Εκτός από την αποχή υπάρχει και η συμμετοχή.

Σχολιάζει ο "Gustave Flaubert"

Μέσα στο θόρυβο των δηλώσεων και των χειροκροτημάτων λίγοι πρόσεξαν την ουσία των χθεσινών εκλογών. Και αυτή τη διατύπωσε με τον πιο σαφή τρόπο ο άνθρωπος που την έζησε και την πραγμάτωσε, ο θριαμβευτής των χθεσινών εκλογών Γιάννης Μπουτάρης. 

«Η αποψινή νίκη είναι ιστορική για τη Θεσσαλονίκη! Ανήκει σε όλη την πόλη. Ανήκει σε όλους εσάς! Γιατί ο αγώνας μας δεν εκκολάφθηκε στους διαδρόμους της βουλής – γεννήθηκε στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές, στα αντιπολιτευτικά έδρανα του Δήμου και στις ομάδες δράσης της Πρωτοβουλίας. Χτίστηκε από όλους βήμα-βήμα, ιδέα την ιδέα. Σε αυτή την αγωνιώδη και τελικά, νικηφόρα διαδρομή εδρεύει η ουσία του σημερινού εκλογικού αποτελέσματος.»  

Επειδή γνωρίζω όλη τη διαδρομή τη Πρωτοβουλίας από τη συγκρότησή της, ξέρω πόση αλήθεια κουβαλάει αυτή η πρόταση. Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν είναι μόνον εκείνος που έσπασε τη μιζέρια της μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού στη συντηρητική Θεσσαλονίκη, αλλά και το μύθο του κομματικού κατεστημένου. Το 2006 η «Πρωτοβουλία» επιβλήθηκε στο πολιτικό σκηνικό με το εντυπωσιακό 16%, αλλά και με τις διαγραφές του Π. Αβραμόπουλου από το ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Κουράκη και του Νίκου Φωτίου από τον Συνασπισμό. Το καλοκαίρι του 2010 η Δημοκρατική Αριστερά αναγνώρισε μια αυτονόητη πραγματικότητα και το ΠΑΣΟΚ σύρθηκε στην στήριξή του όταν δεν έβρισκε καλύτερη επιλογή. Κι ο Γιάννης Μπουτάρης φρόντιζε κάθε μέρα να υπενθυμίζει την ανεξαρτησία του. «Σέβομαι τα κόμματα, είπε στην πρώτη εκδήλωση στο λιμάνι, αλλά αποφασίσαμε να μη τους δώσουμε τον λόγο γιατί είναι χάσιμο χρόνο», είπε αφήνοντας τον Βενιζέλο και καμιά δεκαριά υπουργούς σύξυλους που περίμεναν να πάρουν το μικρόφωνο για να χαιρετίσουν. Ο Βενιζέλος που χθες άρπαξε το μικρόφωνο μετά το Μπουτάρη για να κεφαλαιοποιήσει την νίκη με τη σοφιστική των κομματικών επιχειρημάτων. Όταν όλη την προεκλογική περίοδο δεν έκανε καμιά δήλωση ,ενώ εκείνος τα έβαζε μόνος του σαν Δον Κιχότης με τους Λαιστρυγόνες και του Kύκλωπες της Θεσσαλονίκης. 

Αν δείχνει κάτι η νίκη του Μπουτάρη είναι ότι το κομματικό κατεστημένο δεν είναι ανίκητο αλλά στηρίζεται στη δική μας ανοχή. Εκτός από την αποχή ή το λευκό, που φθάσαμε να εκθειάζεται και να υμνολογείται ακόμη και από δυνάμεις της Αριστεράς, εκτός από τη μιζέρια και την ηττοπάθεια υπάρχει η δράση των πολιτών που πιστεύουν στην συμμετοχή και στην ελπίδα, που αγωνίζονται σε κάθε δήμο και γειτονιά. Οι πολίτες επέβαλαν ένα θρίαμβο τον οποίο δεν κατάφεραν οι κομματικοί γραφειοκράτες 25 χρόνια τώρα. Γι’ αυτό και χθες ο Μπουτάρης πανηγύριζε σαν μικρό παιδί. Τα χαμόγελα και τα φιλιά ήταν για την πραγματική πολιτική που εγκατέλειψε τις κομματικές στρούγκες και επανήλθε θριαμβευτικά στους δρόμους της πόλης. Για να δείξουν με μεγαλειώδη τρόπο ότι: 

Εκτός από την αποχή υπάρχει και η συμμετοχή. 

Λυτρωτική, θριαμβευτική, νικητήρια.