«Σχέδιο εξόντωσης του Ελληνισμού». Οι συνωμότες και τα αθώα θύματά τους .

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ 25.09.10

Φέτος το καλοκαίρι άκουσα την εμβριθή ανάλυση κάποιου που εξηγούσε ότι ο «Καλλικράτης» είναι μια διοικητική μεταρρύθμιση με στόχο την οργάνωση λατιφουντίων για να τα βρουν έτοιμα οι νεοοθωμανοί που θα μας κατακτήσουν. Ο ίδιος άνθρωπος πέρυσι μου έλεγε πως τους λαθρομετανάστες τους στέλνουν οι Εβραίοι σε συνεργασία με τους Σαουδάραβες. Θα μου πείτε δεν έχει καμία σημασία. Και δεν θα είχε αν ο εν λόγω κύριος δεν είχε διατελέσει δήμαρχος ενός όχι και τόσο μικρού δήμου.
Και δεν θα είχε όντως σημασία αν η σημερινή κρίση δεν μας έβρισκε ανυπεράσπιστους απέναντι στην πραγματικότητα, αφού τα μόνα όπλα που έχουμε για να την αντιμετωπίσουμε είναι τα εργαλεία που μας παρέχει η εκάστοτε μυθολογία μας. Γιατί, αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τις θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες μας εμφανίζουν ως θύματα, είναι ότι χρησιμοποιούνται για να παραγράψουν τα δικά μας σφάλματα, για να μας αθωώσουν. Μα και βέβαια αναφέρομαι στην τρόικα και το Μνημόνιο, στο νέο «σχέδιο εξόντωσης του Ελληνισμού» που εξυφαίνεται στα υπόγεια διαμερίσματα διεθνών κέντρων . Μα και βέβαια αναφέρομαι στην εργώδη προσπάθεια που καταβάλλουμε για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά εαυτούς. Προσπάθεια που, αν το καλοσκεφτείς, αποτελεί και την ουσιαστικότερη και πιο επικίνδυνη παράμετρο της σημερινής κρίσης των κρίσεων. 

Στην Ελλάδα όπου μεγάλωσα, τα όρια της πολιτικής ζωής, και όχι μόνον, τα χάρασσε ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Οι πράκτορές του ξετρύπωναν από παντού. Είτε γράφοντας κάποιο άρθρο αμφισβητώντας την ύπαρξη του εν λόγω κινδύνου, είτε ανεβάζοντας κάποιο θεατρικό έργο που πρόβαλλε αιτήματα ισότητας ή ζητούσε ειρήνη στον κόσμο, είτε απλώς μιλώντας για δημοκρατία.

Οι φύλακες της έννομης τάξης γρηγορούσαν. Αναγνώριζαν τους συνωμότες διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, τους ξεμπρόστιαζαν στο πανελλήνιο και τα υπόλοιπα συνήθως τα ανελάμβανε είτε η Αστυνομία που τους συνελάμβανε, είτε οι εργοδότες τους που τους απέλυαν.

Δεν χωράει αμφιβολία πως στην Ελλάδα του ΄50 και του ΄60 το φάντασμα του «κομμουνιστικού κινδύνου» δεν στηριζόταν μόνον στη φαντασία όσων ήθελαν να κρατούν τα ηνία της χώρας. Πίσω του είχε μια αληθινή ιστορία, τον εμφύλιο πόλεμο, αρκετά μακρόχρονο και αρκούντως αιματηρό ώστε να του δίνει τα απαραίτητα πιστοποιητικά εγκυρότητας.

Οπως κάθε φάντασμα είχε κι αυτό τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, επεξεργασμένα όμως από μπόλικες δόσεις πολιτικής μυθολογίας. Βάσει αυτής της μυθολογίας η γειτνίαση της Ελλάδας με το ανατολικό μπλοκ και το πρόσφατο τότε παρελθόν της τη μετέτρεπαν σ΄ έναν ιδιαίτερα ευάλωτο στόχο αυτού του κινδύνου.

Τα υλικά της παράνοιάς του είναι λίγο ώς πολύ γνωστά. Στρατιές συνωμοτών μάς απειλούσαν πανταχόθεν, άθεοι κομμουνιστές, ανθέλληνες εαμοβούλγαροι, ουνίτες, σιωνιστές, συνοδοιπόροι σοσιαλιστές, σοσιαλίζοντες, σοσιαλδημοκράτες και εν γένει διανοούμενοι. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Αλλοι πλήρωσαν τον μύθο με τη ζωή τους, άλλοι θυσίασαν ένα κομμάτι της στη φυλακή ή στην εξορία, και για άλλους το τίμημα ήταν η καταστροφή της σταδιοδρομίας τους. Οσο για τη χώρα, αυτή, αναγκάστηκε να καταβάλει στον βωμό του το κόστος της τροφοδοσίας του στρατού σε έμψυχο και άψυχο υλικό, και το κόστος ενός υδροκέφαλου κρατικού μηχανισμού ο οποίος, εκτός των άλλων, ήταν και αντιπαραγωγικός αφού ήταν αφοσιωμένος στη μυθολογία του και αγνοούσε την πραγματικότητα.

Ο μύθος όμως γινόταν πιστευτός, για όσους τον πίστευαν, εκτός των άλλων και επειδή κολάκευε μια μορφή μεγαλομανίας, χωρίς την οποία είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τη νεοελληνική πραγματικότητα. Δεν είναι και λίγο να είσαι μια μικρή και φτωχή χώρα και να σε έχει βάλει στο στόχαστρο η παγκόσμια δύναμη του Κακού.

Τον μύθο του «κομμουνιστικού κινδύνου» τον κατέρριψαν οι φανατικότεροι φύλακές του, οι συνταγματάρχες πραξικοπηματίες. Παρά τη γελοιότητά τους όμως και τη μικρότητά τους δεν μπόρεσαν να καταπολεμήσουν την εγγενή μεγαλομανία της ψυχοσύνθεσής μας, η οποία φρόντισε να καλύψει το μυθικό κενό και να χτίσει στα ερείπιά του τον καθεδρικό μιας καινούργιας μυθολογίας, προσαρμοσμένης στα δεδομένα της νέας εποχής.

Αφού δεν ήμασταν στο στόχαστρο του παγκόσμιου κομμουνισμού, γυρίσαμε τα κεφάλια μας από την άλλη πλευρά και ανακαλύψαμε τις μυστικές υπηρεσίες του Δυτικού κόσμου. Η Μεταπολίτευση βρήκε την Ελλάδα έρμαιο των σατανικών σχεδίων της CΙΑ και, μέσω του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, των Εβραίων και λοιπών ενσαρκώσεων των επί γης κακών και πάντων των βασάνων μας. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να καταγράψω τις διάφορες παραλλαγές της συνωμοσιολογικής μυθοπλασίας που σημάδεψαν την πολιτική ζωή των τελευταίων σαράντα ετών. Μασόνοι, σιωνιστές, Σλαβομακεδόνες, ουνίτες, παπικοί, νεοοθωμανοί προσφάτως κι ούτε κι εγώ ξέρω ποιοι άλλοι υπόγειοι και σκοτεινοί συμπλέκονται και διαπλέκονται κατά καιρούς με διάφορους οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΟΚ, η Ε.Ε. και παλεύουν να μας χειραγωγήσουν.

Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι μια μικρή και φτωχή χώρα και να σε έχει βάλει στο στόχαστρο η παγκόσμια δύναμη του Κακού...