Η μοναχική πορεία Μπουτάρη προς τη νίκη

Του Φιλιου Σταγκου, καθημερινή, 21.11.10

Αν η ερώτηση είναι πώς κατάφερε μετά 24 χρόνια να αλώσει το «κάστρο» της Δεξιάς, η απάντηση είναι απλή: ο Γιάννης Μπουτάρης ενσάρκωσε το αίτημα για αλλαγή. Την ανάγκη της Θεσσαλονίκης να αποτινάξει τη νοοτροπία του «πολιορκημένου και προδομένου» που μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο της από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μέχρι σήμερα. Εν μέσω κρίσης, ο Μπουτάρης εξέφρασε την αγανάκτηση για την ανεπάρκεια της πελατειακής διαχείρισης των προηγούμενων δημοτικών αρχών και τη δίψα της πόλης να ανακτήσει μια αναπτυξιακή προοπτική. Οπως και στην Αθήνα, τα πολιτικά διλήμματα του δεύτερου γύρου ήταν ξεκάθαρα. Σε εποχές αβεβαιότητας και ρίσκου, η Θεσσαλονίκη γύρισε την πλάτη στο δοκιμασμένο αλλά χρεοκοπημένο μοντέλο.

Γιατί τότε δεν ήταν μεγαλύτερη η διαφορά υπέρ του Γ. Μπουτάρη; Η αλήθεια είναι πως μερίδα του τοπικού ΠΑΣΟΚ δεν του συγχώρεσε τις ίσες αποστάσεις που είχε τηρήσει μεταξύ του Β. Παπαγεωργόπουλου και της Χ. Αράπογλου στον δεύτερο γύρο των εκλογών του 2006. Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του ήταν σίγουρα ο Σπύρος Βούγιας που προέρχεται από την ίδια «μήτρα» της Κοινωνίας των Πολιτών. Εκτός από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος επίσης κινήθηκε, τα υπόλοιπα μεγαλοστελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ έλαμψαν διά της... διακριτικότητάς τους. Σε σχέση με τα αποτελέσματα του 2006, στον πρώτο γύρο η στήριξη του ΠΑΣΟΚ απέφερε στον Μπουτάρη το πολύ 15.000 ψήφους. Τη δεύτερη Κυριακή, δε, έλαβε 10.000 λιγότερες ψήφους από όσες είχαν συγκεντρώσει πριν από τέσσερα χρόνια Μπουτάρης και Αράπογλου μαζί.

Φταίει η κρίση και η «αντιμνημονιακή» ρητορική της αντιπολίτευσης; Η χαλαρή στήριξη του ΠΑΣΟΚ και τα εκβιαστικά διλήμματα του πρωθυπουργού; Φταίει η επιλογή του Μπουτάρη να μη διευρύνει την «Πρωτοβουλία» σε άλλες προσωπικότητες της πόλης; Το σίγουρο είναι ότι δεν είχε την παράσταση της νίκης με το μέρος του και η εκλογή του αποτελεί έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Σε κάθε περίπτωση, ο Γ. Μπουτάρης δικαιούται, σαν άλλος Σινάτρα, να τραγουδάει «το έκανα με τον δικό μου τρόπο». Η προσωπικότητά του, με τον αντισυμβατικό χαρακτήρα και μια ιδιάζουσα «αίσθηση της πρόκλησης» που τον διακρίνει, κυριάρχησε και πόλωσε. Στις προσωπικές επιθέσεις που δέχθηκε, ο κυρ Γιάννης αντέταξε την ιστορία του και την ολομέτωπη πολιτική σύγκρουση. «Πορνό» η TV100, που λιβανίζει τον δήμαρχο, εκκολάπτει τους διαδόχους του και στέλνει τον λογαριασμό στον δημότη. «Μουτζαχεντίν» ο μητροπολίτης, που έσπευσε να τον χρίσει θανάσιμο εχθρό του. Ο Μπουτάρης έξυσε τις πληγές και αυτές έβγαλαν πύον. Αν η ερώτηση είναι «ποιοι είναι οι 400 που του χάρισαν τη νίκη;», η απάντηση θα μπορούσε να είναι: «200 φιλελεύθεροι, παραδοσιακοί δεξιοί», που στον πρώτο γύρο ψήφισαν Γκιουλέκα για να σταυρώσουν φίλους και συγγενείς και στη συνέχεια μετακινήθηκαν στο στρατόπεδο του «αφορισμένου» αστού επιχειρηματία.

O πήχυς

Εν τούτοις ο νέος δήμαρχος γνωρίζει πως αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή δεν αφορά το πρόσωπό του, αλλά τη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζει επίσης ότι ο πήχυς βρίσκεται ψηλότερα για τον ίδιο σε σχέση με κάθε άλλον δήμαρχο στο παρελθόν. Γιατί,, με μειωμένα έσοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό, καλείται να διορθώσει τα στραβά και να περισώσει τον κοινωνικό ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί προέρχεται από την Κοινωνία των Πολιτών και οφείλει να συμβιβάσει τη διαχείριση του δήμου με την ανάγκη να κρατηθούν ζωντανά τα δίκτυα των ενεργών πολιτών που τον στήριξαν από το 2006. Χωρίς τους φυσικούς της συμμάχους η νέα δημοτική πλειοψηφία δεν μπορεί να πετύχει.

Ο πήχυς βρίσκεται ψηλότερα και για έναν ακόμα λόγο. Ως δήμαρχος μιας θητείας, ο Μπουτάρης είναι μεν απαλλαγμένος από το άγχος της επανεκλογής του, αλλά δεν έχει περιθώρια λάθους. Θα πρέπει να αντισταθεί στις ατομικές φιλοδοξίες των συνεργατών του, να εμπνεύσει όλους τους δημότες και να τους εμπλέξει στην προσπάθεια ανάταξης της πόλης.