Ποιος ωφελείται ;

Κάρης Κώστας, Η Αυγή- 02/10/2010

Η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει στη διακομματική επιτροπή για την παιδεία που ζητά η κυβέρνηση επαναφέρει στο προσκήνιο μια συμπεριφορά που δυστυχώς θεωρείται επαναστατική. Τα ξεκίνησε αυτά το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 70 που καλλιεργούσε την γραμμή της “αδέσμευτης” αντιπολίτευσης, αδέσμευτης από προγραμματικές θέσεις. Τα κόμματα αριστεράς τότε επεδίωκαν, υπό όρους, τη συμμετοχή σε διακομματικές επιτροπές για να αποσπάσουν μεταρρυθμιστικά μέτρα που τα θεωρούσαν αναγκαία.

Με τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβερνητικό και άφησε την κληρονομιά της “αδέσμευτης” αντιπολίτευσης στα κόμματα της αριστεράς. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν την αποχή από τον διάλογο είναι εξόχως αδύνατα.

Γράφει η χθεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ: “Θεωρούμε ότι η διαβούλευση έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση: Έρχεται ως συνέχεια των αντιδραστικών αλλαγών στο σχολείο, στο πλαίσιο μιας ενιαίας στρατηγικής που έχει στο στόχαστρο ό,τι έχει απομείνει από τον δημόσιο χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης... Για τους λόγους αυτούς σας ενημερώνουμε ότι το ΚΚΕ δεν θα συμμετάσχει στην Εθνική Διακομματική Επιτροπή για την Παιδεία.”

Η λογική βεβαίως λέει ότι η διαβούλευση δεν έχει δεδομένο χαρακτήρα, εξαρτάται από τι θα πουν όσοι συμμετάσχουν. Και κανένα κόμμα δεν είναι υποχρεωμένο να δέχεται τους κυβερνητικούς στόχους. Με δυο λόγια το ΚΚΕ εγκαταλείπει τη μάχη της ατζέντας του διαλόγου στην κυβέρνηση, ίσως γιατί πιστεύει ότι έτσι ωφελείται το μαζικό κίνημα.

Όμως είναι δυνατό στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής του κράτους να αναπτυχθεί κίνημα έξω από τα προβλήματα και τις ανάγκες αλλαγών σε αυτούς του τομείς ; Είναι κατανοητή η άρνηση διαλόγου για θεσμούς ή πολιτικές των οποίων την κατάργηση ζητά το ΚΚΕ. Δηλαδή, προφανώς, δεν μπορεί να μετάσχει σε επιτροπή για την καλύτερη ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο του Αφγανιστάν.

Όμως για τη παιδεία; Που την πονά και τη πληρώνει βαριά η ελληνική οικογένεια; Που τη θέλουν οι εργαζόμενοι καλύτερη για τα παιδιά τους;

Σήμερα, η υποβάθμιση της παιδείας είναι η πιο ύπουλη επίθεση στηη ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Πιο ύπουλη από το κόψιμο των μισθών. Είναι η καθήλωση των νέων από τις λαϊκές οικογένειες καθώς θα έχουν όλο και λιγότερα μορφωτικά εφόδια. Παιδεία καλή, σύγχρονη για όλα τα παιδιά και τους νέους είναι το δημοκρατικό αίτημα. Για σήμερα. Όχι για μεθαύριο. Γιατί - με την αποχή από τον διάλογο - πρέπει όλα να αφεθούν στους υπολογισμούς και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης;