Οι αριστεροί πιο μπροστά από την Αριστερά

Του Γιώργου Βότση, Ελευθεροτυπία, 22.11.10

Η διαπίστωση του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί ότι «η ελληνική Αριστερά είναι η πιο αναχρονιστική της Ευρώπης» («Ε» 16-11-10) σίγουρα δεν γεννήθηκε μόνο από το πώς πολιτεύθηκαν τα κόμματά της στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Συνέπεσε, πάντως, με το οριστικό εκλογικό αποτέλεσμα, που αποκάλυψε πόσο μυωπική και εθελότυφλη υπήρξε αυτή η πολιτική.

Αν οι, πειθαρχημένοι συνηθέστατα, ψηφοφόροι του ΚΚΕ υπάκουαν τυφλά στη «γραμμή» για άκυρο-λευκό, που τους έδινε για τον δεύτερο γύρο η Αλέκα Παπαρήγα (θριαμβεύτρια του πρώτου γύρου και αμετανοήτως οραματίστρια ενός άλλου τρίτου γύρου), ολόκληρος ο «Καλλικράτης», στην πρώτη του χαρτογράφηση, θα είχε μια ισχνή ποικιλία αποχρώσεων από το γαλάζιο ώς το βαθύ μπλε!

Κι αν, επίσης, οι λιγότερο πειθαρχημένοι (σε σύγκριση με του ΚΚΕ) ψηφοφόροι του Συνασπισμού έπαιρναν τοις μετρητοίς τις εμμονές του Αλέξη Τσίπρα ότι όταν ψηφίζουν κατά συνείδηση (!) να μην παραβλέπουν πως ο Γ. Καμίνης και ο Γ. Μπουτάρης

υποστηρίζονται πρωτίστως από το ΠΑΣΟΚ, άρα είναι φιλοκυβερνητικοί και υπέρ του Μνημονίου (!), οι δήμοι της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας θα παρέμεναν υπό τον έλεγχο και τη διαχείριση της Δεξιάς. Τόσο απλά.

Ευτυχώς (για την ίδια την Αριστερά και, ελπίζουμε, για τον τόπο) καταδείχθηκε ακόμη μία φορά ότι οι αριστεροί πολίτες είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους ηγέτες τους -είτε ψήφισαν είτε επέλεξαν συνειδητά την αποχή.

Με τις πρωτόγνωρες διαστάσεις που πήρε (πάνω από 60% του εκλογικού σώματος, μαζί με τα λευκά και τα άκυρα) αυτή η αποχή, δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όσο κι αν επιχειρείται εκ του πονηρού: Για την πιο οργισμένη, ώς τώρα, λαϊκή απαξίωση συνολικά του πολιτικού κόσμου πρόκειται.

Ακόμη και το ευνοημένο από αυτές τις κάλπες ΚΚΕ, που παθαίνει σύγκρυο (από το 1946 και δώθε) όταν ακούει για αποχή, εκτίμησε μετριοπαθώς έστω ότι η «διευρυμένη αποχή εκφράζει κυρίως τη λαϊκή απογοήτευση και δυσαρέσκεια προς την κυρίαρχη πολιτική και το πολιτικό σύστημα».

Πιο ωμά και παραστατικά εκφράστηκε ο Στ. Μάνος (στην εκπομπή του Π. Τσίμα, MEGA), ζητώντας προκαταβολικά από τους τηλεθεατές να συγχωρήσουν την αθυροστομία του: Σας έχω χεσμένους όλους, είπε ο ψηφοφόρος στα κόμματα!

Καμώθηκαν πως δεν κατάλαβαν τίποτα οι επιφορτισμένοι με την επικοινωνιακή αλχημεία, που με περισσή ευκολία καρφίτσωναν πράσινα και γαλάζια σημαιάκια στον χάρτη του «Καλλικράτη»...

Πρώτη πρώτη «πρασίνισαν», βέβαια, την Αθήνα. Κι ας (δια)δηλώνει ο νέος δήμαρχος Γ. Καμίνης ότι δεν έχει κομματική ταυτότητα -ευτυχώς. Κι ας είναι για όλους νωπές οι μνήμες από τις άκαρπες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ επί δυόμισι δεκαετίες και, σε πολύ καλύτερες εποχές του από τη σημερινή, να καταλάβει το κάστρο. Με πρωτοκλασάτα στελέχη του (Θ. Πάγκαλος, Μαρία Δαμανάκη, Χρ. Παπουτσής, Κ. Σκανδαλίδης) να «μαυρίζονται» από τους Αθηναίους -και κάποτε ανελέητα. Απέτυχε ακόμη και με την αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη, που είχε, βέβαια, απέναντί της έναν Αντώνη Τρίτση -τον ιδεώδη δήμαρχο για να σωθεί η τσιμεντούπολη, αλλά άτυχο, φευ, αφού έφυγε νωρίς...

Ο αδίστακτος χρωστήρας «πρασίνισε» και τη Θεσσαλονίκη. Κι ωστόσο, ο Γιάννης Μπουτάρης, μόλις έκοψε το νήμα σ' αυτή την ψυχοβγαλτική κούρσα, δεν μάσησε, ως συνήθως, τα λόγια του:

«Σήμερα -είπε- αποδείξαμε ότι η ανεξαρτησία και η δύναμη των πολιτών είναι ισχυρότερες από ποτέ. (...) Ο αγώνας μας δεν εκκολάφθηκε στους κομματικούς διαδρόμους. Γεννήθηκε στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές, στα αντιπολιτευτικά έδρανα του δήμου και στις ομάδες δράσης της Πρωτοβουλίας...».

Να το πρόσθετο, μετά την αποχή, κυριαρχικό στοιχείο σ' αυτές τις κάλπες: καταγεγραμμένη, επιτέλους, η έντονη τάση να αποτινάξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση την ασφυκτική κηδεμόνευσή της από το χρεοκοπημένο κομματικό μας σύστημα. Το 42% των νέων δημάρχων θεωρούνται κομματικά αδέσμευτοι -ήτοι όχι επαγγελματίες πολιτικοί και κοινωνικά καταξιωμένοι.

Προβληματισμένος από την τεράστια αποχή, ο Γιώργος Καμίνης είπε στην επινίκια ομιλία του: «Το πρώτο στοίχημά μας είναι να μετατρέψουμε την αποχή σε θετική συμμετοχή».

Αυτό είναι ακριβώς το μέγα ζητούμενο: Ο συνειδητά απών της κάλπης, αλλά και ο παθητικός οπαδός και ψηφοφόρος, να γίνει ενεργός πολίτης, ώστε να πρωτοστατεί στα κοινά, αποφασισμένος να διαφεντεύει τη μοίρα του, με αυτόνομη δράση και μπροστάρηδες τους άξιους στον κοινωνικό στίβο (τόσο το καλύτερο να 'χουν και το γελαστό πρόσωπο του ποδηλάτη της Αθήνας, Γιώργου Αμυρά).

Ο,τι πιο δύσκολο, δηλαδή. Αφού προϋποθέτει ριζικές ρήξεις και ανατροπές, οριστική συνταξιοδότηση ολόκληρου του τωρινού πολιτικού προσωπικού (με το Ασφαλιστικό της τρόικας...), άλλη κοινωνική συμπεριφορά και πολιτική κουλτούρα, νέους θεσμούς και νέες μορφές οργάνωσης και διαχείρισης της εξουσίας. Και, βέβαια, είναι πολύ αμυδρή η ελπίδα, τώρα που πιάσαμε πάτο, να λειτουργήσει ως καταλύτης η πολύπλευρη κρίση, που όλο και βαθαίνει. Καθ' ότι για τους πολλούς προέχει, αλίμονο, η επιβίωση...