"Αυτή η υστέρηση των φορολογικών εσόδων παράγει ανυπόφορη κοινωνική αδικία. Και µαζί µε την ανορθολογική διάρθρωση του ίδιου του κράτους κάνει την ελληνική περίπτωση µοναδική στην Ευρώπη. Και η κυβέρνηση, δυστυχώς, έχει αξιοθρήνητες επιδόσεις και αµελητέα αποτελέσµατα στην καταπολέµηση της φοροδιαφυγής και δεν έχει τολµήσει να δώσει καµιά µάχη µε τον σκληρό πυρήνα της διαφθοράς στους φοροεισπρακτικούς µηχανισµούς."
Πολλοί ενοχλήθηκαν από τη συρροή επίδοξωνσωτήρων στην Αθήνα αυτές τιςηµέρες.Και πολλοί ενοχλήθηκανιδίως µε το πολιτικό σόου του πληθωρικού Ντοµινίκ Στρος-Καν. «Φέρθηκε», είπαν κάποιοι, «σαν να ήταν ο αληθινός κυβερνήτης της χώρας». Αντιλαµβάνοµαι την ενόχληση. Αλλά να πω την αµαρτία µου, εµένα δεν µε ενόχλησε τόσο που ο Στρος-Καν µίλησε σαν κυβερνήτης. Με ενόχλησε που είπε αυτά που θα έπρεπε να λέει η καθ’ ηµάς αντιπολίτευση. Και ειδικά η εξ αριστερών αντιπολίτευση. Γιατί,απ’ όλα όσα είπε ο υπερκινητικός και υπερφιλόδο ξοςδιευθυντής του ∆ΝΤ, εκείνο που εγώ συγκράτησα ως σηµαντικότερο δεν είναι ούτε οι ανόητες παραινέσεις προς τους ιθαγενείς να είµαστε καλά παιδιά, να πίνουµε το φάρµακό µαςκαι να µη θυµώνουµε µε τον γιατρό µας, ούτεοιµάλλον άκοµψες υποδείξεις του προς την αντιπολίτευση να υποστηρίξει το Μνηµόνιο. Εκείνο που εγώ συγκράτησα είναι ότι οµεσιέ Ντοµινίκ άσκησε κριτική στην κυβέρνηση, βρίσκοντας µάλιστα καίριο στόχο, χτυπώντας τη στο πιο αδύνατο σηµείο της.
Είπε ο Στρος-Καν πως, αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, αν δεν καταφέρει να υποχρεώσει τους χρονίως φοροδιαφεύγοντες να συµµετάσχουν στα βάρη, η προσπάθειά της θα είναι αποτυχηµένη, όπωςτων Τρώων. «Βάλτε να πληρώσουν επιτέλους καιοι πλουσιότεροι», ήταν η υπόδειξη και του έτερου σωτήρα, του Τόµσεν.
Ο Ρουµπίνι το είπε ακόµη πιο καθαρά. Αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, είπε, τότε πρώτον δεν θα επιτύχειτους δηµοσιονοµικούς στόχους. ∆εύτερον, θα χάσει πολύ γρήγορα κάθε επαφή µετην κοινωνία και η όποια σηµερινή ανοχή θα µετατραπεί σε βίαιη απόρριψη. Και τρίτον, αν στο εσωτερικό της χώρας δεν υπάρχει αίσθηση δίκαιης συµµετοχής στα βάρη, τότε πώς θα ζητήσει η χώρα κάποτε από τους εξωτερικούς της δανειστές να της ελαφρύνουν το βάρος του χρέους; Αν η υφήλιος γνωρίζει ότι το οικονοµικά πιο εύρωστο τµήµα της ελληνικής κοινωνίας την «κοπανάει» ακόµη και τώρα (όπως ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος, περί τα 27 δισεκατοµµύρια ευρώ µεταφέρθηκαν µέσα στο 2010 από καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες προς φορολογικούς παραδείσους), πώς µπορεί να περιµένει κανείς επιείκεια από τουςξένους στη διαχείριση του ελληνικού χρέους; Η ορθότητα τουεπιχειρήµατος είναι, νοµίζω, αυταπόδεικτη. Οι σοφότεροι είχαν ήδη επισηµάνει πως το πρόβληµα της χώρας µας δεν είναι ότι έχει «µεγάλο κράτος». ∆ιεφθαρµένο κράτος, ναι. Σπάταλο, πελατειακό, αναποτελεσµατικό, αντιπαραγωγικό, βεβαίως. Αλλά «µεγάλο κράτος», που να πρέπει να µικρύνει (κατά 30% µάλιστα, όπως λέει η συνταγή), δεν έχουµε. Οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν το 50,4 % του ΑΕΠ – ποσοστό ελαφρώς χαµηλότερο από τον µέσο όρο της ευρωζώνης. Στη χώρα του Ολι Ρεν, για παράδειγµα, την Φινλανδία, το ποσοστό ξεπερνά το 56%.
Αλλο είναι τοπρόβληµά µας.Είναι ότι οι φόροι που εισπράττει το ελληνικό κράτος δεναρκούν για να συντηρήσουν αυτό το όχι µεγάλο, αλλά άθλιο, χαµηλών υπηρεσιών και χαµηλότερης αποτελεσµατικότητας κράτος. Επειδή απλούστατα οι φόροι στην Ελλάδα (µε στοιχεία του 2008) είναι συνολικά 35% του ΑΕΠ (έναντι 41% στην ευρωζώνη) καιοι άµεσοι φόροι, οι κοινωνικά δίκαιοι φόροι δηλαδή, είναι µόλις 7,7% (έναντι 12,2% στην ευρωζώνη).
