Επανα­στατικό κοπιράιτ

 Της Άννας Δαμιανίδου, ΝΕΑ, 3.12.10

Ως φοιτήτρια δεν ήµουν καλή. Είχα µπει σε µια Σχολή που δεν αγαπούσα, είχα άλλα ενδιαφέροντα, ωστόσο το φθινόπωρο µετά την πτώση της χούντας, είχα πάθει σοκ όταν οι επαναστατηµένοι φοιτητές, σε απανωτές συνελεύσεις που κρατούσαν ώρες και µέρες, πρότειναν τη µεταφορά µεταφεροµένου µαθήµατος και τις τρεις µεταφορές µαθηµάτων. Αυτό σήµαινε ότι µπορούσες να περάσεις στην επόµενη χρονιά έχοντας κοπεί σε τρία µαθήµατα, και το ένα µπορούσες να το περάσεις τη µεθεπόµενη. Από τότε, µε φρέσκια τη µεταπολίτευση, µε φρέσκια την ιδέα ότι µπορούσαµε να αλλάξουµε τα πράγµατα, τέτοια κάναµε, ευκολίες πληρωµής. Για µένα ήταν συµφέρον, είπα ότι είχα µέτριες επιδόσεις, αλλά ψήφισα εναντίον. Ηµασταν µειοψηφία τριών ατόµων ή κάτι τέτοιο, µέσα στον ενθουσιασµό και την αίσθηση δύναµης που βασίλευαν αισθανόσουν άσχηµα να πηγαίνεις κόντρα. Εκείνο που δεν υποπτευόµασταν ήταν πως το κλίµα αυτό θα γινόταν καθεστώς και πολύ δύσκολα θα µπορούσε ο οποιοσδήποτε στο µέλλον να του πάει κόντρα.

Αναφέροµαι στις αναµνήσεις µου επειδή µου φαίνονται άστοχες οι δηµοσιογραφικές συγκρίσεις των φοιτητικών εξεγέρσεων σε Βρετανία και Γαλλία µε την Ελλάδα. Βρετανοί και Γάλλοι νοµίζουν ότι ξεσηκώνονται οι φοιτητές εδώ επειδή αδικούνται, και εµπνέονται από τις επαναστατικές καταστροφές. Ξεκινάν τα ίδια. Οµως εµείς ξέρουµε πως δεν έχει καµία σχέση η δική µας κατάσταση µε τη δική τους. Είναι σαν να εξάγουµε µια πατέντα ανύπαρκτου προϊόντος, µια προσοµοίωση επανάστασης για ζητήµατα που εκείνοι νοµίζουν ότι καταλαβαίνουν. Τα σπάνε οι φοιτητές στη Βρετανία επειδή ανακοινώθηκε αύξηση των διδάκτρων. Πού να ξέρανε τα ελληνικά φοιτητικά προνόµια.

Κατά κάποιον τρόπο πάντως, πήραν τα φώτα ξανά από τη µικρή και ένδοξη Ελλάδα. ∆εν µπόρεσαν να σκεφτούν τίποτε καλύτερο. Κάτι διδάσκουµε λοιπόν κι εµείς. Το θέµα είναι τώρα να κατοχυρώσουµε το κοπιράιτ.