Γύρω από την Ακρόπολη

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 15.10.10

Πεδίο μάχης και η Ακρόπολη; Μάχη γύρω από το μεγάλο, πανανθρώπινο σύμβολο με ζημία για κάθε πλευρά της σύγκρουσης. Κέρδισε η κυβέρνηση που κατέφυγε στην αστυνομική επίθεση και τα χημικά ; Κέρδισαν οι συμβασιούχοι που άλλαξαν την κλειδαριά και κλείδωσαν τον αρχαιολογικό χώρο;

Η ζημία για όλους, για τη χώρα και τον λαό είναι προφανής. Είναι δυνατόν να διεξάγεται συνδικαλιστικός αγώνας με όμηρο την Ακρόπολη ; Ποιόν θα πείσει ; Και τα πολιτικά κόμματα - ούτε βέβαια και η συνδικαλιστική ηγεσία - δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στους συμβασιούχους...

Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να μην συναισθάνεται τις επιπτώσεις των εντελώς εκτός αναλογίας ενεργειών της αστυνομίας και να φαντασιώνεται ότι το κύρος του κράτους κρίνεται στην πόρτα της Ακρόπολης;

Δύο είναι οι δρόμοι που οδηγούν σε τέτοιες αδιέξοδες και ζημιογόνες συνδικαλιστικές ενέργειες. Πρώτον, η επικρατούσα αντίληψη ότι οι αγώνες διεξάγονται με “ομηρείες” άλλων, τρίτων, άσχετων και κατά βάση ανεύθυνων για τη σύγκρουση. Αντί της μάχης για τη δημιουργία ευνοϊκών συσχετισμών και για το κέρδισμα της κοινής γνώμης αναζητούνται μορφές περιορισμένης παρανομίας και ελαφράς βίας που συναντούν την αστυνομική βία, την κλιμάκωση - λόγω της νοοτροπίας υπουργών και ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Πρόκειται για το σύμπτωμα της κατάτμησης της κοινωνίας που έχει προκαλέσει η μακροχρόνια λειτουργία του πελατειακού κράτους. Ομάδες που έχουν το δικό τους δίκιο, αλλά δεν μπορούν να το δέσουν με το δίκιο της κοινωνίας. Και πιέζουν την κυβέρνηση, ταλαιπωρώντας άλλους πολίτες.

Δεύτερος δρόμος που οδηγεί σε αυτές τις συμπεριφορές είναι η νοοτροπία των υπουργών. Δεν ασχολούνται να πείσουν την κοινή γνώμη γιατί δεν ικανοποιούν τα αιτήματα ενός κλάδου, αλλά σιωπούν. Έτσι, εξωθούν σειρά κλάδων στην αναζήτηση όλο και πιο εντυπωσιακών ενεργειών με μόνο στόχο να ακουστούν, ίσως και με ανομολόγητο στόχο την απομόνωση των συνδικαλιστών από την πλειοψηφία του λαού.

Η κυβερνητική αστυνομική απάντηση εκτός από την ανευθυνότητά της είναι εγκατάλειψη του μόνου λογικού, δημοκρατικού πεδίου: της καθαρής εξήγησης προς τον λαό για τα αιτήματα και τους λόγους της άρνησής της να τα ικανοποιήσει. Και της επίμονης ηθικής και πολιτικής πίεσης να εγκαταλείψουν την τακτική της ομηρείας. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τη χώρα. Ούτε η κλιμάκωση της έντασης, ούτε η βία θα ωφελήσουν τη χώρα, το συνδικαλιστικό κίνημα. Μόνον κέντρα που έχουν άλλες στοχεύσεις. Ο λαός δεν ξεχνά έγινε στη Μαρφιν την άνοιξη...