Τα τρένα που µας τίναξαν τις συνάψεις

Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 21.10.10

Ποιοι είναι αυτοί που διαφηµίζουν τον ΟΣΕ, τον καηµένο τον ΟΣΕ που θέλει η κυβέρνηση η κακιά να τον κλείσει; Μήπως τα στελέχη µε τους µισθούς των δύο και τριών και τεσσάρων χιλιάδων ευρώ τον µήνα; Αυτοί που πλήρωναν συνεδρίες αλατοθεραπείας στο Σύνταγµα για να τους κατεβαίνουν ιδέες µέσα στις αλατοσπηλιές, αλλά που δεν τους κατέβηκαν; Γιατί αν τους είχαν κατέβει θα είχαν κάνει τα τρένα αληθινά τρένα τόσον καιρό, όχι αποµεινάρια της παρακµής των αποµειναριών που σέρνονται σε γραµµές σκουριασµένων αναµνήσεων. Πώς µπορούν και µιλάνε, αυτοί που µας έκαναν να µισήσουµε το πιο συµπαθητικό, το πιο ποιητικό και λογοτεχνικό επάγγελµα του κόσµου; Πώς µπορούν και πληρώνουν διαφηµίσεις για να καταγγέλλουν την άκαρδη κυβέρνηση, η οποία θέλει λέει να µας κάνει να αγοράσουµε όλοι αυτοκίνητα; Δεν ντρέπονται καθόλου να λένε τέτοια; Αυτοί δεν αγόρασαν αυτοκίνητο; Γιατί δεν µας λένε πόσα αυτοκίνητα συµφέρει να αγοράσεις µε τον µέσο µισθό τους µέσα σε έναν χρόνο, για να µιλήσουµε σε ρεαλιστική βάση; Μια λεπτοµέρεια στην ψυχολογία µας, έτσι για όσους αντιλαµβάνονται τα σηµεία των καιρών: Υπάρχει κάτι που συµβαίνει σε αυτήν τη χώρα, πέρα από το Μνηµόνιο και το ΔΝΤ. Κι αυτό είναι ότι µαθαίνουµε πολλά µαζεµένα από τα έργα και τις ηµέρες στελεχών, υπαλλήλων, συνδικαλιστών, και δεν συµµαζεύεται. Οσοι θέλουµε να µάθουµε κι όσοι ακόµα δεν θέλουµε, κάτι ψυλλιαζόµαστε. Βοά ο τόπος πλέον και η κλασική κλάψα, τα σκονισµένα συνθήµατα φαντάζουν σαν εκτροχιασµένα βαγόνια σε σµπαραλιασµένα δίκτυα. Δεν γίνεται ξανά τα ίδια παραµύθια να σερβίρονται µε τόση ευκολία. Για την αγάπη των λογοτεχνικών ηρώων, ανανεώστε λίγο το λεξιλόγιό σας αγαπητοί διαµαρτυρόµενοι όλων των ΔΕΚΟ, και κυρίως του ΟΣΕ.