Σύγκρουση, διαίρεση ή διάλογος και ενότητα;

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 12.12.10

Όταν αυξάνει η πίεση από τις δεσμεύσεις προς την τρόικα, η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από καλά λόγια δεν αποφασίζει να μας δώσει κάποια διευκόλυνση, όταν και αυτή η παράταση της αποπληρωμής του δανείου αργεί δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται στο εσωτερικό της χώρας: η κλιμάκωση της έντασης και των κοινωνικών συγκρούσεων ή υιοθέτηση πολιτικής διαλόγου και αναζήτησης κοινών τόπων, ιδιαίτερα ανάμεσα στις διηρεμένες σήμερα κατηγορίες εργαζομένων. Βεβαίως τα πράγματα στην Ελλάδα ποτέ δεν είναι καθαρά. Συνηθίζεται να κάνεις το ένα και να παριστάνεις το άλλο - μια “λειτουργική” πολιτική όταν διαχειρίζεσαι σχετικά ομαλή περίοδο. Όμως είναι ανεπαρκέστατη ή και καταστροφική στις κρίσιμες φάσεις όπως η σημερινή.

Πολλαπλό πλήγμα δέχονται τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα - πρέπει να αναστραφεί η κατάρρευση των υπηρεσιών που παρέχουν το δημόσιο, οι ΔΕΚΟ, οι δήμοι

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ εξήγγειλε πρώτα τα νομοσχέδια “φωτιά” για τα εργασιακά και μετά από μέρες θα συζητήσει ο πρωθυπουργός με τα κόμματα ... Ο πρόεδρος της Ν.Δ. διαβεβαιώνει έξω ότι είναι το φιλελεύθερο κόμμα και στη χώρα μιλά με καταγγελτικά συνθήματα “κλεμμένα” από την αριστερά. Στα κόμματα της αριστεράς κυριαρχεί η αντίδραση, στο όνομα του ενιαίου ή ενωμένου λαού, χωρίς όμως να αναλαμβάνονται πραγματικές πρωτοβουλίες διαλόγου και προγραμματικής συνεννόησης ανάμεσα σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, εμπόρους, μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Πολιτική προσδοκία είναι η κατάρρευση της πολιτικής συνοχής του ΠΑΣΟΚ και η συνεπαγόμενη ενδυνάμωση κάποιων κομμάτων. Επί του παρόντος μόνον το ΚΚΕ ενισχύεται σαφώς αλλά λίγο, ενώ η Ν.Δ. ελπίζει ότι “θα γυρίσει ο τροχός”.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ όμως αυτή η προσδοκία, η απαίτηση των πολιτών. Γι’ αυτό και δυναμώνει η κριτική προς το πολιτικό σύστημα. Η καθαρή πλειοψηφία και τα δυναμικά κομμάτια της ανησυχούν για την πορεία της χώρας και απαιτούν διαφορετικά πορεία. Αναμφίβολα δεν ενοποιούνται σε κάτι που δεν γνωρίζουν, αλλά το αναζητούν. Ανησυχούν πολύ γιατί είναι διπλή η αδικία. Τα μέτρα ξεκίνησαν με την επιβάρυνση των εργαζομένων του δημοσίου και οδήγησαν σε επιδεινούμενη ύφεση που πλήττει πολλές επιχειρήσεις. Η κρατικοδίαιτη οικονομία δε μπορεί να χρηματοδοτηθεί από ένα κράτος που μειώνει τις δαπάνες του - λόγω του περιορισμού του εξωτερικού δανεισμού στα 110 δισ. για 3 χρόνια. Ανησυχούν γιατί δεν μπορούν να δουν τον δρόμο της ανάκαμψης, παρά τις υποσχέσεις κυβέρνησης και τρόικας. Τι θα αλλάξει θετικά σε ένα χρόνο; Θα αυξηθεί η χρηματοδότηση, ο δανεισμός της ελληνικής οικονομίας, από πού; Μέσω δημοσίου; Όχι. Απευθείας ο ιδιωτικός τομέας από το εξωτερικό;

ΚΑΘΩΣ το κράτος δεν αυξάνει επαρκώς τα έσοδά του εισπράττοντας φόρους από εκείνους που δεν πλήρωναν όλα αυτά τα χρόνια και δεν πληρώνουν ούτε τώρα, τί έμεινε ; Η παραδοσιακή ταξική συνταγή της μείωσης του κόστους της εργασίας. Πόσο μπορεί να πετύχει αυτή η συνταγή ; Ίσως βοηθήσει στην κερδοφορία επιχειρήσεις που είναι ήδη σταθερές και δεν κινδυνεύουν. Δεν θα βοηθήσει όμως τις επιχειρήσεις που απειλούνται επειδή δεν βρίσκουν πελάτες. Και είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει τη ζήτηση προκαλώντας νέα πίεση στις επιχειρήσεις.

ΕΙΝΑΙ άδικο και διπλά ατελέσφορο το σχέδιο να στηριχθεί η ανάπτυξη στη γενική μείωση της αμοιβής της εργασίας. Βεβαίως και για λόγους δικαιοσύνης και αποτελεσματικότητας (ή αύξησης της παραγωγικότητας) θα πρέπει να υπάρξει μείωση των αδικιών στην κατανομή των αμοιβών, ειδικά στους τομείς του δημοσίου. Η αλήθεια είναι ότι η δημοσιονομική κρίση δεν προήλθε από τα μειωμένα κέρδη των επιχειρήσεων, οπότε αν τα αυξήσουμε θα βγούμε από την κρίση, περισσότερο θα ενταθούν οι κοινωνικές ανισότητες. Την κρίση την έφερε ο υπερδανεισμός του πελατειακού κράτους που στήριξε κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις και αυξημένα εισοδήματα σε ορισμένες κατηγορίες του δημόσιου τομέα. Όποιος ονειρεύεται την αναβίωση της πρακτικής του υπερδανεισμού του δημοσίου - εκδηλώνεται με την επιμονή και τα σχέδια για γρήγορη επιστροφή στις “αγορές” - συνηγορεί σε μια νέα κούρσα προς τον γκρεμό. Αυτό σημαίνει απόρριψη της μονομερούς επίρριψης των βαρών στους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους - που εφαρμόζεται σήμερα - και αναζήτηση συμπεφωνημένης πιο δίκαιης πορείας.

ΤΟ ΠΟΛΛΑΠΛΟ πλήγμα που δέχονται τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα πρέπει να αναπληρωθεί με την αναστροφή της κατάρρευσης των υπηρεσιών που παρέχουν το δημόσιο, οι ΔΕΚΟ, οι δήμοι. Και αυτό είναι πρώτιστο καθήκον των εργαζομένων του δημοσίου, απαιτείται νέα ρύθμιση των σχέσεων ανάμεσα στις ομάδες των εργαζομένων και την κοινωνία, εγκατάλειψη της πρακτικής της ομηρείας του κοινωνικού συνόλου για να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση. Η πανίσχυρη πίεση προς της κυβέρνηση είναι η πραγματική, προγραμματική ενότητα των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.