Τελετουργικές καταλήψεις

Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 15.10.10

Το πρωί το ραδιόφωνο µάς πληροφορεί ότι πάνω από εκατό σχολεία «τελούν υπό κατάληψη». Ωραίο αυτό το «τελούν». Δεν πάνε χαµένα τα αρχαία που παπαγαλίζει ο ελληνικός πληθυσµός στο γυµνάσιο και το λύκειο. Εχουµε µάθει όλοι µας ένα σωρό ελληνικούρες τώρα πια, για κάθε περίσταση. Κι εδώ που τα λέµε, αυτές οι καταλήψεις των σχολείων έχουν γίνει κάτι πολύ τελετουργικό. Συµβαίνουν κάθε χρόνο σχεδόν, περίπου τέτοια εποχή, ανάµεσα φθινόπωρο και διακοπές των Χριστουγέννων. Αν δεν κάνω λάθος, επαναλαµβάνονται την άνοιξη. Πάνε µε τον ασταθή καιρό, κατά κάποιον τρόπο.

Τελετές ενηλικίωσης, από τις οποίες τα παιδιά πρέπει να περνάνε υποχρεωτικά, για να αποδείξουν την παλικαριά και τον ανδρισµό τους (αγόρια και κορίτσια). Εχω δει στην τηλεόραση τελετές ενηλικίωσης Ινδιάνων, που τους αγκιστρώνουν το γυµνό στήθος και τους τραβούν ολόκληρο το σώµα, οπότε µπορούµε να πούµε πως οι καταλήψεις σχολείων είναι κάτι πιο ήπιο. Αλλά και πάλι θα ταλαιπωρούνται τα καηµένα τα παιδιά, να πρέπει να παίζουν από τόσο µικρά το κουραστικό παιχνίδι της επικράτησης σε οµάδες, της ανάδειξης ηγετών, της αναµέτρησης µε όλη αυτή τη µεγαλίστικη ορολογία των διεκδικήσεων που στεγνώνει το µυαλό. Για πρώτη φορά στη ζωή µου, γιατί γενικά δεν το πιστεύω καθόλου, σκέφτοµαι ότι καλύτερα ήµασταν εµείς στο θέµα αυτό (µόνο σε αυτό όµως).

Με δυο κοπάνες και µια αποβολή µπορούσαµε να κυκλοφορούµε µε ψηλά το κεφάλι, δεν χρειαζόταν όλο αυτό το βάσανο, αυτό το πολιτικό τσαλαβούτηµα.

Και στις κοπάνες τουλάχιστον πηγαίναµε κάπου αλλού, δεν καθόµασταν πάλι µέσα, στο σχολείο! Αλλά τώρα παίζουν και οι γονείς, µερικοί συµπαρίστανται στα παιδιά, άλλοι κάνουν µηνύσεις.

Οµως, ενηλικίωση µε τους γονείς να σε κρατούν και να σε προστατεύουν δεν γίνεται. Παιδιά, χρειάζεται να βρείτε κάτι άλλο.