Στα παγωμένα νερά

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 23,12.10

Μέρες Χριστουγέννων, μέρες υπενθύμισης του ανθρώπινου πόνου, της αδικίας, της επιθυμίας για δικαιοσύνη. Αδιαφορούμε πολλοί και πολλές φορές για τους γύρω μας. Δεν νοιαζόμαστε για ό,τι δεν βλέπουμε. Μαθαίνουμε όμως...

Τρεις άνθρωποι βρέθηκαν στον Έβρο νεκροί. Δεν τους σκότωσαν οι φρουροί μας. Πέθαναν από υποθερμία, λόγω του ψύχους, σύμφωνα με την νεκροψία - νεκροτομή που διενεργήθηκε στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.Δεν μας νοιάζει; Ήταν ηλικίας περίπου 25 - 30 χρόνων, Αφρικανοί και εκτιμάται ότι πρόκειται για “λαθρομετανάστες” που πέρασαν μέσα στο κρύο κολυμπώντας από την Τουρκία στη χώρα μας.

Στα τέλη Ιουνίου, έντεκα πτώματα “λαθρομεταναστών” (6 άντρες και 5 γυναίκες), ηλικίας 20 - 25 χρόνων, είχαν εκβραστεί στην παραποτάμια περιοχή Διλόφου και Μαρασίων Έβρου. Η εκτίμηση της αστυνομίας ήταν ότι επρόκειτο για ομάδα που επιχείρησε να διασχίσει τον ποταμό Έβρο με βάρκα ή φουσκωτό, που όμως για άγνωστη αιτία βυθίστηκε ή ανατράπηκε.

Εξάλλου τον περασμένο Απρίλιο οι τουρκικές αρχές περισυνέλεξαν άλλα τέσσερα πτώματα, που είχαν εκβραστεί στις όχθες του Έβρου ποταμού, κοντά στην πόλη Ενέζ της επαρχίας Αδριανούπολης.

Είναι μεγάλος ο φόρος αίματος στον Έβρο. Δεν είναι λύση να εισρέουν χιλιάδες σε συνθήκες εξαθλίωσης στην Αθήνα. Είναι “λύση” οι θάνατοι στο ποτάμι, στα ναρκοπέδια, στη θάλασσα;

Η κυρίαρχη νοοτροπία και πολιτική στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι να ξοδεύονται τεράστια ποσά για μέτρα φρούρησης και όχι για μέτρα που δίνουν δυνατότητες αξιοπρεπούς διαβίωσης και επίλυσης των προβλημάτων στους τόπους τους ή σε άλλους φιλόξενους τόπους.

Ο φόβος ότι θα έρθουν πάρα πολλοί αν τους συμπεριφερόμαστε ανθρώπινα οδηγεί συνήθως σε βαρβαρότητες. Οδηγεί σε αδράνεια ακόμη και στις περιπτώσεις που κάτι μπορούμε να κάνουμε. Και κυρίως οδηγεί τις πολιτικές ηγεσίες να μην αναζητούν πραγματικές λύσεις στις οποίες θα συμβάλλουν πολλές χώρες, αλλά διακρατικές συμφωνίες τύπου “επαναπροώθησης”.