Αυτή η υστέρηση των φορολογικών εσόδων παράγει ανυπόφορη κοινωνική αδικία. Και µαζί µε την ανορθολογική διάρθρωση του ίδιου του κράτους κάνει την ελληνική περίπτωση µοναδική στην Ευρώπη. Και η κυβέρνηση, δυστυχώς, έχει αξιοθρήνητες επιδόσεις και αµελητέα αποτελέσµατα στην καταπολέµηση της φοροδιαφυγής και δεν έχει τολµήσει να δώσει καµιά µάχη µε τον σκληρό πυρήνα της διαφθοράς στους φοροεισπρακτικούς µηχανισµούς.
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα τηςσηµερινής κυβέρνησης. Η αδράνειά της στον τοµέα αυτόν είναι πραγµατική ντροπή. Και είναι µια επιπλέον ντροπή ότι, αντίνα τη σφυροκοπούν µε κριτική και προτάσεις επ’ αυτού οι πολιτικές δυνάµεις που έχουν ως σηµαία τους το αίτηµα της κοινωνικής δικαιοσύνης, εκείνες περιορίζονται σε µια γενική αντιµνηµονιακή φλυαρία και αφήνουν τη συγκεκριµένη κριτική στον κ. Στρος-Καν και την παρέα του...
Είπε ο Στρος-Καν πως, αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, αν δεν καταφέρει να υποχρεώσει τους χρονίως φοροδιαφεύγοντες να συµµετάσχουν στα βάρη, η προσπάθειά της θα είναι αποτυχηµένη, όπωςτων Τρώων. «Βάλτε να πληρώσουν επιτέλους καιοι πλουσιότεροι», ήταν η υπόδειξη και του έτερου σωτήρα, του Τόµσεν.
Ο Ρουµπίνι το είπε ακόµη πιο καθαρά. Αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, είπε, τότε πρώτον δεν θα επιτύχειτους δηµοσιονοµικούς στόχους. ∆εύτερον, θα χάσει πολύ γρήγορα κάθε επαφή µετην κοινωνία και η όποια σηµερινή ανοχή θα µετατραπεί σε βίαιη απόρριψη. Και τρίτον, αν στο εσωτερικό της χώρας δεν υπάρχει αίσθηση δίκαιης συµµετοχής στα βάρη, τότε πώς θα ζητήσει η χώρα κάποτε από τους εξωτερικούς της δανειστές να της ελαφρύνουν το βάρος του χρέους; Αν η υφήλιος γνωρίζει ότι το οικονοµικά πιο εύρωστο τµήµα της ελληνικής κοινωνίας την «κοπανάει» ακόµη και τώρα (όπως ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος, περί τα 27 δισεκατοµµύρια ευρώ µεταφέρθηκαν µέσα στο 2010 από καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες προς φορολογικούς παραδείσους), πώς µπορεί να περιµένει κανείς επιείκεια από τουςξένους στη διαχείριση του ελληνικού χρέους; Η ορθότητα τουεπιχειρήµατος είναι, νοµίζω, αυταπόδεικτη. Οι σοφότεροι είχαν ήδη επισηµάνει πως το πρόβληµα της χώρας µας δεν είναι ότι έχει «µεγάλο κράτος». ∆ιεφθαρµένο κράτος, ναι. Σπάταλο, πελατειακό, αναποτελεσµατικό, αντιπαραγωγικό, βεβαίως. Αλλά «µεγάλο κράτος», που να πρέπει να µικρύνει (κατά 30% µάλιστα, όπως λέει η συνταγή), δεν έχουµε. Οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν το 50,4 % του ΑΕΠ – ποσοστό ελαφρώς χαµηλότερο από τον µέσο όρο της ευρωζώνης. Στη χώρα του Ολι Ρεν, για παράδειγµα, την Φινλανδία, το ποσοστό ξεπερνά το 56%.
Αλλο είναι τοπρόβληµά µας.Είναι ότι οι φόροι που εισπράττει το ελληνικό κράτος δεναρκούν για να συντηρήσουν αυτό το όχι µεγάλο, αλλά άθλιο, χαµηλών υπηρεσιών και χαµηλότερης αποτελεσµατικότητας κράτος. Επειδή απλούστατα οι φόροι στην Ελλάδα (µε στοιχεία του 2008) είναι συνολικά 35% του ΑΕΠ (έναντι 41% στην ευρωζώνη) καιοι άµεσοι φόροι, οι κοινωνικά δίκαιοι φόροι δηλαδή, είναι µόλις 7,7% (έναντι 12,2% στην ευρωζώνη).
Αυτή η υστέρηση των φορολογικών εσόδων παράγει ανυπόφορη κοινωνική αδικία. Και µαζί µε την ανορθολογική διάρθρωση του ίδιου του κράτους κάνει την ελληνική περίπτωση µοναδική στην Ευρώπη. Και η κυβέρνηση, δυστυχώς, έχει αξιοθρήνητες επιδόσεις και αµελητέα αποτελέσµατα στην καταπολέµηση της φοροδιαφυγής και δεν έχει τολµήσει να δώσει καµιά µάχη µε τον σκληρό πυρήνα της διαφθοράς στους φοροεισπρακτικούς µηχανισµούς.
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα τηςσηµερινής κυβέρνησης. Η αδράνειά της στον τοµέα αυτόν είναι πραγµατική ντροπή. Και είναι µια επιπλέον ντροπή ότι, αντίνα τη σφυροκοπούν µε κριτική και προτάσεις επ’ αυτού οι πολιτικές δυνάµεις που έχουν ως σηµαία τους το αίτηµα της κοινωνικής δικαιοσύνης, εκείνες περιορίζονται σε µια γενική αντιµνηµονιακή φλυαρία και αφήνουν τη συγκεκριµένη κριτική στον κ. Στρος-Καν και την παρέα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.