοσιακά και στο στόχαστρο είναι δεν είναι τόσο οι μορφωμένοι (που άλλωστε σπανίζουν ...) όσο οι «λεφτάδες» που αυτονόητα θα πρέπει να καλύπτουν με τους φόρους τους τα ελλείμματα του δημοσίου.

Όμως εκείνο που ενώνει τους δυο λαϊκισμούς πάνω απ όλα είναι η συναντίληψη ότι αποτελούν θύματα μιας συνομωσίας που στοχεύει στην υποδούλωση των δυο λαών. Για τους Αμερικανούς Νεάντερνταλ ο Ομπάμα είναι ένας κρυπτομουσουλμάνος που έχει ως στόχο να υποδουλώσει την Αμερική στο Ισλάμ. Για τους ντόπιους Νεάντερνταλ ο Παπανδρέου, η Μπακογιάννη και γενικώς όσοι απεύχονται την χρεοκοπία της χώρας αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα που ετοιμάζει το «ολοκληρωτικό ξεπούλημα»(!) της Ελλάδας στα ξένα κέντρα.

Και όλα αυτά φυσικά θα ήταν εν πολλοίς ενδιαφέροντα και χαριτωμένα από λαογραφικής απόψεως αν δεν είχαν ως νομοτελειακή τους κατάληξη, τραγωδίες όπως αυτή στην Αριζόνα.