Τι Καμίνης, τι Κακλαμάνης

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, 20.11.10, 

«Πέντε κόμματα, δύο πολιτικές» έλεγε το παλιό σύνθημα του ΚΚΕ, το οποίο είχε τότε εκληφθεί ως ένδειξη μισαλλοδοξίας και δογματισμού. Νομίζω όμως ότι δεν διαβάστηκε σωστά. Γιατί το πραγματικό μήνυμα δεν ήταν η ανομοιογένεια ανάμεσα στον Περισσό και τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά η ομοιογένεια των αντιπάλων του. Δηλαδή, όλοι όσοι βρίσκονται στα δεξιά του ΚΚΕ -ως γνωστόν, αριστερότερα ο τοίχος- είναι σε τελική ανάλυση το ίδιο. Στόχος του ΚΚΕ δεν ήταν φυσικά η Δεξιά, από την οποία το χωρίζει άβυσσος, αλλά ο Συνασπισμός. Συνεπώς προκαλεί απορία το γεγονός ότι η σημερινή ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει υιοθετήσει, με κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις, ένα σύνθημα που αρχικά στρεφόταν εναντίον της. ( Ή μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο παράξενο, δεδομένου ότι στον εν λόγω χώρο κυριαρχούν εδώ και καιρό οι εκ ΚΚΕ προερχόμενοι. Για να παραφράσω τη γνωστή ρήση: όταν φεύγει το παιδί από την ΚΝΕ δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι έχει φεύγει και η ΚΝΕ από το παιδί).

Ετσι στην Αθήνα οι ίσες αποστάσεις που ισοδυναμούσαν με την απόρριψη και των δύο υποψήφιων δημάρχων στο δεύτερο γύρο, δηλαδή άκυρο, λευκό ή πάμε για τσίπουρα, όπως δήλωσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφράζονται ως εξής: δεν μπορούμε και δεν πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ του απελθόντος νεοδημοκράτη και κάκιστου Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, ενός ανθρώπου που επί χρόνια τίμησε το θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, που δεν ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, αλλά προέρχεται από την Αριστερά και προτάθηκε μάλιστα από τη Δημοκρατική Αριστερά για να υποστηριχθεί στη συνέχεια από το κυβερνητικό κόμμα και τους Οικολόγους. Με άλλα λόγια: τι Καμίνης, τι Κακλαμάνης!

Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Καμίνης είχε απορρίψει το σχέδιο της Αριστεράς για την έξοδο από την κρίση. Δεν το έκανε όμως, ούτε θα μπορούσε να το κάνει, όχι μόνο γιατί δεν αποτελεί διακύβευμα στις δημοτικές εκλογές, αλλά επειδή τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει. Για να είμαστε ακριβέστεροι πάντως, το ΚΚΕ όντως πρότεινε την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, η οποία ενδέχεται να εξαφάνιζε όλα τα προβλήματα, όχι όμως στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ενώ κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν την πτώχευση ως προοίμιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, για να εισπράξουν την απάντηση μέσα από το ίδιο το κόμμα τους ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά. Τότε γιατί τα έβαλαν με τον Καμίνη;

Νομίζω ότι ο κυριότερος λόγος έχει να κάνει με μια στροφή από την πολιτική στο βιβλικό λόγο περί αποκαλύψεως και δευτέρας παρουσίας. Δηλαδή η Αριστερά, αντί να επικρίνει κάποια συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης -και τέτοια υπάρχουν κάμποσα- αντιπροτείνοντας εξίσου συγκεκριμένες και εφικτές εναλλακτικές λύσεις, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε μια γενική εξέγερση του λαού, που με το εξαγνιστικό ξέσπασμά του θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του θεού επί της γης. Γι' αυτό, το μόνο ζητούμενο είναι το φούντωμα της πραγματικής και δικαιολογημένης στις περισσότερες περιπτώσεις οργής του, με απώτερο στόχο την έκρηξη που θα καλύψει τα κενά και τα αδιέξοδα του αριστερού πολιτικού λόγου. (Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάργηση της πολιτικής σβήνει τις αποχρώσεις και ευαγγελίζεται τελικές και ακαριαίες λύσεις.)

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα δεν έχει θέση ο Καμίνης, ο οποίος απειλεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των Αθηναίων αντί να τους στείλει στα οδοφράγματα. Και το ίδιο ισχύει για όσους λένε ότι μπροστά στα μεγάλα προβλήματα, όπως καλή ώρα, πρώτα διαπιστώνουμε ποια είναι τα ευρύτερα δυνατά όρια όπου θα κινηθεί η λύση και μετά, από όλες τις εφικτές λύσεις, διαλέγουμε εκείνη που πλησιάζει περισσότερο τις αρχικές ιδεολογικές επιλογές μας.