Η τέχνη της ανυπακοής

Της  Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 24.1.11

Ο δηµοτικός αστυνοµικός κόβει κλήσεις στον πεζόδροµο. Είναι πολιτική του νέου δήµου νακαθαρίσει τον πεζόδροµο. Ξαφνικά, καθώς ο νεαρός µε το µπλοκ πλησιάζει ένα µηχανάκι, ακούγεται µια φωνή άγρια, «µην τολµήσεις να αγγίξεις αυτό το µηχανάκι!» κι εµφανίζεται ένας τύπος µεσήλικος, βαρύς, έτοιµος για καβγά. Ο νεαρός τουλέει: «Κύριε, λυπάµαι, έχω εντολές να δώσω κλήση σε όλατα οχήµατα που βρίσκονται πάνω στον πεζόδροµο». Ο τύπος βάζει τις φωνές. ∆εν ζητάει να τον αφήσει ναπάρει τοµηχανάκι πιο κάτω,να του χαριστεί, όχι. Είναι σίγο υρος για τοδίκιο του. Του λέει απλάκαι ξάστερα και αποφασιστικά, να σηκωθεί να φύγει από το µηχανάκι του, να πάει να γράψει άλλα. «Σαςπαρακαλώ κύριε, κάνωτη δουλειά µου!» λέει ο νεαρός. Η λέξη «δουλειά» ενεργεί σαν ηλεκτροσόκ. «Και είναι δουλειάρε αυτή που κάνεις; ∆ουλειά το λες αυτό; Σκέφτηκες ποτέ τι δουλειά κάνεις; Πας και δίνεις κλήσεις στον κοσµάκη; Εδώ δενέχουµε να φάµε κι εσύ µας δίνεις και κλήσεις!»
.

Οποιοσδήποτε ήταν εκεί και παρακολουθούσε θα σκεφτόταν ότι ο µεσήλικος είχε να φάει, και µάλλον είχε φάει στη ζωή του περισσότεροαπόόσο χρειαζόταν,διότι πολλά κιλά του περίσσευαν, και καλά θα έκανε να πάρκαρε το µηχανάκι λίγο µακρύτερα για να περπατάει λίγα βήµατα, αλλά δεν βρέθηκε κανείςνα του πει αυτή την απλή αλήθεια. Ούτε και την άλλη, ότι τροφή δεν σου βρίσκει, αν υποθέσουµε ότι σουλείπει, ένας πεζόδροµοςτίγκα στα µηχανάκια και στα αυτοκίνητα. Ποιος να τα πει αυτά, εδώ εµείς την ανυπακοή τηνέχουµε κάνει τέχνη, τηνέχουµε κάνει επιστήµη και υποκλινόµαστε ενώπιόν της.

Αποµακρύνθηκα για να µην υποκλιθώ κι εγώ, δεν αντέχει η µέση µου τέτοια.